Page 50 - TRACTION 140
P. 50
RACING
RETRO
C
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΑ M
Y
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΞΕΙ ΠΟΤΕ. Η LANCIA ECV
CM
ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ – ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΕΛΟ ΟΝΕΙΡΟ
MY
Στο εκτελεστικό απόσπασµα όπου στήθηκε στο τέλος του 1986 το περιβόητο Group B του Παγκο- CY
σµίου Πρωταθλήµατος Ράλι δεν κόπηκε απότοµα το νήµα της ζωής µόνο των υπέροχων – και
CMY
εξίσου τροµακτικών – θηρίων που είχαν προλάβει να πρωταγωνιστήσουν, όπως το Audi Quattro,
το Peugeot 205 T16, η Lancia Delta S4 κ.ά. Μαζί τους χάθηκε και η επόµενη γενιά των υπεραυτο- K
κινήτων που κατασκευάζονταν αποκλειστικά και µόνο για να διεκδικήσουν τον τίτλο στο ΠΠΡ.
Ανάµεσα σε αυτές τις ανεκπλήρωτες επιθυµίες, περίοπτη θέση κατέχει η Lancia ECV. Εξωτερικά
θυµίζει αρκετά την Delta, επί της ουσίας όµως είναι ένα κανονικό διαστηµόπλοιο, το οποίο κάπου
έχασε τον δρόµο του από το µακρινό µέλλον προς το παρόν της δεκαετίας του ’80. Ακόµη και οι
τροχοί της ECV ήταν, σχεδόν εξ ολοκλήρου, χυτευµένοι σε ανθρακονήµατα.
Εξάλλου «ECV» ήταν αρκτικόλεξο που σήµαινε «Experimental Composite Vehicle», δηλαδή
Όχηµα Πειραµατισµού µε Σύνθετα Υλικά. Οι τεχνικοί της Lancia είχαν επιδοθεί σε ένα techno-
freak πάρτι, εφαρµόζοντας κάθε µέθοδο και εργαλείο τελευταίας τεχνολογίας στη σχεδίαση και την
κατασκευή της ECV. Ο τοµέας όµως όπου συνέβη πραγµατική εκτόξευση ήταν ο κινητήρας. Ήταν
ένας εν σειρά τετρακυλινδρος 1,8 λίτρων, µε διπλά τούρµπο και απόδοση περί τους 600 ίππους.
Και έφερε τη συναρπαστική ονοµασία «Triflux», σε µια προσπάθεια των ανθρώπων της Lancia να
αποδώσουν µε µία λέξη τα θαύµατα που συνέβαιναν στα ενδότερα αυτού του µοτέρ.
Στον πυρήνα της σχεδίασής του ήταν η διάταξη των βαλβίδων χιαστί σε κάθε κυλινδροκεφαλή, µια
επιλογή η οποία υπαγορεύτηκε από την ανάγκη ταυτόχρονης τροφοδότησης από τους δύο υπερσυ-
µπιεστές. Η φιλοσοφία του «Flusso Incorciato Doppio» ή ∆ιπλά ∆ιασταυρούµενη Ροή, προέβλεπε
την κατάργηση της θερµής και της ψυχρής πλευράς στην κεφαλή του κινητήρα, καθώς οι βαλβίδες
εξαγωγής δεν ήταν πλέον η µία δίπλα στην άλλη. Σχηµάτιζαν «Χ» µε τις αντίστοιχες της εισαγωγής.
Κατ’ αυτό τον τρόπο λυνόταν ένα σύνθετο µηχανολογικό πρόβληµα για τα δεδοµένα της εποχής,
που εντοπιζόταν στα τούρµπο. Τα οποία όµως λειτουργούσαν αρµονικά εναλλάξ και συνδυάζονταν
αναλόγως του ρυθµού περιστροφής – έστω και εάν δεν κλήθηκαν ποτέ να αποδείξουν την αξία
τους στην πράξη.