Page 40 - TRACTION 110

EXTREME: ROVANIEMI 150 ARCTIC WINTER RACES

Η διάρκεια της ημέρας που έχει φως είναι από τις 8.00 το πρωί μέχρι περί-
που τις 17.00 το απόγευμα και οι θερμοκρασίες είναι προφανώς πολικές.
Ειδικά στη διάρκεια της νύχτας που κατεβαίνει χαμηλότερα κι από τους
-30 C.
ο
Πρόκειται για έναν από τους δυσκολότερους αγώνες δρόμου στον
κόσμο, ουσιαστικά έναν ατομικό αγώνα επιβίωσης και αντοχής κάθε
παραμέτρου του ανθρώπου. Όσο επίπονος είναι σωματικά άλλο τόσο
είναι και ψυχικά. Η πίεση «της λογικής» να σωθείς από το «μαρτύριο»
δίνει συνεχείς μάχες με την επιμονή της θέλησης να προχωρήσεις μέχρι
το τέλος.
Οι αθλητές που συμμετέχουν πεζή σέρνουν σε όλο τον αγώνα ένα
ατομικό έλκηθρο (pulka), στο οποίο μεταφέρουν όσο γίνεται λιγότερα κι
ελαφρύτερα πράγματα που ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι όλα όσα χρει-
άζονται για να επιβιώσει κανείς σε μια τέτοια δοκιμασία. Φαγητό, νερό,
ρούχα... Τελικά το βάρος που «σέρνει» κάθε αθλητής είναι περίπου 12-15
κιλά, αυξάνοντας τον βαθμό δυσκολίας στο περπάτημα.
Στον φετινό αγώνα υπήρχαν και δυο ελληνικές συμμετοχές. Ο Σπύρος
Χρυσικόπουλος, έμπειρος κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων, και η Ινώ
Στεφανή (ναι, η Ινώ του «Traction»), που επιχείρησε για πρώτη φορά τη
συμμετοχή σε έναν αγώνα αντοχής.
Κατάφεραν να τερματίσουν εντός χρόνου, ύστερα από 39 ώρες και 54 λε-
πτά σερί και μάλιστα στην 42η και 43η θέση γενικής ανάμεσα σε 70 συμ-
μετοχές (οι επτά πρώτοι ήταν με fatbike…), ολοκληρώνοντας έναν άθλο
που θα μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη τους όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όπως περιγράφουν, οι δυσκολίες ξεκίνησαν από το πρώτο βράδυ, με την
εξάντληση να έχει εμφανιστεί μετά τις πρώτες κιόλας ώρες. Συνοδευόταν
από πόνους στα άκρα, με τη νύστα να κάνει έντονα τα σημάδια της στο
πρώτο ξημέρωμα.
Το σώμα έδειχνε σημάδια εγκατάλειψης, όμως ο εγκέφαλος συνέχιζε να
δίνει εντολές στα πόδια να προχωρήσουν. Η διαρκής εσωτερική συζή-
τηση για το φαινόμενο αποτυπώθηκε στην επίγευση που έμεινε μετά τον
αγώνα, ένα οξύμωρο σχήμα: «Όσο αδύνατο ήταν να συνεχίσουμε τόσο
αδύνατο ήταν να σταματήσουμε».
Πριν από την εκκίνηση του αγώνα υπήρχε παντελής άγνοια για το πόσο
ο πόνος θα ήταν αναπόσπαστο μέρος της προσπάθειας. Ο παγωμένος
ποταμός Ounasjoki στα πρώτα χιλιόμετρα έδειξε τη δυσκολία του αγώνα,
πίστευαν όμως ότι στη συνέχεια θα ήταν πιο βατά τα πράγματα. Επί 11
χλμ. βάδιζαν στην παγωμένη επιφάνειά του, που φρόντιζε να δυσκολεύει
κάθε βήμα.
Ακολούθησε όμως ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια, ένα δύσβατο
μονοπάτι στρωμένο με παχύ χιόνι, όπου το έλκηθρο αναποδογύριζε συ-
νεχώς, προσθέτοντας εκνευρισμό.
Το μονοπάτι κατέληγε στη λίμνη Sinettajarvi, μια απέραντη παγωμένη
έκταση που έφερε τα δικά της προβλήματα. Ο πάγος είχε σπάσει σε κά-
ποια σημεία, νερό βγήκε στην επιφάνεια και το αποτέλεσμα ήταν η pulka
(το έλκηθρο) να πέφτει ολόκληρη μέσα στο νερό…
Καθώς το φως της ημέρας χανόταν, η δύση δημιουργούσε μια ονειρε-
μένη εικόνα που έμοιαζε να απαλύνει τα προβλήματα. Στο checkpoint
Morajarvi καθυστέρησαν γιατί έκαναν τη μεγαλύτερη στάση, καθώς περί-
μεναν να στεγνώσουν οι κάλτσες τους στη φωτιά.
Χρήσιμη στάση, καθώς ακολουθούσε το πέρασμα γέφυρας ονόματι
«pain in the ass» – το σημείο που φτάνουν όλοι εξαντλημένοι και έχει
τύχει να πέσουν pulka μέσα στο ποτάμι (το νερό εκεί δεν είναι παγωμένο),
ακόμα και αθλητής. Ξεκίνησε εκεί η ανάβαση που μαζί με όλες τις προ-