Page 44 - TRACTION 112

ΙΝ ΜΕMORIAM AΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ ΝΕΟ Φυλλάδιο

Αν θα µπορούσε ποτέ να υπάρξει µια «µονάδα µέτρησης» της Προσφορών ΙΟΥΝΙΟΥ
αξίας των θρύλων, πιθανόν θα ήταν κάτι σαν την τυποποιηµένη
βρετανόφωνη έκφραση «bigger than life». Για τον κόσµο της
Formula 1 ο Niki Lauda ήταν η ιδανική προσωποποίηση αυτής στα πρατήρια Shell
της έννοιας: µια προσωπικότητα τόσο σηµαντική, ώστε ούτε
τα όρια του σπορ ούτε καν τα όρια µιας συνηθισµένης ζωής
χώρεσαν όλα όσα έκανε, όλα όσα έπαθε, όλους τους θριάµβους
ή ακόµη και τις ήττες του.
∆ιότι, µία από τις πιο γενναίες πράξεις του, αυτές που έγραψαν από
την αρχή την ιστορία της F1, δεν ήταν όταν κέρδισε, αλλά όταν
εγκατέλειψε τον πιο κρίσιµο αγώνα της ζωής του – και βέβαια
µιλάµε για το ιαπωνικό Γκραν Πρι του 1976.
Ποιος θα κλωτσούσε την απολύτως τελευταία ευκαιρία του να
κερδίσει έναν παγκόσµιο τίτλο, για τον οποίον είχε αποδείξει ότι θα
έκανε τα πάντα – ακόµη και να γυρίσει πίσω από τον άλλο κόσµο;
Κι όµως, ο Niki Lauda έκανε ακριβώς αυτό: παραλίγο κάηκε
ζωντανός, παραλίγο πέθανε, όπως και να ’χει όµως αναστήθηκε.
Σαν καψαλισµένος φοίνικας µέσα από τις στάχτες της Ferrari του,
Niki Lauda (1949-2019): ο Lauda όχι µόνο επανήλθε στους αγώνες µόλις 42 ηµέρες µετά
το φριχτό (και παρά τρίχα µοιραίο) δυστύχηµά του στο παλιό
Ήρωας χωρίς όρια Νίρµπουργκρινγκ, αλλά συνέχισε να οδηγεί µονοθέσια Formula
1 έως ότου στεφθεί τρις παγκόσµιος πρωταθλητής.
Ο Niki Lauda, παρόλο που περιεβλήθη µε τη φήµη του
ψυχρού υπολογιστή, του πραγµατιστή πιλότου, τελικά ήταν ένας
άνθρωπος εθισµένος στο ρίσκο. Σε όλη του τη ζωή δεν έκανε
τίποτε άλλο από το να παίζει κρυφτούλι µε τον θάνατο, είτε ως
οδηγός αγώνων είτε ως ιδιοκτήτης (και κυβερνήτης ο ίδιος)
αεροσκαφών.
Ο µόνος νόµος που ουδέποτε παρέβη ήταν ότι δεν υπάρχει
κανένας νόµος που να µας επιβάλει να υπακούµε σε οτιδήποτε
πέραν της βούλησης και της συνείδησής µας. Εξού και δεν
υπήρξε ποτέ κανείς που να ανάγκασε τον Niki Lauda να κάνει
κάτι διαφορετικό από εκείνο που ο ίδιος ήθελε. Ακόµη και όταν
διέπραττε καταφανείς ανοησίες, ο Lauda παρέµενε ξεχωριστός,
όπως π.χ. το 2002, τότε που είχε τη φαεινή ιδέα να οδηγήσει το
µονοθέσιο της Jaguar, υποτίθεται για να καταλάβει τι πήγαινε
στραβά µε τα αυτοκίνητα της οµάδας, την οποία είχε αναλάβει
να διευθύνει. Στα 51 του και ενώ δεν είχε οδηγήσει ένα τόσο
απαιτητικό αγωνιστικό αυτοκίνητο για περίπου 16 χρόνια, ο
Lauda έκανε µερικούς γύρους, έκανε δυο-τρία τετ-α-κε και
εγκατέλειψε.
Ωστόσο, κανείς δεν θα τολµούσε να γελάσει µε τις γκάφες
του µέγιστου Niki Lauda, κυρίως διότι ο ίδιος δεν δίσταζε να
αποδοµήσει τον εαυτό του. Πιθανώς γι’ αυτό είχε το µοναδικό
χάρισµα να επηρεάζει τη ζωή των άλλων. «Αν δεν ήταν ο Niki
που µου πρότεινε να έρθω στη Mercedes, σήµερα δεν θα ήµουν
πέντε φορές παγκόσµιος πρωταθλητής. Θα είχα µόνο έναν τίτλο»
είπε πρόσφατα ο Lewis Hamilton αποτίοντας φόρο τιµής στον
µεγαλύτερο χορηγό που είχε ποτέ του.
Με άλλα λόγια έγινε αφάνταστα πιο φτωχός και πιο γκρίζος ο
κόσµος χωρίς τον Niki Lauda. Και όχι µόνο ο κόσµος της Formula 1.

Το eShop που σε ανταμείβει
44 TRACTION MAGAZINE