Page 31 - TRACTION 118

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ

αγή µονοµαχίες και εµφύλιες συγκρούσεις. Εγκλήµατα και τιµωρίες. ∆υστυχείς
Ιντερλάγκος και Max Verstappen. Πιλότοι σε αφύσικη σειρά. Σκληρές

και ευνοηµένοι. Η Βραζιλία δείχνει πάντα ποια είναι η ουσία, λες και το
πνεύµα του Ayrton Senna κυβερνά ακόµη, 25 χρόνια ύστερα από τον θά-
νατό του, την έκβαση των αγώνων στην πίστα της πόλης του. Βραζιλία χω-
ρίς δραµατικές εξελίξεις δεν νοείται και, ίσως, το Ιντερλάγκος να είναι ένα
από τα ελάχιστα σιρκουί στο πρόγραµµα της Formula 1 για το οποίο είναι
αδιάφορο εάν ο καιρός θα προκαλέσει ανατροπές και εκπλήξεις. Ακόµη
και µε το οδόστρωµά του στεγνό σαν κόκκαλο ασπρισµένο από τον ήλιο,
Απλή συντ
τα απρόοπτα συµβαίνουν – σχεδόν βάσει προγράµµατος, όσο οξύµωρο κι
αν ακούγεται αυτό. Επίσης, η βραζιλιάνικη πίστα είναι µία από τις αγαπηµέ-
νες του Max Verstappen, µια διαδροµή που ξυπνά µέσα του το δαιµονικό
του ταλέντο. Ο τρόπος που προσπερνά, τα σηµεία που επιλέγει να εξαπο-
λύσει τις επιθέσεις του αποκαλύπτουν τα οδηγικά χαρίσµατα ενός µέλλο-
ντα (πολυ)πρωταθλητή. Γενικότερα, όµως, θέαµα υπάρχει κυρίως όταν ο
Max Verstappen βλέπει µπροστά του πιθανότητες νίκης. Εφέτος στη Βραζι-
λία, αντίθετα από τις προηγούµενες χρονιές που µεγαλουργούσε αλλά στο
τέλος ατυχούσε, ο Ολλανδός «Mad Max» πήρε την πολ-ποζίσιον (µόλις τη
δεύτερη στην καριέρα του) και τη νίκη στον αγώνα. «Εξιλέωση» είπε στον
Max o Christian Horner, ο αγωνιστικός διευθυντής της Red Bull Racing,
καθώς του έδινε συγχαρητήρια για µια σπουδαία εµφάνιση. Εξιλέωση
όµως από τι; Από την επιπολαιότητα, ίσως και από την ατυχία. Την οποία
πολλές φορές προσελκύει πάνω του ο ίδιος ο Max Verstappen, µε την
αχαλίνωτη ορµή και το πάθος του για νίκη πάση θυσία.
Είναι σαφές ότι για όσο διάστηµα ο Max Verstappen δεν θα λογίζεται σαν
κοµµάτι της καθεστηκυίας τάξης, όσο δηλαδή δεν θα έχει κατακτήσει πα-
γκόσµιο τίτλο ώστε να τον υπερασπίζεται, τόσο πιο συναρπαστική θα είναι
η οδήγησή του. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η συνήθης εξέλιξη των πραγ-
µάτων: τα νεαρά λιοντάρια είναι υπερκινητικά και ασυγκράτητα. Ανυπόµο-
να, ανυπότακτα, απείθαρχα και ανήσυχα. Ό,τι είναι δηλαδή ο Max. Ωστό-
σο, το κρίσιµο στάδιο γι’ αυτόν θα είναι ο πειρασµός τού να γίνει κι αυτός
«κατεστηµένο». Τότε πιθανόν θα µοιάζει στον Sebastian Vettel, ο οποίος
κατά βάθος αρνείται να αποδεχτεί ότι ο νεανίας Charles Leclerc είναι συνή-
θως πιο γρήγορος από εκείνον, ασχέτως εάν και οι δυο τους οδηγούν δύο
πανοµοιότυπες Ferrari. Στη Βραζιλία και τη µεταξύ τους, εντελώς ανόητη
και ντροπιαστική, σύγκρουση, είναι πολύ δύσκολο να καταλογίσει κάποιος
ευθύνες στον έναν ή τον άλλον. Όµως, το κοινό τείνει να συντάσσεται µε
τον Charles Leclerc και να ρίχνει το ανάθεµα στον πολύπειρο, τον τετράκις
παγκόσµιο πρωταθλητή Sebastian Vettel. Ο οποίος φέρεται, ακριβώς, σαν
κατεστηµένο, σαν αρχηγός της αγέλης, που ενοχλείται από το θράσος των
µικρών λιονταριών και επίδοξων σφετεριστών της εξουσίας του.
Αντιθέτως, ο Lewis Hamilton πολύ συχνά συµπεριφέρεται ως οδηγός που
πασχίζει να κατακτήσει την πρώτη του νίκη. Παλεύει για µια θέση ακόµη
και όταν έχει ήδη εξασφαλίσει τον έκτο του τίτλο. Όλως περιέργως, ο
Hamilton δεν µοιάζει καθόλου σαν χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του
status quo. Και είναι αλήθεια πως ο Hamilton οδηγεί συντηρητικά σε
αρκετούς αγώνες, καθώς ο προσανατολισµός του παραµένει σταθερά εστι-
ασµένος στα πρωταθλήµατα και όχι στους µεµονωµένους αγώνες. Σε άλλα
Grand Prix όµως, όπως αυτό της Βραζιλίας, ο Lewis ξεχνά ότι έχει περισ-
σότερα να χάσει παρά να κερδίσει από τις λυσσασµένες κόντρες µε τους
πιο νεαρούς οδηγούς της F1. Κι όµως, ο Lewis «παθαίνει Verstappen» –
όχι Vettel. Και πολύ καλά κάνει.