Σε πλήρη αντίθεση με το χρωμιωμένο «τσοπεροειδές» στερεότυπο της α λα Harley προσέγγισης στον μοτοσικλετισμό, η VR1000 θα στέκει πάντα σαν μια ηρωική και ανάδελφη απόπειρα. Ακόμη και σήμερα, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα μετά το αγωνιστικό της ντεμπούτο, η δίχρωμη (πορτοκαλιά από τη μία της πλευρά, μαύρη από την άλλη) superbike φαντάζει σαν μια ακατανόητη παραδοξότητα.
Στην πολυτάραχη και περιπετειώδη ιστορία της Harley Davidson έχουν συμβεί πάμπολλα παράξενα, κανένα όμως τόσο ξένο στον σκληρό πυρήνα της H–D. Κατ’ αρχάς, προκειμένου να γίνει δεκτή η συμμετοχή της στο αμερικανικό πρωτάθλημα superbike (AMA) το 1994, έπρεπε υποχρεωτικά να κατασκευαστούν τουλάχιστον 50 αντίτυπα της «πολιτικής» VR1000. Έτσι και έγινε, για διάφορους λόγους όμως η κατοχύρωση των νομίμων προδιαγραφών της, αντί για την έδρα της Harley στο Μιλγουόκι ή, έστω, κάπου στις ΗΠΑ, έγινε στην Πολωνία. Όπου κόστιζαν περί τις 50.000 δολάρια έκαστη.
Και ενώ την ετοίμαζαν και την τελειοποιούσαν επί χρόνια, όταν τελικά η VR πάτησε τα λάστιχά της σε πίστα αγώνων, ήταν ήδη σιτεμένη. Ως προς την τεχνολογία, τις επιδόσεις, ακόμη και τους αναβάτες, δεν ετίθετο ζήτημα, ήταν ό,τι έπρεπε για μια, αν όχι φαντασμαγορική, τουλάχιστον όμως αξιοπρεπή παρουσία στους μηχανοκίνητους αγώνες.
Όμως, ενόσω η Harley είχε πέσει πάνω στη δικύλινδρη, υδρόψυκτη, με επικεφαλής εκκεντροφόρους VR1000, ο ανταγωνισμός είχε μετατοπιστεί από εκεί όπου τον είχαν αφήσει οι Αμερικανοί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο βασικός αναβάτης της H–D στο πρωτάθλημα ΑΜΑ, ο εξαίρετος Καναδός Miguel Duhamel, μπορούσε να κοντράρει στα ίσια και να κλέψει αποτελέσματα μόνο στα αργά και «στριφτερά» σιρκουί.
Στις μεγάλες ευθείες η πορτοκαλόμαυρη κόρη του Μιλγουόκι απλώς παρακολουθούσε ανήμπορη τις Ducati 851 και τις τετρακύλινδρες 750 να εξαφανίζονται. Οι 135 ίπποι του 1994 θα αυξάνονταν και θα πληθύνονταν κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της VR 1000. Ούτε όμως τα σχεδόν 180 άλογα, όσα είχε πλέον το 2001, θα ήταν αρκετά για να τη διατηρήσουν στο προσκήνιο.
