Σαν ένας ζωντανός οργανισμός που ανταποκρίνεται, που ενίοτε αυτοτραυματίζεται αλλά και αυτοθεραπεύεται, η F1 πέρασε από τον μέγιστο διασυρμό (GP Γαλλίας) στην αποθέωση και τον θρίαμβο του θεάματος (GP Αυστρίας). Και κατάφερε να περιφρουρήσει την αρχέγονη και θεμελιώδη έννοια του συναγωνισμού με μια ποινή που -ευτυχώς- δεν επιβλήθηκε ποτέ στον Max Verstappen.
Το υποτιθέμενο «παράπτωμά» του ήταν ότι όρμησε να προσπεράσει μόλις ο Charles Leclerc μισάνοιξε την πόρτα στην 3η στροφή του αυστριακού σιρκουί. Ο Ολλανδός θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τιμωρηθεί από κάποιους υπερβολικά αυστηρούς ή σχολαστικούς αγωνοδίκες. Η υπόληψη του σπορ, εν γένει, προστατεύθηκε με την τελική απαλλαγή του Max στην Αυστρία.
Μια πρώτη, προφανής παρατήρηση, είναι ότι η πολυπόθητη νίκη, την οποίαν κατέκτησε ο Verstappen για λογαριασμό της Honda, δημιουργεί ευπρόσδεκτες αναταράξεις στο status quo του σπορ: Μετά από τις απανωτές ήττες, οι Ιάπωνες ανέκτησαν το δικαίωμα να θεωρούνται αξιόμαχοι -με άλλα λόγια, τώρα πια οι ανταγωνιστές τούς σέβονται και τους υπολείπτονται.
Μια δεύτερη παρατήρηση όμως αφορά σε κάτι ουσιώδες: Ότι ένας Max, δηλαδή ένας πιλότος με τη δίψα και τον τσαμπουκά, τη μανία να διακριθεί, μπορεί ακόμη και σήμερα να κάνει τη διαφορά. Με την εξαίρεση μιας καινούργιας πτέρυγας, ο Verstappen είχε στη διάθεσή του ένα μονοθέσιο πανομοιότυπο με αυτό του συναθλητή του στη Red Bull Racing, του Pierre Gasly. Ο Max κέρδισε ενώ στην εκκίνηση έπεσε από τη 2η στην 8η θέση και καθ’ οδόν προς το θρίαμβό του, έριξε γύρο στον Gasly. Με σχετική ασφάλεια, λοιπόν, μπορεί να εικάσει κάποιος ότι την κρίσιμη διαφορά δεν την έκανε κάποιο αεροδυναμικό βοήθημα, αλλά τα «χέρια» και το πάθος του Max.
Κάτι άλλο που έχει ενδιαφέρον, πέραν των προηγουμένων, είναι το να φανταστεί κάποιος ότι συμμετέχει στο πάνελ των αγωνοδικών. Ή, για να το κάνουμε ακόμη πιο σύνθετο, ότι είναι επιφορτισμένος με τις ευθύνες και τα καθήκοντα του Michael Masi, του μόνιμου αλυτάρχη της F1. Από τη μία οφείλει να επιτρέψει στους αγωνιζόμενους να μονομαχούν, ακόμη και στην αμφισβητήσιμη, τη γκρίζα ζώνη των ορίων που θέτει το γράμμα των κανονισμών. Ύστερα από τις ποινές που επιβλήθηκαν στον Καναδά (Vettel) και στη Γαλλία (Ricciardo) και τον ντόρο για την αλλοίωση των αποτελεσμάτων εξαιτίας μιας στενόμυαλης, αντι-αγωνιστικής, λογικής, ο ρόλος των αγωνοδικών βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα.
Ωστόσο, στη θεωρία η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, ως ανώτατη διοικούσα αρχή του σπορ, δια των εντεταλμένων εκπροσώπων της στην F1 έχει δύο βασικά καθήκοντα: Το ένα να εφαρμόζει το αγωνιστικό δίκαιο με συνέπεια. Το δεύτερο, να το εφαρμόζει για λόγους «παιδευτικούς», δηλαδή να παιδαγωγεί τρόπον τινά τους οδηγούς ώστε να μην παρεκτρέπονται. Ειδάλλως, το σπορ θα γίνει μια αρένα εντελώς άναρχη και ανεξέλεγκτη. Η συνταγή για να συγκεραστούν αντιφατικές μεταξύ τους τάσεις, ήτοι η προαγωγή του θεάματος και η τήρηση της έννομης αγωνιστικής τάξης με δικαιοσύνη και συνέπεια δεν έχει εφευρεθεί ακόμη.
Οπότε ισχύει το «μην πυροβολείτε τους αγωνοδίκες». Δεν θα θέλατε να κάνετε τη δουλειά τους…
