Η Ιταλία κατά τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια χώρα κατεστραμμένη, αλλά και ταυτόχρονα γεμάτη ανήσυχους επιχειρηματίες, οι οποίοι προσπαθούσαν να αναδημιουργήσουν τα εργοστάσιά τους κυριολεκτικά μέσα από τα ερείπια.
Ο Ferdinando Innocenti ήταν ένας από αυτούς. Η μεγάλη σωληνουργία του στο Μιλάνο είχε ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς, εκείνος όμως, αντί οποιασδήποτε άλλης αντίδρασης, συνέλαβε επιτόπου την ιδέα της κατασκευής ενός φτηνού μεταφορικού μέσου. Κάτι που θα έμοιαζε με τα σκούτερ που είχαν φέρει μαζί τους οι Αμερικανοί στρατιώτες για να μετακινούνται εύκολα στην περιοχή των Άλπεων.
O Innocenti ανέθεσε τη σχεδίασή του σε έναν σπουδαίο αεροναυπηγό, τον Corradino d’ Ascanio, έργο του οποίου ήταν το πρώτο ελικόπτερο της Agusta. Ο d’ Ascanio είχε το μεγάλο προσόν να σιχαίνεται τις μοτοσυκλέτες, κάτι που ερχόταν σε ευθεία αντίφαση με την αποστολή που είχε αναλάβει – δηλαδή να φτιάξει ένα οικονομικό, εύχρηστο και αξιόπιστο δίτροχο για καθημερινή χρήση από κάθε Ιταλό.
Αλλά και κάθε Ιταλίδα – ή, εν πάση περιπτώσει, οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα ενδυόταν φόρεμα ή χιτώνα. Ο d’ Ascanio οραματίστηκε τη Vespa που δεν έμοιαζε σε τίποτα με μοτοσυκλέτα, αλλά ο Innocenti ήταν ανένδοτος ως προς το πλαίσιο του δικύκλου: Δεν ήθελε αυτοφερόμενο σασί, αλλά σωληνωτό.
Επήλθε ρήξη, ο Corradino d’ Ascanio έδωσε το σχέδιό του στην Piaggio, η οποία και άρχισε να παράγει τη Vespa από το 1946. Ο δε Innocenti συνέχισε το 1947 με την ετεροθαλή αδελφή της, τη Lambretta. Η οποία θεωρήθηκε «κόπια» της Vespa, επειδή είχε την ατυχία να γεννηθεί ύστερα από διαζύγιο. Και ενώ προηγήθηκε ως ιδέα, καθυστέρησε να βγει στον δρόμο. Αδικία.
