Θα ήταν ανάρμοστο να ασχολούμαστε με τα τρέχοντα της F1, αγνοώντας ένα μείζον γεγονός: τον θάνατο ενός από τους τελευταίους θρύλους των μηχανοκίνητων σπορ, του Sir Stirling Moss.
Πιθανότατα ελάχιστοι στην Ελλάδα τον γνωρίζουν ή έχει τύχει να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Ακόμη και όσοι τυγχάνουν ρέκτες της ιστορίας των Γκραν Πρι, τείνουν να θεωρούν τον Moss ως έναν υπερεκτιμημένο οδηγό, υπερπροβεβλημένο επίσης, λόγω της λατρείας που είχαν γι’ αυτόν οι Βρετανοί. Στο κάτω κάτω, ποτέ δεν στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Επομένως, προς τι ο ντόρος;
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Stirling Moss θεωρούνταν ως ένας από τους κορυφαίους οδηγούς αγώνων στον κόσμο από τους συναδέλφους του. Επίσης, ενώ είναι αλήθεια ότι είχε έναν έντονο πατριωτισμό, εξαιτίας του οποίου ωθούνταν συχνά σε εσφαλμένες επιλογές ομάδων, στην πραγματικότητα δεν έτρεξε μόνο με βρετανικά αυτοκίνητα. Ήταν περιζήτητος, εξού και οδήγησε για λογαριασμό της Maserati, ενώ ήταν για χάρη του που ο Enzo Ferrari επέτρεψε κάτι ανήκουστο: να βάψουν δικά του αυτοκίνητα σε άλλο χρώμα εκτός του κόκκινου. Αυτό συνέβη μόνο και μόνο για να τρέξει ο Stirling Moss με Ferrari, μια μπλε Ferrari στην ομάδα του Rob Walker – αν και σε κούρσες GT, όχι Formula 1.
Επί επτά συνεχή έτη ο Moss τερμάτιζε δεύτερος ή τρίτος στο πρωτάθλημα και εν τέλει αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, στο ζενίθ των ικανοτήτων του, ύστερα από ένα τρομερό ατύχημα που είχε το 1962. Έμεινε σε κώμα για περίπου έναν μήνα και όταν επανήλθε, ενώ ήταν το ίδιο γρήγορος με πριν, ο ίδιος πίστεψε ότι είχε χάσει το ταλέντο του.
Και γρήγορα δικαίωσε την αυτοεπαληθευόμενη προφητεία που είχε διατυπώσει για τον εαυτό του, ότι δηλαδή θα διασύρεται επειδή δεν θα είχε πια τη φυσική ταχύτητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Stirling Moss έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς πρεσβευτές των μηχανοκίνητων σπορ σε όλο τον κόσμο, παρέμεινε ίνδαλμα για τους Βρετανούς και εν τέλει κατάφερε να πλουτίσει απλώς περιφερόμενος σαν αστέρας βγαλμένος από μια εποχή ηρώων, η οποία φαινόταν όλο και πιο μακρινή.
Όπως ήταν η νόρμα για τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι επαγγελματίες οδηγοί αγώνων έτρεχαν σε κάθε είδους κούρσες. Μία από τις πιο συγκλονιστικές νίκες του Moss εκτός Formula 1 ήταν στο Mille Miglia του 1955 με Mercedes. Η διαφορά του από τους υπόλοιπους ήταν μια αιωνιότητα σε αυτόν τον μαραθώνιο αγώνα που διέσχιζε τη μισή Ιταλία από δημόσιους – και εξωφρενικά επικίνδυνους – δρόμους. Όμως, δύο από τους μεγαλύτερους θριάμβους του σημειώθηκαν στα πάτρια εδάφη, στη Βρετανία και στην πίστα του Aintree, ένα κατ’ ουσίαν ιπποδρόμιο λίγο έξω από το Λίβερπουλ. Το 1957 ο Stirling Moss αναγκάστηκε να πάρει το αυτοκίνητο του Tony Brooks, συναδέλφου του στην ομάδα της Vanwall, καθώς το δικό του είχε παρουσιάσει σοβαρή βλάβη στον δέκατο από τους 90 προγραμματισμένους γύρους της κούρσας. Και μολονότι είχε πέσει στην ένατη θέση, κατάφερε να προσπεράσει τους πάντες και να γιορτάσει μια σπουδαία νίκη με περισσότερους από 100.000 παραληρούντες συμπατριώτες του.
Στην ίδια πίστα, αλλά δύο χρόνια νωρίτερα, ο Stirling Moss είχε νικήσει για πρώτη φορά στην καριέρα του, οδηγώντας όμως για την κυρίαρχη Mercedes. Το αδιαφιλονίκητο Νο1 της γερμανικής ομάδας ήταν τότε ο Juan Manuel Fangio, ο μέγιστος Αργεντίνος. Ο οποίος κυνηγούσε τον τρίτο παγκόσμιο τίτλο του και ήταν πλέον 44 ετών, ενώ ο Moss μόλις 26. Ο Βρετανός ξεκίνησε κατακτώντας την pole-position, δείχνοντας από την αρχή τις προθέσεις του για το Σαββατοκύριακο. Ο Τύπος της εποχής προέβλεπε ότι η Mercedes θα έδινε εντολή ρύθμισης του αποτελέσματος υπέρ του «γηπεδούχου» και προς τέρψιν του κοινού που αποθέωνε τον Stirling Moss σε κάθε του εμφάνιση.
Τελικά, όντως, ο αγώνας εξελίχθηκε σε μια μονομαχία ανάμεσα στον Juan Manuel Fangio και τον Moss, με τελικό νικητή τον δεύτερο, αλλά για δύο δέκατα του δευτερολέπτου. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη του στη Formula 1 και η πιο παράξενη: Από το 1955 έως φέτος που απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών, ο Sir Stirling Moss δεν είχε πειστεί εάν είχε καταφέρει να υποτάξει το θηρίο που λεγόταν Fangio ή εάν ο θρίαμβός του ήταν στην πραγματικότητα ένα δώρο από τον γηραιότερο, εκπληκτικά μεγαλόψυχο συνάδελφό του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι εάν τα πράγματα ήταν ανάποδα, ο Moss θα έκανε πρόθυμα το ίδιο για τον Fangio.
