Κι αυτό γιατί είναι πλέον η μόνη μορφή αγώνων που μπαίνει στις ενδοχώρες και μας μεταφέρει καθημερινές σκηνές από τη ζωή των ανθρώπων που διαβιούν σε αυτές.
Κάτι που δεν μπορούμε να συναντήσουμε σε αγώνες πίστας, γιατί εκεί έχουμε συντεταγμένους θεατές, εν είδει θεάτρου ή κινηματογράφου. Βλέπεις πολύχρωμο πλήθος, αλλά δεν το ζεις σε ώρα κοινωνικής δράσης. Δεν βλέπεις τις συνήθειές του, το πώς τρώνε, πού δουλεύουν, πώς διασκεδάζουν…
Τα ράλι, ακόμα και στη σημερινή συρρικνωμένη μορφή τους, αυτό το προσφέρουν απόλυτα!
Κρατήσαμε αυτή την εικόνα από το ράλι Χιλής, που για πρώτη φορά μπήκε στο καλεντάρι του WRC. Ένας αυτόχθων αγρότης ή κτηνοτρόφος, στο νότιο μέρος της χώρας, όπου και διεξήχθη ο αγώνας με κέντρο την πόλη Concepcion, χρησιμοποιεί ένα μέρος μιας Ειδικής Διαδρομής ώρες πριν περάσουν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, πηγαίνοντας προφανώς στα χωράφια ή τις στάνες του με μία βοϊδάμαξα. Μία εικόνα που για να βρούμε παρόμοια εμείς εδώ, στην πολιτισμένη Δύση, πρέπει να ανατρέξουμε σε βιβλία των δεκαετιών του πολέμου…
Ανατρέχοντας στην εγκυκλοπαιδική προσέγγιση, διαβάζουμε ότι το σημαντικότερο μέσο μεταφοράς στη νεότερη εποχή ήταν η άμαξα, την οποία έσερναν ζώα, βόδια, άλογα, μουλάρια ή γάιδαροι. Οι άμαξες αυτές ήταν είτε δίτροχες είτε τετράτροχες.
Στα – ελληνικά – χωριά ήταν το μοναδικό μέσο για μεταφορές ανθρώπων, εμπορευμάτων ή διαφόρων αντικειμένων. Η βοϊδάμαξα ή «αραμπάς», όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε στη χώρα μας, ήταν δίτροχη ή αργότερα και τετράτροχη.
Διέθετε ξύλινους συμπαγείς τροχούς και σιδερένια ενισχυτική στεφάνη, ή – πιο μετά – σιδερένιους τροχούς για μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Όταν η βιομηχανική επανάσταση έφερε στην εύκολη χρήση νέα εξελιγμένα εξαρτήματα στους τροχούς αυτούς τοποθετήθηκαν ρουλεμάν, και κάπως έτσι έγινε πιο ανθρώπινη η ζωή των αγωγιατών, αλλά και εκείνη των ζωντανών που κουβάλαγαν αγόγγυστα τεράστια φορτία.
