“Αρχείο TractioN”: Κώστας Στεφανής και Lancia Delta HF Integrale Evoluzione

…Παρασκευή 29 Μαΐου 1992, ώρα 19.00. Ο ήλιος ετοιμάζεται να «σβήσει» πίσω από τα βουνά της Πελοποννήσου, με τη θερμοκρασία να επιβεβαιώνει το ελληνικό καλοκαίρι. Στη μαρίνα Γλυφάδας συζητάμε χαλαρά ο Jigger, ο Markku Alen που έχει μετακομίσει στην Toyota, ο Juha Kankkunen που την προηγούμενη χρονιά έχει κερδίσει το Ράλι Ακρόπολις και ξεκινά με το νούμερο 1 στις πόρτες της Deltona κι εγώ. Έχουμε τελειώσει όλοι τις δοκιμές, το άλλο πρωί θα περάσουμε τεχνικό έλεγχο και την Κυριακή 31 Μαΐου θα πάρουμε εκκίνηση κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Είναι πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς τους τρεις «ψηλούς» να συζητάνε για τα κοινά ενδιαφέροντα τους. Θάλασσα, ελικόπτερα και…

…Ο αγώνας τελειώνει, ο Kankkunen έχει χάσει τη νίκη από τον Didier Auriol εξαιτίας προβλήματος στον εγκέφαλο του αυτοκινήτου μετά το σέρβις στην έξοδο της Ειδικής Διαδρομής Όσιος Μελέτιος. Προσωπικά δεν αποκλείω «το πρόβλημα» να δημιουργήθηκε από τους ίδιους (!) τους τεχνικούς της Abarth με εντολή άνωθεν. Γίνεται η απονομή στους νικητές, οι ομάδες παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού και… το αυτοκίνητο του Kankkunen μένει Ελλάδα…

…Τη «δική μας» πλέον Deltona δεν τη χαρήκαμε πολύ αγωνιστικά με τον Jigger γιατί είχε ήδη δρομολογηθεί η οριστική αποχώρησή του από τους αγώνες. Μοναδικός πρωταθληματικός αγώνας που συμμετείχαμε με την Deltona το Ράλι Μαύρο Ρόδο του 1993, με πολλή λάσπη και κρύο. Χωρίς βαθμολογικό άγχος και με το γκάζι στο πάτωμα απολαύσαμε στο ακέραιο τις αρετές της μέχρι να βγούμε από τον δρόμο στην ειδική της Κινέτας. Από εκεί και πέρα συμμετείχαμε σε δυο τρία Memorial Νίνο στον Ασπρόπυργο, στη Χαλκίδα και τέλος στην Ανάβυσσο το 1996, με το μηδέν στις πόρτες, ανοίγοντας έτσι την εκδήλωση. Είχε ομολογουμένως αισθητή διαφορά από την προηγούμενη έκδοση της 16βάλβιδης Integrale, ιδιαίτερα στις επιταχύνσεις στην έξοδο από κλειστά κομμάτια, στα φρένα ύστερα από μεγάλες ευθείες και υψηλές ταχύτητες αλλά κυρίως στον τρόπο με τον οποίο έβαζε τη δύναμη στον δρόμο.

Από το 1996 το αυτοκίνητο μένει σε απραξία, με τα σέρβις του να γίνονται σε τακτά διαστήματα από τη θρυλική ομάδα της Genesis, και φτάνουμε στον Φλεβάρη του 2020, 24 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μας «αγωνιστική» συνάντηση, για να ξαναβρεθούμε. Προσπαθώ να δώσω ακρίβεια στο συναίσθημα την ώρα που το αυτοκίνητο κατεβαίνει από το τρέιλερ και ανοίγουμε τις πόρτες.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ®Γιώργος Καραγιωργάκης

1 of 12

Η κλασσική μυρωδιά που έχουν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και οι μνήμες από τις υπέροχες στιγμές μέσα στην καμπίνα της Deltona θολώνουν την οπτική εικόνα, λες και το περιβάλλον γέμισε από σκόνες όπως στις Καρούτες ή στο Ελευθεροχώρι. Βαρύ το αποτύπωμα και η νοερή παρουσία των Juha Kankkunen–Juha Repo από εκείνο το «Ακρόπολις» του ’92 αλλά και του Jigger στην έστω μικρή συνύπαρξη με την τελευταία έκδοση της θρυλικής Delta. Βυθίζομαι αργά στο μπάκετ του οδηγού, ανοίγω τον γενικό του ρεύματος και οι ηλεκτρικές τρόμπες αρχίζουν να κελαηδάνε στέλνοντας καύσιμο στον κινητήρα. Την επόμενη στιγμή, με το πάτημα της μίζας, η 16βάλβιδη ψυχή ζωντανεύει με εκείνο τον χαρακτηριστικό ήχο της.

Αναμονή να ανεβάσουν θερμοκρασία νερό και λάδια και, όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, ο υδραυλικός συμπλέκτης με ελάχιστη δύναμη ακούμπησε στο πλατό και η πρώτη κούμπωσε υπέροχα. Λίγο πατινάρισμα και η Deltona ξεχύθηκε πιστεύοντας ότι λίγα μέτρα παρακάτω θα βγάλουμε φλας, θα μπούμε στον χωματόδρομο και θα παρουσιαστούμε στην ώρα μας στο κοντρόλ για να ξεκινήσουμε στα επόμενα τρία λεπτά την Ειδική Διαδρομή. Δεν της είχαμε πει όμως ότι απλώς θα τη μετακινούσαμε για τις ανάγκες του τηλεοπτικού «TractioΝ», αλλά και τη φωτογράφιση για traction.gr και «Traction Magazine».

Κεφάτος ο κινητήρας θύμιζε τις ημέρες που θέριζε τα δευτερόλεπτα στις Ειδικές Διαδρομές και το κιβώτιο ταχυτήτων μια απόλαυση, τόσο από αίσθηση στις αλλαγές όσο και για την κλιμάκωσή του, που διευκόλυνε τον κινητήρα να μαζεύει χιλιόμετρα γρήγορα και χωρίς κανένα κόμπιασμα. Αντίστοιχα μιας παγκόσμιας πρωταθλήτριας τα φρένα καθώς χωρίς υποβοήθηση, απλώς με μεγάλη πίεση στο πετάλι, επιβράδυνε όπως ένα καθαρόαιμο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Δεν υπήρχε κανείς λόγος να τη βάλουμε στα χώματα ή να ζητήσουμε ακραίες δοκιμασίες. Απλώς τη μετακινήσαμε μαζί με τον Μάνο με απέραντο σεβασμό και προσωπικά με μια τεράστια θλίψη την ώρα που έκλεισα τον γενικό και ο κινητήρας γύρισε στην απραξία. Κι ο λόγος δεν ήταν άλλος από την άγνοια του αν θα έχω κι άλλη ευκαιρία να ξαναβρεθώ μέσα στην Deltona στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Είναι εκείνες οι μνήμες από τα υπέροχα χρόνια στους αγώνες που σαν σαράκι προσπαθούν να διαταράξουν την ισορροπία που έχεις κατορθώσει να διατηρήσεις με το αίσθημα της έλλειψης των αγώνων από τη ζωή σου και την ελπίδα την επιστροφή σε αυτούς.

Για επίλογο
Αν και συνέχιζε να κερδίζει παγκόσμια πρωταθλήματα κατασκευαστών στα ράλι η Lancia, εν τούτοις, προτού καν παρουσιασθεί η Deltona, οι Ιταλοί είχαν αποφασίσει ότι ο κύκλος είχε κλείσει. Τελευταία αγωνιστική έκδοση της θρυλικής Delta η συγκεκριμένη έκδοση – και μάλιστα, για καλή μας τύχη, έμεινε στην Ελλάδα –, το αυτοκίνητο του τέσσερις φορές παγκόσμιου πρωταθλητή ράλι Juha Kankkunen. Μια από τις ελάχιστες Deltona που κατασκευάστηκαν και αναμφίβολα αυτή με τα λιγότερα αγωνιστικά χιλιόμετρα, ήρθε καινούργια να τρέξει στο Ράλι Ακρόπολις του 1992. Τότε που ο εθνικός μας αγώνας έχαιρε παγκόσμιου σεβασμού και ήταν όνειρο κάθε κατασκευαστή αυτοκινήτων να τον κερδίσει για να επιβεβαιώσει την ποιότητα των δημιουργιών του. Στην πλέον εξελιγμένη της μορφή με ακόμη πιο άκαμπτη καρότσα, μεγαλύτερους θόλους τροχών και φρένα, βελτιωμένη ανάρτηση αλλά πάντοτε με τα φαρδιά ελατήρια, καλύτερη αεροδυναμική και τον ισχυρότερο κινητήρα που είχε έως τότε χρησιμοποιηθεί σε Lancia Delta για αγωνιστική χρήση. Στην πράξη αυτό σήμαινε πως ήταν πιο γρήγορη από τη 16βάλβιδη Integrale γύρω στο 6% σε χρόνους Ειδικών Διαδρομών.

Ήταν η επιτομή μιας ολόκληρης εποχής τεχνολογικής εξέλιξης, σαρώνοντας παγκόσμιους τίτλους και αγώνες, μα η κατάληξη δυστυχώς δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Οι λόγοι πολλοί, αλλά προσωπική μου γνώμη ήταν πως από την εποχή που η Lancia πέρασε κάτω από την ομπρέλα της mama Fiat ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ως μέλος της οικογένειας αλλά ως αντίπαλο δέος. Την άποψη την επιβεβαιώνουν τα έργα. Η Fiat απέκτησε τη Lancia το 1969, όταν ήδη συμμετείχε στα ράλι με τη Fulvia HF. Την ίδια εποχή η Fiat συμμετείχε με το 124 Spider και το διαδέχτηκε για λίγο το 125. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι στα αποτελέσματα του Ράλι Ακρόπολις του 1972 νικητές είχαν αναδειχθεί οι Hakan Lindberg – Helmut Eisendle με Fiat 124 Spider και δεύτεροι οι Simo Lampinen – Bo Reinicke με Lancia Fulvia 1.6 Coupe HF. Για να συνεχιστεί η ιστορία, η Fiat με το Mirafiori 131 και η Lancia με τη Stratos.

Θα επανέλθω με ένα θέμα που θα αφορά όλες τις μορφές εξέλιξης της Delta. Μέχρι τότε, μπορείτε να δείτε το επίσημο video του τηλεοπτικού “TractioΝ” με πρωταγωνίστρια φυσικά τη Lancia Delta HF Intergrale Evoluzione.