Συγκεκριμένα και έπειτα από δημοπρασία που πραγματοποίησε η RM Sotheby’s, οι τρεις πρωτότυπες Alfa Romeo Β.Α.Τ. που εξέπληξαν το κοινό της 10ετίας του 50′ με τη σχεδίαση αλλά και την αεροδυναμική τους απόδοση βρήκαν νέο ιδιοκτήτη αντί του ποσού των 12,5 εκατ. ευρώ, από τα υψηλότερα που έχουν δοθεί ποτέ για προτότυπα μοντέλα.
Οι τρεις Alfa Romeo Berlina Aerodinamica Tecnica, γνωστές απλά και ως Alfa Romeo Β.Α.Τ. (από όπου προκύπτει και το “Νυχτερίδα” του τίτλου) παρουσιάστηκαν από την ιταλική εταιρία σταδιακά με την αρχή να γίνεται το 1953 στο Σαλόνι του Τορίνο με την BAT 5 και συνεχίστηκε για τα δύο επόμενα χρόνια με την εξέλιξη του πρώτου concept.
Η σχεδίαση τους αποτελεί έργο του μεγάλου Franco Scaglione που συνεργάστηκε για τη δημιουργία τους με τον Giuseppe “Nuccio” Bertone, του γνωστού θρυλικού πλέον σχεδιαστικού στούντιο, υπό την “αιγίδα” της Alfa Romeo.
Με αυτά τα πρωτότυπα η Alfa Romeo θέλησε να εξερευνήσει την ιδέα δημιουργίας ενός αυτοκινήτου με τον χαμηλότερο δυνατό συντελεστή οπισθέλκουσας, το οποίο φυσικά θα είχε και ξεχωριστή σχεδίαση. Και τα κατάφερε χάρη στον πρώην αεροναυπηγό Scaglione, ο οποίος “ευθύνεται” μεταξύ άλλων εντυπωσιακών μοντέλων και πρωτότυπων και για τη σχεδίαση της ανεπανάληπτης 33 Stradale.
H πρώτη B.A.T. 5 είχε σύμφωνα με τους υπολογισμούς της εποχής συντελεστή μόλις 0,23 στα 151,24 χλμ./ώρα και έφτανε σε αυτή την ταχύτητα αξιοποιώντας λιγότερους από 43 ίππους… Το νούμερο είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα και το μοντέλο που παρουσιάστηκε στο κοινό ήταν το 5ο στη σειρά πρωτότυπο κλίμακας 1:1 πάνω στο οποίο δούλεψε ο Scaglione μέχρι να μείνει ικανοποιημένος. Πέρα από την… batmobile σχεδίαση και την εξαιρετική αεροδυναμική απόδοση η τέχνη και ευρηματικότητα του Scaglione φαίνεται και από κάτι που δεν… φαίνεται και αυτοί είναι οι αναδιπλούμενοι προβολείς (!) που κρύβονται όταν δεν χρειάζονται εντός του εμπρός προφυλακτήρα… Το πλήρως λειτουργικό πρωτότυπο, που χρησιμοποιήθηκε κανονικά και στο δρόμο από τον πρώτο ιδιοκτήτη του είχε τελική 199 χλμ./ώρα.
Η επόμενη B.A.T. 7 που παρουσιάστηκε το 1954 άνοιξε τα στόματα ακόμη περισσότερο με τον συντελεστή να πέφτει στο 0,19 με τον Scaglione να έχει την άδεια της Alfa Romeo για ένα ακόμη πιο ριζοσπαστικό σχέδιο. Εκτός από τις αλλαγές στην αεροδυναμική και την εμφάνιση ο Ιταλός κατάφερε να μειώσει παράλληλα το βάρος από τα 1.090 περίπου κιλά της B.A.T. στα μόλις 997 βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τις επιδόσεις της. Να σημειωθεί ότι έφτασε… οδικώς στην έκθεση αυτοκινήτου από τον Scaglione και τον Bertone.
Η B.A.T. 9d που έκανε την εμφάνιση της επίσης στο Σαλόνι του Τορίνο το 1955 ήταν η τελευταία της σειράς και πιο κοντά σε σχεδίαση στα τότε μοντέλα της ιταλικής εταιρίας, σύμφωνα και με δικές της οδηγίες για ένα πρωτότυπο “πιο πρακτικό για χρήση στο δρόμο”.
Και για τις τρεις B.A.T. χρησιμοποιήθηκε ως βάση η Alfa Romeo 1900, ενώ και στις τρεις περιπτώσεις το μοτέρ ήταν δίλιτρο με απόδοση λίγο πάνω από 100 ίππους. Αυτό κάνει ακόμη πιο σημαντική την τελική ταχύτητα των B.A.T. που έφτανε τα 200 χλμ./ώρα, ένα νούμερο εξωπραγματικό για τόσο μικρή απόδοση που έγινε εφικτό χάρη στην κορυφαία αεροδυναμική απόδοση. Τα τρία πρωτότυπα παρουσιάστηκαν μαζί για πρώτη φορά το 1989 στις Η.Π.Α. από τους οργανωτές του Pebble Beach Concours d’Elegance, οι οποίοι το έκαναν καλώντας και τον Nuccio Bertone που επισκεπτόταν εκείνες τις ημέρες το διάσημο Art Center College of Design της Καλιφόρνια για να λάβει τιμητική διάκριση.
Την ίδια χρονιά και οι τρεις Alfa Romeo B.A.T. πέρασαν στην ιδιοκτησία ενός μόνο συλλέκτη επίσης για πρώτη φορά ενώ τα επόμενα χρόνια “περιόδευσαν” στην Ευρώπη ενώ έδωσαν το παρόν για πολλά χρόνια και σε μουσεία και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, για να βρουν τώρα το νέο τους σπίτι και ιδιοκτήτη.
Οι τρεις πρωτότυπες B.A.T. θεωρούνται έως σήμερα από τις πιο σημαντικές “τριπλέτες” που έχει παρουσιάσει ποτέ κατασκευαστής, καθώς δεν ήταν απλά “κουφάρια”, ήταν πλήρως λειτουργικές για χρήση στο δρόμο και έδειχναν στην πράξη τα τεράστια οφέλη που μπορεί να προσφέρει η αεροδυναμική απόδοση σε ένα αυτοκίνητο, όταν ακόμη η χρήση των αεροδυναμικών σηράγγων ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη, ενώ οι υπολογιστές ως βοήθημα στον σχεδιασμό, δεν υπήρχαν ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
