Η ιστορία ξεκινά το 1962 όταν ο Ντικ και η Τζούντι Χόιτ απέκτησαν τον γιο τους Ρικ. Μια επιπλοκή στη γέννα, καθώς ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος στον λαιμό του νεογέννητου, προκάλεσε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Ο μικρός Ρικ διαγνώστηκε με σπαστική τετραπληγία και εγκεφαλική παράλυση, απόρροια της έλλειψης παροχής οξυγόνου στον εγκέφαλό του. Η ζωή πλέον του ζεύγους έμοιαζε δύσκολη, καθώς στα 22 τους χρόνια είχαν να διαχειριστούν μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση.
Οι γιατροί τους υπέδειξαν να στείλουν τον μικρό Ρικ σε ένα ίδρυμα, καθώς η κατάστασή του έδειχνε ότι θα λειτουργούσε ως φυτό. Δεν υπήρχε πιθανότητα να ανακάμψει, συνεπώς λίγες ελπίδες έμεναν στον Ρικ για μια «φυσιολογική» ζωή. Παρατηρώντας τον από τις πρώτες κιόλας ημέρες, ο Ντικ και η Τζούντι εντόπισαν ότι τα μάτια του μικρού Ρικ ακολουθούσαν τις κινήσεις τους στο δωμάτιο.
Ήταν μια μικρή χαραμάδα που άφησε λίγο φως να μπει σκίζοντας το σκοτάδι στο οποίο έδειχνε να περιέρχεται η ζωή τους. Ο Ρικ έμοιαζε να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον, απλώς δεν είχε τρόπο να το δείξει. Άρα ίσως και να επικοινωνούσε αν βρισκόταν ο τρόπος.
Αυτή ήταν η αρχή της επίμονης προσπάθειας αναζήτησης του τρόπου για την ένταξη του Ρικ στην κοινωνία, τον αθλητισμό, την εκπαίδευση και μια μέρα στον χώρο εργασίας.
Το ραντεβού στο Νοσοκομείο Παίδων (Children Hospital) της Βοστώνης επαναλαμβανόταν κάθε εβδομάδα. Ένας γιατρός εκεί τους ενθάρρυνε να συμπεριφέρονται στον Ρικ όπως και σε κάθε άλλο παιδί. Η μητέρα του, Τζούντι, περνούσε ώρες κάθε μέρα μιλώντας του, διδάσκοντάς του την αλφάβητο με χαρτόνια και την περιγραφή των αντικειμένων του σπιτιού, κολλώντας σημειώματα σε κάθε ένα.
Σύντομα, ο Ρικ έμαθε να ξεχωρίζει τα αντικείμενα ενώ έμαθε και την αλφάβητο. Ξεκίνησαν να τον πηγαίνουν στην πισίνα για κολύμπι, άρχισαν να του γνωρίζουν τον κόσμο και τη φύση. Υπήρχαν σαφείς ενδείξεις για την υψηλή αντίληψη του Ρικ σε όλα αυτά. Έμενε να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει.
Το 1972, λίγο πριν συμπληρώσει τα 11 χρόνια του, μια εξειδικευμένη ομάδα μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Tufts δημιούργησε έναν διαδραστικό υπολογιστή για τον Ρικ. Η έρευνα και η κατασκευή του κόστισε 5.000 δολάρια, άνοιξε όμως νέους δρόμους επικοινωνίας κι όχι μόνο για τον Ρικ. Ο κέρσορας κινούνταν και, μόλις επισήμαινε το γράμμα που ήθελε, ο Ρικ μπορούσε να το επιλέξει με μια απλή κίνηση του κεφαλιού του πάνω σε μία πλακέτα – «ποντίκι», προσαρμοσμένη πίσω από το κεφάλι του στο αναπηρικό του αμαξίδιο.
Όταν του εξήγησαν πώς λειτουργεί, ο Ρικ εξέπληξε τους πάντες. Οι πρώτες λέξεις του, αντί να είναι κάτι σε «Γεια, μαμά» ή «Γεια σου, μπαμπά», ήταν «Go, Bruins!». Οι Boston Bruins ήταν στους τελικούς του Stanley Cup εκείνη τη σεζόν. Ήταν σαφές από εκείνη τη στιγμή και μετά ότι ο Rick αγαπούσε τα σπορ.
Στα 13 του χρόνια έγινε τελικά δεκτός στο δημόσιο σχολείο, αποδεικνύοντας ότι ήταν εξαιρετικά ευφυής. Τελειώνοντας και το λύκειο φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και αποφοίτησε με πτυχίο Ειδικής Αγωγής το 1993, σε ηλικία 31 ετών. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Κολέγιο της Βοστώνης (Boston College) σε ένα εργαστήριο υπολογιστών, βοηθώντας στην ανάπτυξη συστημάτων που θα επιβοηθούσαν την επικοινωνία και τις δραστηριότητες ατόμων με αναπηρία.
Ο πατέρας του, Ντικ, συνταξιοδοτήθηκε το 1995 ως υπολοχαγός από την Εθνική Φρουρά της Αεροπορίας, αφού υπηρέτησε για 37 χρόνια. Μέχρι εδώ η δυνατή συγκινητική ιστορία δείχνει ότι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να αλλάξει τη ζωή και τις προβλέψεις. Ο μικρός Ρικ από «φυτό» έγινε ένας καταξιωμένος επιστήμονας!
Αυτός όμως ήταν μόνο ο πρόλογος της ιστορίας της συγκλονιστικής αυτής οικογένειας.
Το 1977, σε ηλικία 13 ετών, ο Ρικ ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσαν να τρέξουν μαζί σε έναν αγώνα 5 μιλίων για να βοηθήσουν έναν παίχτη του λακρός (παιχνίδι ανάμεσα στο κρίκετ και το χέρλινγκ) του σχολείου του που είχε υποστεί παράλυση. Ήθελε να του αποδείξει ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά την αναπηρία.
Ο Ντικ απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί δρομέας αποστάσεων, παρότι είχε μια ικανοποιητική φυσική κατάσταση δρομέα και επιπλέον ήταν 36 χρονών. Ωστόσο ο Ντικ συμφώνησε να σπρώξει τον Ρικ στο αναπηρικό του αμαξίδιο, όπως και έγινε, καλύπτοντας τη διαδρομή μέχρι τον τερματισμό. Εκείνο το βράδυ, ο Ρικ είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, όταν τρέχω, νιώθω ότι δεν είμαι ανάπηρος».
Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε η «Ομάδα Χόιτ» (Team Hoyt), με μέλη τον πατέρα Ντικ Χόιτ και τον γιο Ρικ Χόιτ, από το Holland της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ). Μια ομάδα που έμελλε να δημιουργήσει δυσθεώρητα και μοναδικά ρεκόρ. Ύστερα από εκείνον τον πρώτο αγώνα, ο Ντικ άρχισε να προπονείται καθημερινά με ένα σακί τσιμέντο στο αμαξίδιο, επειδή ο Ρικ ήταν στο σχολείο ή μελετούσε. Ο Ντικ γυμνάστηκε τόσο που, ακόμα και σπρώχνοντας τον γιο του, κατάφερε να καλύπτει τα 5 χιλιόμετρα σε χρόνο 17 λεπτών! Το παγκόσμιο ρεκόρ για την απόσταση, εκείνη την εποχή, ήταν 13 λεπτά…
Μέχρι τον Απρίλη του 2014 οι Χόιτ είχαν διαγωνιστεί σε 1.108 αγώνες, περιλαμβάνοντας 72 μαραθώνιους και 6 Ironman! Είχαν τρέξει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης (Boston Marathon) 32 φορές. Ένα ασύλληπτο επίτευγμά τους ήταν το 1992, όταν κάλυψαν 6.011 χλμ. σε 45 μέρες, διασχίζοντας τις ΗΠΑ, με τρέξιμο και ποδηλατώντας.
Στα τρίαθλα, για την κολύμβηση, ο Ντικ τοποθετούσε τον Ρικ σε μια βάρκα και με έναν ιμάντα την έδενε στο σώμα του και την τραβούσε. Για την ποδηλασία, ο Ρικ καθόταν μπροστά σε ένα ειδικό ποδήλατο tandem. Για το τρέξιμο, ο Ντικ έσπρωχνε τον Ρικ σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Η Ομάδα Χόιτ εισάχθηκε στο Ironman Hall of Fame το 2008.
Το 2013 ο Ρικ έγινε 51 ετών και ο Ντικ έφτασε στα 73. Καθώς πλέον μιλούσαν και ταξίδευαν περισσότερο, αγωνίζονταν λιγότερο. Στην αρχή της καριέρας τους συμμετείχαν σε 50 αγώνες ετησίως, αλλά τους μείωσαν σταδιακά στους 20 – 25 αγώνες.
Στις 8 Απριλίου 2013 τους απονεμήθηκε το «χάλκινο βραβείο τιμής» κατά την έναρξη του Μαραθωνίου της Βοστώνης, στο Hopkinton της Μασαχουσέτης. Ωστόσο, εκείνο τον μαραθώνιο οι Χόιτ δεν τον τερμάτισαν, καθώς τους έμενε περίπου ένα μίλι όταν δυο βόμβες εξερράγησαν κοντά στη γραμμή τερματισμού και οι αγώνες διακόπηκαν.
Στις 21 Απριλίου 2014 οι Χόιτ ολοκλήρωσαν των Μαραθώνιο της Βοστώνης, έχοντας ανακοινώσει ότι θα είναι ο τελευταίος τους. Έπειτα από 1.108 αγώνες κάθε είδους η ομάδα Χοιτ έδωσε τέλος στη δράση της, με τον Ρικ σε ηλικία 52 ετών και τον πατέρα Ντικ λίγο πριν πατήσει τα 74!
Ύστερα από μια τέτοια ιστορία, ο τίτλος του «Πατέρα του Αιώνα» είναι ό,τι λιγότερο μπορεί να αξίζει σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ο Ντικ Χοιτ απεβίωσε στις 17 Μαρτίου 2021, σε ηλικία 81 ετών, έχοντας ζήσει μια ζωή τόσο γεμάτη και δυνατή όσο και η ψυχή του.
Ρώτησαν κάποτε τον Ρικ ποια θα ήταν η επιθυμία του αν μπορούσε να κάνει κάτι για τον πατέρα του. Αποκρίθηκε ότι «αυτό που θα ήθελα είναι να καθίσει ο πατέρας μου για μια φορά και να τον σπρώχνω εγώ».
Μα, αυτό δεν συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια; Ο Ρικ ήταν που έδινε την ώθηση στον Ντικ…
