Page 23 - TRACTION 109

Ο φετινός χειμώνας ήταν απλόχερος σε ό,τι αφορά τις βροχές και το
χιόνι. Μια από αυτές τις χιονισμένες μέρες είχαμε κοντά μας το νέο Kia
Sportage σε τετρακίνητη έκδοση με πετρελαιοκινητήρα τούρμπο 1.600
κυβικών απόδοσης 136 ίππων. Χρόνια τώρα, περισσότερα από 20,
σιγόκαιγε μέσα μου η νοσταλγία να βρεθώ στη θέση «Ταρζάν» στα
Άγραφα σε μια από τις κλασικότερες, ομορφότερες αλλά και δυσκο-
λότερες ειδικές διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις. Έχοντας ξεκινήσει 28
Ράλλυ Ακρόπολις, με πρώτο το 1975, βίωσα την κλασικότερη και ίσως
δυσκολότερη μορφή του αγώνα τότε που διέσχιζε σχεδόν όλη την
Ελλάδα με 55 ειδικές διαδρομές.
Η ονομασία Ταρζάν προέρχεται από έναν ερημίτη στην κυριολεξία,
τον Γιώργο Μπούργο με καταγωγή από τα Φουρνά Ευρυτανίας που,
μεταξύ 1950 και 1951, έστησε την καλύβα του στη θέση Ζαχαράκη,
που απέχει 6 χλμ. από τη Ρεντίνα, 12 χλμ. από τα Φουρνά και 80 χλμ.
από τη Λαμία. Ο λόγος ήταν πως ο μπάρμπα Γιώργος, σύμφωνα με
πληροφορίες τόσο από τον ίδιο όσο και από συγχωριανούς του που
τον γνώριζαν, στα 40 του χρόνια διαγνώστηκε με φυματίωση και οι
γιατροί του έδιναν λίγους μήνες ζωή. Τα παράτησε όλα και εγκαταστά-
θηκε στη θέση που πήρε και το όνομα Ταρζάν, διαψεύδοντας επιστήμη
και γιατρούς αφού έζησε άλλα 52 χρόνια. Ο καθαρός αέρας, η ηρεμία,
ακόμη και η έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος μέχρι και τα μισά της δεκα-
ετίας του ‘80 του χάρισαν υγεία και νηφαλιότητα. Παράλληλα, η καλύ-
βα αντικαταστάθηκε με ένα ταπεινό, πετρόχτιστο σπιτάκι. Εξελίχτηκε σε
φιλοσοφημένο άνθρωπο που τον χαρακτήριζε η ταπεινότητα, η καλο-
σύνη και η φιλοξενία. Στο καλύβι του έχουν φιλοξενηθεί προσωπικότη-
τες από τον κόσμο των ράλι αλλά και από κάθε μορφής επάγγελμα και
κοινωνική τάξη.
Κοιμόταν με το σούρουπο και ξυπνούσε με το λάλημα του κόκορα.
Καλλιεργούσε το μποστανάκι του τους καλοκαιρινούς μήνες και είχε το
κοτέτσι του που πολλές φορές έπεφτε θύμα λεηλασίας από τις αλεπού-
δες, εξ ου και το ρητό: Ο μπάρμπα Γιώργος είναι καλός αλλά η αλεπού
του τρώει τις κότες! Πάντοτε ο περαστικός έβρισκε λιτό και απλό φαγη-
τό, όπως σαλάτα και αυγά από κότες αλανιάρες.
Τον συναντούσαμε κάθε Μάιο με αφορμή τις δοκιμές του Ράλλυ Ακρό-
πολις και πάντοτε μας καλωσόριζε με πειράγματα. Εμείς από την πλευρά
μας τον τροφοδοτούσαμε τσιγάρα, ζάχαρη και καφέ. Σε μία από τις επι-
σκέψεις μας μάς έδειξε με καμάρι μια ολόσωμη ζωγραφική απεικόνισή
του από κάρβουνο επάνω σε μια σκεβρωμένη πόρτα και η ιστορία της
ήταν άκρως ενδιαφέρουσα: «Ξυπνάω χάραμα», μου αφηγείται ο Ταρ-
ζάν, «νίφτηκα κι άνοιξα την πόρτα. Με δέος βλέπω τον Χριστό να περνάει
απ’ έξω από το καλύβι μου. Αμάν, την ψώνισα σκέφτομαι, από τη μονα-
ξιά. Κλείνω την πόρτα έντρομος, ξανανίβομαι και την ανοίγω πάλι. Είχε
απομακρυνθεί 100 μέτρα. Ρε, έλα δω ρε ζαγάρι, του λέω. Κοντοστάθηκε
και με αργό βήμα με πλησίασε. Τελικά δεν ήταν ο Χριστός, αλλά όταν
μαύρα χαράματα, μέσα στην ερημιά του βουνού, βλέπεις έναν άνθρωπο
λιπόσαρκο, 1,75, με μακριά ξανθά μαλλιά, ξανθό μούσι, μπλε μάτια,
φορά λευκή κελεμπία, σαντάλια, κρατάει ταγάρι και μπαστούνι, δεν αργείς
να μπερδευτείς. Δεν νόγαγε από ελληνικά και με νοήματα τον ρώτησα αν
πείναγε. Ξενηστικωμένος ήταν. Του άνοιξα 2-3 κονσέρβες, του έκανα και
αυγά τηγανιτά και σε μισή ώρα ήταν ασίκης. >>

TRACTION MAGAZINE 23