Με αφορμή τις ανακοινώσεις για το ράλι Ακρόπολις 2022, είδα κάποια βίντεο, σημερινά όσο και από το παρελθόν. Φυσικά δεν παρέλειψα να μπω και στους Άθλιους του Ιαβέρη. Εκεί ξαναθυμήθηκα το Ακρόπολις του 1978 μέσα από τις υπέροχες σκηνές του αξέχαστου φίλου μου Νίκου Γραμματικόπουλου. Αυτός ο αγώνας έχει μια τεράστια ιστορία και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.
Το 1978 το Ford Escort RS ήταν ο πρωταγωνιστής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι και το οδηγούσαν οδηγοί θρύλοι όπως οι Bjorn Waldegard, Hannu Mikkola, Ari Vatanen, Roger Clark και μια ακόμη πλειάδα αστεριών.
Χρησιμοποιούσε ατμοσφαιρικό κινητήρα 1.800 κ.εκ. και απέδιδε γύρω στους 220! ίππους ενώ είχε την ικανότητα να στροφάρει μέχρι τις 9.500 στροφές και λίγο παραπάνω σε κάποια ξενερίσματα. Την επόμενη χρονιά τα εργοστασιακά Escort σκαρφάλωσαν στους 240 ίππους.
Εκείνα τα χρόνια ήταν όνειρο απατηλό να σκεφτούμε ότι μπορούσαμε να τρέξουμε με ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Με τις προσπάθειες όμως του Δημήτρη Παντελεημονίτη, της οικογένειας Ford Κοντέλλης, το αυτοκίνητο βρέθηκε και ενοικιάστηκε από τον David Sutton. Έτσι βρεθήκαμε στη λίστα συμμετοχών με τον Ιαβέρη και το νούμερο 11 στις πόρτες μας.
Το αυτοκίνητο ήρθε δυο ημέρες πριν τον αγώνα έγιναν οι απαραίτητες προσαρμογές και ετοιμάστηκε για την εκκίνηση και την πρώτη ειδική διαδρομή που ήταν η ασφάλτινη Ριτσώνα κατηφόρα που άρχιζε αρκετά νωρίς περίπου στο σημείο που είναι σήμερα το αποτεφρωτήριο.
Από την κάψα που είχαμε πήγαμε και την παραμονή να το δούμε. Ο Τάσος (Ιαβέρης), εγώ, η κυρία Φυλλίς κοριτσάκι τότε και ο Παναγιώτης Καράμπελας ο φίλος μας που είχε την επιμέλεια των ελαστικών με το βουλκανιζατέρ του να βρίσκεται τότε στην οδό Ρουμπέση στο Νέο Κόσμο.
Χαζεύοντας το αυτοκίνητο είδαμε ότι φορούσε λάστιχα Α2 της Dunlop, ένα μικτό λάστιχο για άσφαλτο – χώμα δεν είχε φέρει καθαρόαιμο ασφάλτινο, προφανώς γιατί αυτά είχε στην αποθήκη του. Sutton είναι αυτός!
Ο Παναγιώτης Καράμπελας με το έμπειρο μάτι που διέθετε διαπίστωσε ότι το πίσω δεξιό λάστιχο ήταν στραβοζανταρισμένο. Αμέσως ειδοποιήσαμε τον Sutton για το πρόβλημα και μας είπε να το πάρουμε και να το ζαντάρουμε σωστά.
Πράγματι πήγαμε στο μαγαζί του Παναγιώτη ο οποίος προσπάθησε άπειρες φορές να το κάνει να πατήσει σωστά στη ζάντα, ανεβάζοντας την πίεση του ελαστικού και στις 70 λίμπρες αλλά αυτό προφανώς είχε μείνει πολύ καιρό έτσι και στράβωσε ο σκελετός του.
Με μια ροζ κιμωλία ο Παναγιώτης σημείωσε το σημείο και το βάλαμε στην άκρη για να μην χρησιμοποιηθεί και φυσικά ειδοποιήσαμε τον Sutton. Το πρωί της εκκίνησης πηγαίνοντας στην Αργυρούπολη να πάρουμε το αυτοκίνητο, που ήταν η έδρα του RS, για να πάμε στην Ακρόπολη έκπληκτοι είδαμε το λάστιχο να είναι πάλι τοποθετημένο στη θέση του. Διαμαρτυρηθήκαμε στον Sutton κι εκείνος απάντησε αυτό είναι το αυτοκίνητο και αν δεν μας αρέσει να μην ξεκινήσουμε.
Έγινε μια τεράστια συζήτηση με τον Δημήτρη Παντελεημονίτη και τον Sutton ο οποίος υποστήριζε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να χάσει το λάστιχο τον αέρα του και ότι οι φόβοι μας ήταν υπερβολικοί.
Μη έχοντας άλλη λύση γιατί προφανώς δεν υπήρχε πέμπτο λάστιχο και για να μην κάνουμε την ασφάλτινη ειδική με χωμάτινα λάστιχα μετά την εκκίνηση βρεθήκαμε στην αφετηρία της Ριτσώνας.
Παίρνοντας τον κατήφορο σε μια αριστερή έγινε αυτό που φοβόμαστε. Τα λάστιχα είχαν ανεβάσει θερμοκρασία και από το κράτημα έχασε τον αέρα το λάστιχο βρήκε η ζάντα στην άσφαλτο έκανε ράμπα και ρίξαμε μια μεγαλοπρεπέστατη τούμπα. Ο Νίκος Γραμματικόπουλος έχει καταγράψει με την κάμερα του ένα μέρος της τούμπας από το ελικόπτερο.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Στραβή γέφυρα, πρόβλημα στα φρένα χωρίς παρμπρίζ με καταρρακτώδη βροχή και χαλάζι στην Παύλιανη, στο Οινοχώρι αλλά και στη Μοσχοκαρυά, Μακρυρράχη.
Μαρτυρική στην κυριολεξία ήταν η νύχτα αφού λίγο πριν μπούμε στον Όλυμπο για τις ειδικές Παντελεήμονα, Συκαμινέα γύρω στις δυο τα ξημερώματα, έσπασε το παρμπρίζ που είχαμε βάλει και μάλιστα ήταν από το πίσω τζάμι! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κρύο που φάγαμε. Χαριτολογώντας λέγαμε πως από το κρύο καθαρίζαμε πασατέμπο χωρίς να ανοιγοκλείσουμε το στόμα μας.
Όπως και να έχει συνεχίσαμε χάραξε, βγήκε ο ήλιος ζεσταθήκαμε και συνεχίσαμε προς Αθήνα για την 24ωρη ανάπαυλα πριν πάμε Πελοπόννησο.
Εκεί μας περίμενε άλλη περιπέτεια! Ο νοικοκύρης κύριος Sutton δεν υπολόγιζε ότι θα συνεχίζαμε τόσο πολύ και τα λάστιχα που είχε φέρει μαζί του με το ζόρι μας έφεραν στην Αθήνα. Δεν γνώριζε βέβαια πως μόνο πεθαμένοι θα βγαίναμε μέσα από το Group 4 Escort.
Προμηθευτήκαμε λοιπόν ότι λάστιχα υπήρχαν στην αγορά εκείνη την τελευταία στιγμή και που δυστυχώς ήταν για αυτοκίνητα με ιπποδύναμη μέχρι 120 ίππους και όχι 220 που έβγαζε το Escort. Το βράδυ λοιπόν του 4ου σκέλους του αγώνα αλλά και την ημέρα του 5ου σκέλους από Αθήνα προς Ολυμπία και Καρνεζαίικα είχαμε 12 κλαταρίσματα. Το βράδυ μέσα στην ειδική Ευρωστίνα με σκασμένα τα δυο πίσω λάστιχα περάσαμε τον Claude Laurent ο οποίος μας έλεγε στην αρχή είδα προβολείς να με πλησιάζουν πολύ γρήγορα έκανα στην άκρη κι όταν με προσπέρασε το αυτοκίνητο έκπληκτος είδα οι πίσω τροχοί ήταν δυο πυρωμένοι δίσκοι, είχαν φύγει τα λάστιχα και πηγαίναμε με τις ζάντες οι οποίες από το σπινάρισμα πετούσαν σπίθες.
Τελικά ανεβήκαμε τη ράμπα του τερματισμού με το ταλαιπωρημένο όνειρο μας από το τουμπάρισμα που άκουγε στο όνομα Ford Escort Gr.4. Είμαστε 14οι γενικής και τρίτοι Έλληνες
