Στο μέσον της δεκαετίας του ’70, η British Leyland είχε το μεγαλεπήβολο όραμα να αναστήσει την παραπαίουσα βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία στο σύνολό της. Οι όμιλοι στους οποίους εντάσσονται προβληματικές μάρκες είναι μια επιχειρηματική φόρμουλα του σήμερα, οπότε, τηρουμένων των αναλογιών, η British Leyland ήταν μπροστά από την εποχή της. Τόσο μπροστά όμως, ώστε τελικά απέτυχε παταγωδώς. Παράξενα σχήματα, αναντίστοιχα με τις απαιτήσεις της αγοράς αλλά κυρίως προβληματικά και αναξιόπιστα τελικά προϊόντα, οδήγησαν την British Leyland στη χρεοκοπία.
Μία από τις πάμπολλες αποτυχίες ήταν το Triumph Lynx, ένα τετραθέσιο σπορ κουπέ, το οποίο, υποτίθεται, θα εκθρόνιζε το δημοφιλές και εξαιρετικά επιτυχημένο Ford Capri. Με τη γνωστή και μη εξαιρετέα μέθοδο του δρος Φρανκενστάιν – ή, κοινώς, το «κόψε-ράψε» – οι σχεδιαστές της British Leyland πήραν ως βάση το διθέσιο Triumph TR7, διατήρησαν το σφηνοειδές εμπρός μέρος με τους αναδυόμενους προβολείς και απλώς επανασχεδίασαν τα οπίσθια του «Λύγκα». Το αποτέλεσμα έμοιαζε σαν ένα υβρίδιο δύο διαφορετικών αυτοκινήτων ή, όπως σαρκάζοντας παρατηρούσαν κάποιοι δημοσιογράφοι, το Lynx έδινε την εντύπωση ενός μοντέλου το οποίο σχεδιάστηκε από δύο designers που ήταν τσακωμένοι άγρια και δεν μιλούσαν ο ένας στον άλλον.
Όπως και να ’χει, πάντως, το Triumph Lynx επρόκειτο να εφοδιαστεί με έναν κινητήρα V8 της Rover, χωρητικότητας 3,5 λίτρων, με απόδοση 190 ίππων. Εάν αυτό συνέβαινε, το Lynx θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με αξιώσεις το Ford Capri στις πιο ισχυρές εκδόσεις του.
Τελικά, όμως, το 1978 η British Leyland αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο όπου θα παραγόταν και το Triumph Lynx καταδικάστηκε σε επ’ αόριστον εξορία στους αιώνιους πάγους της αυτοκινητικής ιστορίας.
