Η McLaren F1 είναι πλέον ένα από τα πολυτιμότερα αυτοκίνητα στον πλανήτη μας και όχι άδικα. Υπάρχουν λίγες, σπάνια μπαίνει πωλητήριο σε κάποια και όταν αυτό γίνεται, τα ποσά ξεπερνούν τα 20.000.000 δολάρια! Οι λόγοι για αυτό, πάρα πολλοί! Ο δημιουργός του είναι ο Gordon Murray, εκ των κορυφαίων μηχανικών του πλανήτη, τα εξωτικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της, ο μικρός αριθμός παραγωγής και κυρίως ο κινητήρας διαμάντι που φωλιάζει κάτω από το επιβλητικό της αμάξωμα και δεν είναι άλλος από τον V12 της BMW!
Η BMW δεν ήταν η πρώτη επιλογή αλλά η Honda!
Κατά την διάρκεια εξέλιξης του αυτοκινήτου, ο Gordon Murray επέμενε ότι ο κινητήρας θα έπρεπε να είναι ατμοσφαιρικός. Οι λόγοι για αυτό ήταν πως ήθελε τη μέγιστη αξιοπιστία αλλά και τον απόλυτο έλεγχο για τον οδηγό. Μπορεί τα συστήματα υπερτροφοδότησης να αυξάνουν την ισχύ, αλλά αυξάνουν την πολυπλοκότητα της κατασκευής και μπορούν να μειώσουν την αξιοπιστία του μηχανικού συνόλου, ενώ παρουσιάζουν υστέρηση στην απόδοση και απώλειες, μειώνοντας έτσι την ικανότητα του οδηγού να διατηρεί τον μέγιστο έλεγχο του κινητήρα.
Και κάπως έτσι ο Murray προσέγγισε αρχικά την Honda για την κατασκευή ενός ατμοσφαιρικού κινητήρα με 560 ίππους και συνολικό βάρος 250 κιλά. Ο λόγος ήταν πως τα μονοθέσια της McLaren-Honda κυριαρχούσαν τότε στην F1 και τι καλύτερο πάντρεμα από ένα supercar για τον δρόμο. Η Honda όμως… αρνήθηκε (βλέπε σχετικά πιο κάτω). Στην κουβέντα μπήκε η Isuzu, που σχεδίαζε τότε να μπει στη Formula 1 και δοκίμαζε έναν κινητήρα 3,5 λτ. V12 σε πλαίσιο Lotus. Η εταιρεία ενδιαφέρθηκε πολύ να τοποθετήσει τον κινητήρα της στη McLaren F1, ωστόσο ο Murray ήθελε έναν δοκιμασμένο κινητήρα με αγωνιστικές καταβολές.
Και κάπως έτσι κατέληξε στην BMW, η οποία είχε εκφράσει ενδιαφέρον μέσω και του επικεφαλής του τμήματος μηχανοκίνητου αθλητισμού BMW M, Paul Rosche. Παρουσίασε λοιπόν τον V12 60 μοιρών 6,1 λτ. (6064 κ.εκ.), ο οποίος ήταν 14% πιο ισχυρός από ό,τι είχε καθοριστεί, αλλά και 16 κιλά βαρύτερος – παρόλο που βασίζονταν στις αρχικές προδιαγραφές. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας προσαρμοσμένης κατασκευής 6,1 λτ. V12 60 μοιρών με μπλοκ και κεφαλή από κράμα αλουμινίου, 86 mm x 87 mm (διάμετρο/διαδρομή), με τέσσερις εκκεντροφόρους, τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο και καδένα χρονισμού για μέγιστη αξιοπιστία. Τελικά, στα 266 κιλά, ο κινητήρας που προέκυψε ήταν ελαφρώς βαρύτερος από το αρχικό μέγιστο βάρος προδιαγραφών του Murray των 250 κιλών, αλλά η αυξημένη του απόδοση, από ό,τι είχε καθορίσει ο ίδιος τον έκαναν να τον επιλέξει. Ο ειδικά κατασκευασμένος κινητήρας για τη McLaren F1 έχει την κωδική ονομασία BMW S70/2.
Τι έγινε όμως με τον Murray και την Honda;
Εδώ δεν θα γράψω εγώ κάτι αλλά θα αφήσω τον ίδιο τον Murray να μας διηγηθεί την ιστορία, όπως έκανε σε έντυπο της Ιαπωνίας (μετάφραση από το πρωτότυπο ιαπωνικό άρθρο που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά): “Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, μπορέσαμε να επισκεφτούμε με τον Ayrton Senna το Ερευνητικό Κέντρο Tochigi της Honda. Η επίσκεψη αφορούσε το γεγονός ότι εκείνη την εποχή, τα μονοθέσια F1 της McLaren χρησιμοποιούσαν κινητήρες Honda. Αν και είναι αλήθεια, είχα σκεφτεί ότι θα ήταν καλύτερο να βάλω έναν μεγαλύτερο κινητήρα στην McLaren F1, τη στιγμή που οδήγησα το Honda NSX, όλα τα αυτοκίνητα αναφοράς – Ferrari, Porsche, Lamborghini – εξαφανίστηκαν από το μυαλό μου. Φυσικά το αυτοκίνητο που θα δημιουργούσαμε, η McLaren F1, έπρεπε να είναι πιο γρήγορο από το NSX, αλλά η ποιότητα κύλισης και η οδική συμπεριφορά του NSX θα γινόταν ο νέος σχεδιαστικός μας στόχος. Όντας λάτρης των κινητήρων της Honda, πήγα αργότερα στο Ερευνητικό Κέντρο Tochigi της Honda δύο φορές και ζήτησα να εξετάσουν το ενδεχόμενο κατασκευής για τη McLaren F1 ενός V10 ή V12 4,5 λίτρων. Ρώτησα, προσπάθησα να τους πείσω, αλλά στο τέλος δεν μπόρεσα να τους πείσω να το κάνουν και η McLaren F1 κατέληξε εξοπλισμένη με κινητήρα BMW».
Ποιος είναι ο λόγος όμως που αρνήθηκε η Honda;
Πολλά μπορεί να διαβάσετε σχετικά με το γιατί η Honda αρνήθηκε την πρόταση του Murray όμως είναι γεγονός πως δύο είναι οι πραγματικοί λόγοι που έχουν επικρατήσει, καθώς ποτέ δεν υπήρξε επίσημη απάντηση από την ίδια την ιαπωνική μάρκα. Λέγεται πως τότε ο χαμός του Soichiro Honda δεν είχε ακόμη ξεπεραστεί και κανένα στέλεχος δεν ήταν πρόθυμο να αναλάβει μια τέτοια βαριά ευθύνη και να αποφασίσει να δώσει κινητήρα της Honda στη McLaren για ένα αυτοκίνητο δρόμου. Πόσο μάλλον όταν η μάρκα είχε παρουσιάσει το δικό της supercar, το NSX, το οποίο ήταν ακόμη φρέσκο τότε και προσπαθούσε να πείσει πως είναι η Ferrari της Ιαπωνίας. Έτσι, κανείς στην Honda δεν είπε το τελικό OK, ώστε η McLaren να παίρνει πνοή από κινητήρα της ιαπωνικής μάρκας. Η άλλη επικρατέστερη εκδοχή είναι πως η Honda εκείνη την εποχή πάσχιζε να πείσει πως μπορεί να τα κάνει όλα εξίσου καλά με τους κινητήρες μεγαλύτερου κυβισμού, με λιγότερα κυβικά και λιγότερους κυλίνδρους. Επομένως δεν ήθελε να σπαταλήσει πόρους για να δημιουργήσει έναν κινητήρα που θα ερχόταν κόντρα με όσα πρέσβευε η μάρκα εκείνη την εποχή!
