Οι επαναστατικές καινοτομίες και οι θρίαμβοι της Lotus συνήθως ταυτίζονται με το παγκόσμιο πρωτάθλημα – αλλά στην ευρωκεντρική εκδοχή του, δηλαδή τη Formula 1.
Όμως, μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές που έχουν συμβεί ποτέ στην ιστορία των μηχανοκίνητων σπορ συντελέστηκε το 1965 στο σιρκουί της Ινδιανάπολης από ένα εκπληκτικό μονοθέσιο, τη Lotus 38. Διά χειρός Colin Chapman, φυσικά, η «38» ήταν ειδικά προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες της θρυλικής οβάλ πίστας, αλλά και γενναία ενισχυμένη σε ό,τι αφορούσε στον κινητήρα της. Την εποχή εκείνη στην Ινδιανάπολη κυριαρχούσαν αυτοκίνητα εφοδιασμένα με το κτηνώδες τετρακύλινδρο μοτέρ των 4,1 λίτρων της Offenhauser, το οποίο απέδιδε περί τους 420 ίππους.
Προερχόμενος από τη F1, όπου οι κανονισμοί προέβλεπαν ως μέγιστη επιτρεπόμενη χωρητικότητα το 1,5 λίτρο, ο Chapman συμφώνησε με τη Ford να του προμηθεύσει ένα μοτέρ 4,2 λίτρων σε διάταξη V8 και ισχύος περίπου 500 ίππων. Ο Jim Clark είχε διεκδικήσει με αξιώσεις την πολυπόθητη νίκη στον αγώνα των 500 μιλίων τις προηγούμενες χρονιές, με παρόμοια μονοθέσια. Δυστυχώς όμως αστοχίες ελαστικών και ένα ανατριχιαστικό ατύχημα, για το οποίο έφταιγε προπορευόμενο μονοθέσιο που έχανε λάδια, είχαν στερήσει την επιτυχία στον μεγάλο Σκωτσέζο πιλότο και την ομάδα της Lotus.
Ωστόσο, το 1965 είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ύστερα από 200 γύρους στο αμείλικτο οβάλ της Ινδιανάπολης, στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων κατείχε την πρωτοπορία, ο Jim Clark αναδείχθηκε θριαμβευτής. Ήταν η απόλυτη δικαίωση για τον Chapman, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε την έμπνευση να σχεδιάσει την «38» σαν ένα «μονόπαντο» μονοθέσιο, με το πίσω δεξί ημιαξόνιο μεγαλύτερο σε μήκος από το αριστερό, ειδικά για να βελτιωθεί το κράτημα στην αριστερόστροφη αμερικανική πίστα. Όπως και να είχε, όμως, με τη νίκη της στην Ινδιανάπολη η Lotus 38 υπήρξε ο εξολοθρευτής των αυτοκινήτων Indy. Με άλλα λόγια, ο Colin Chapman και ο Jim Clark έγραψαν ιστορία.
