Υπάρχουν αυτοκίνητα που οδηγήσαμε, που αγαπήσαμε, που ονειρευτήκαμε, που αγοράσαμε, που πουλήσαμε, που παλέψαμε να ξεχρεώσουμε. Εκείνα που μας εξυπηρέτησαν, μας ταξίδεψαν, μας άκουσαν να γελάμε, να κλαίμε, να φωνάζουμε, να βρίζουμε, να τραγουδάμε. Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα οποία τα τραγουδήσαμε, παρκαρισμένα προσεχτικά σε στίχους τραγουδιών, σφηνωμένα μέσα στα στενά περιθώρια του μουσικού μέτρου. Με αυτά τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες θα ασχοληθούμε σήμερα, κάνοντας μία μικρή μουσική περιήγηση σε μάρκες και μοντέλα που ταξίδεψαν στο ελληνικό πεντάγραμμο, παρέα με μελωδίες και λόγια, κολλημένα σ’ ένα ιδιότυπο μποτιλιάρισμα ανάμεσα σε νότες και ακόρντα. Δέστε τις ζώνες σας και καλή …ακρόαση!
Το ταξίδι μας ξεκινάει το 1988 με τον Κώστα Τουρνά και το περίφημο Autobianchi του, το μικρό ιταλικό και πολυαγαπημένο αυτοκίνητο πόλης που συναντούσε κανείς σε κάθε γωνιά τις δεκαετίες του ’80 και ’90. Το μικρό A112 ομολογουμένως δε φαίνεται να τον βόλεψε ιδιαιτέρως στην πολύ συχνή, ωστόσο εναλλακτική χρήση του οχήματος, εν αντιθέσει πιθανώς με ένα μεγάλο τετράπορτο sedan όπως το Ford Cortina, που αν και δεν το είχε δοκιμάσει, εξ’ όψεως και μόνο είναι σίγουρος πως θα ήταν πιο κατάλληλο για τέτοιου είδους “διαδρομές”. Το τραγούδι είναι σε μουσική δική του και στίχους του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, στιχουργού και ραδιοφωνικού παραγωγού Γιάννη Καλαμίτση!
1. Δεν το ξανακάνω σ’ autobianchi – Κώστας Τουρνάς
Βρε δεν το ξανακάνω σε Autobianchi.
Ποτέ ξανά ποτέ λόγω τιμής!
…
Να πάρει ο διάολος τα μικρά τα αυτοκίνητα!
Όχι δεν το ‘κανα ποτέ μου σε Cortina.
Παραμένουμε στην Ελλάδα του ΄88, αλλά πάμε σε πιο hard-rock καταστάσεις, με τη θηριώδη Κάντιλακ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που βγαίνει για μία νυχτερινή βόλτα, η οποία φαίνεται από την αρχή που θα καταλήξει, έχοντας πλάι του των σφαιριστηρίων την ωραία. Ευτυχώς γι’ αυτούς οι χώροι της Cadillac, που λογικά θα ήταν μία Series 61, μιας που οι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη μας μιλάνε για φυλαχτό του ’45, ήταν υπεραρκετοί για να αποφύγουν τις μετατοπίσεις σπονδύλων… Τη μουσική υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος.
2. Κάντιλακ – Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Βγήκα με μια Κάντιλακ αρχαία,
μ’ ένα σκουριασμένο θωρηχτό,
μαύρη σημαιούλα στην κεραία,
45άρι φυλαχτό.
Τρία μόλις χρόνια αργότερα θα δοκιμάσει την τύχη του και ο Κώστας Μακεδόνας, αυτή τη φορά ανακαλύπτοντας τις ξενοδοχειακές ικανότητες του Seat Ibiza με συνοδοιπόρο την περίφημη Λίζα από τα Φιλιατρά. Οι στίχοι και η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη.
3. Η Λίζα και η κορνίζα – Κώστας Μακεδόνας
Πάρ’ το Λίζα και κάν’ το κορνίζα
και μες στο IBIZA μπορεί να συμβεί
το μοιραίο κορίτσι λαθραίο
κομμένοι σ’ το λέω, όχι άλλη στραβή
Συνεχίζουμε με τη Μάρω Κοντού και τη λαμπρή μαύρη Φορντ, μοντέλο του ’23 που ένα βράδυ έφτασε στη μικρή πλατεία της γειτονιάς, ερχόμενη από την Οδό Ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι, κυλώντας γλυκά στις μελωδίες και στους στίχους του.
4. Η μαύρη Φορντ – Μάρω Κοντού
Μια μαύρη Φόρντ, μοντέλο του’ 23
φτάνει λαμπρή, στη μικρή μας τη πλατεία.
Είχε αριθμό που τέλειωνε στα τρία
κι εγώ ήμουν μόλις μικρή
στα δεκατρία.
Μια νυχτερινή βόλτα στους Αμπελοκήπους μας πάει η Αφροδίτη Μάνου, πίσω στα 1984, συνεπιβάτες στα καθίσματα του σκαραβαίου της, που πολύ συχνά τότε οι μεταλλικοί προφυλακτήρες του δένονταν με κάποιο σκοινί συνήθως από το χερούλι του (μπροστινού) πορτ-μπαγκάζ, μιας που ο σκαραβαίος είχε τον κινητήρα του πίσω… Η ίδια βρίσκεται στο τιμόνι του Φολκσβάγκεν, της μουσικής και των στίχων.
5. Νυχτερινή Εκπομπή – Αφροδίτη Μάνου
Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι
δυόμισι η ώρα κι η νύχτα φωτεινή.
Μ’ έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί.
Πιστοί στη δεκαετία του ’80 συναντάμε το Τσικαμπούμ σε στίχους Σάκη Μπουλά και μουσική Γιάννη Γιοκαρίνη, να παίζει δυνατά από το ράδιο ενός μικρού Fiat Personal 126. Είναι βραδάκι και ο Γιάννης Γιοκαρίνης θα περάσει να πάρει τη Μαρία και βουρ για την παμπ. Πρώτα όμως πρέπει να καβαλήσει το μικρό 50αράκι Garelli του, αυτό έχει και με αυτό θα πορευτεί και ας ζαχαρώνει τη δίτροχη γκέισα της εποχής τη Yamaha XJ 750.
6. Τσικαμπούμ – Γιάννης Κούτρας
Το βραδάκι παντελόνι κολλητό φοράω
στο κουδούνι σου το χέρι μου κολλάω
το Garelli μας κοιτάζω και θυμώνω
μια εφτάμησι Yamaha ζαχαρώνω.
…
Τσικαμπούμ και εγώ την έπεσα στην Βίκυ
σου την έφερα ρε κάλπικο ραδίκι
έχω γκόμενα με δυάρι προς το στάδιο
που έχει Φίατ πέρσοναλ με ράδιο.
Και κάπου εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος του αφιερώματος μας, το οποίο θα ολοκληρωθεί την ερχόμενη εβδομάδα με το δεύτερο μέρος.
