Ακατανόητη και ανεξήγητη θα παραμείνει, μάλλον για πάντα από ό,τι φαίνεται, η απόφαση της BMW το 2006 να θέσει σε (περιορισμένη) παραγωγή την υδρογονοκίνητη 7άρα.
Διότι, ακόμη και τότε, ήταν σαφές ότι το υδρογόνο ως καύσιμο ήταν εξαιρετικά προβληματικό – στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη είναι μια πλάνη. Όταν λοιπόν η ανώτατη διοίκηση ενέκρινε την παραγωγή περίπου εκατό 760i και 760Li ήταν δεδομένο ότι το υδρογόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να εξελιχθεί σε μία ισχυρή εναλλακτική πρόταση για τη μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων από τα Ι.Χ.
Παρόλα αυτά, η BMW προχώρησε σε μια γενναία επένδυση προκειμένου να μετατρέψει τους 6λιτρους V12 σε κινητήρες με διπλή προσωπικότητα. Η υδρογονοκίνητη 7άρα δεν ήταν υβριδική, εφόσον «έκαιγε» κανονικά υδρογόνο, ενώ φυσικά κατανάλωνε και αμόλυβδη βενζίνη. Για την καινοτομία αυτή η BMW συνεργάστηκε με άλλες γερμανικές εταιρείες, όπως τον κολοσσό των υγρών καυσίμων Linde.
Και βάσει του αρχικού σχεδίου, αυτές οι σπέσιαλ 7άρες θα δίνονταν σε διάφορους διασήμους, οι οποίοι θα προωθούσαν την ιδέα της πράσινης, οικολογικής και εναλλακτικής μετακίνησης. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η κατανάλωση σε υδρογόνο, οι πολύ μεγάλες ιδιαιτερότητες και οι μετατροπές που χρειάστηκαν στο αυτοκίνητο, το τεράστιο κόστος παραγωγής, αποθήκευσης και διανομής του υγροποιημένου υδρογόνου, κατέστησαν την BMW 7 L Hydrogen ένα από τα πιο ρυπογόνα αυτοκίνητα.
Οπότε, ήταν ακριβή, έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που η μαμά εταιρεία διατυμπάνιζε, ενώ, εάν κάποιος παρόλα αυτά επέμενε να την αποκτήσει, θα έπρεπε να την ανεφοδιάζει σε πέντε πρατήρια καυσίμων στον πλανήτη. Όχι και τόσο βολικό εάν δεν είσαι ο Φιλέας Φογκ.
