O Hannu Mikkola, ο μεγάλος της ομάδας των ιπτάμενων Φινλανδών, ξεκίνησε το ατέρμονο ταξίδι της αιωνιότητας γεμίζοντας θλίψη την οικογένεια του αλλά και τα εκατομμύρια φίλων του σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Είχε γυρίσει το ημερολόγιο στο Σάββατο 27/2 λίγο μετά τα μεσάνυκτα και παρακολουθούσα την εξέλιξη του αγώνα στην Αρκτική. Κάποια στιγμή ήρθε το μήνυμα για το θάνατο του Hannu Mikkola και ένιωσα το ίδιο μάγκωμα όπως πριν επτά χρόνια όταν ήρθε η πληροφορία θανάτου του άλλου τεράστιου Bjorn Waldegard.
Οι “θεοί των ράλι” όπως τους αποκαλούσαμε στα νιάτα μας φεύγουν, σαφέστατα όχι υπέργηροι, αλλά και οι δυο χτυπημένοι από τον καρκίνο.
Άμεσα ήρθε και ένα πληρέστατο email από τον Νίκο Μαρτίνο της Kosmocar με όλη την μυθική ιστορία του στα ράλι και την ιδιαίτερη σχέση του με την Audi και την εξέλιξη των Quattro που είχε επιφορτιστεί.
Δεν μου έβγαινε απλά να γράψω μια νεκρολογία.
Ήθελα να μου δοθεί ο χρόνος να το χωνέψω γιατί είναι σαν χθες οι συναντήσεις μας στα βουνά στις δοκιμές του ράλι Ακρόπολης εκείνους τους μοναδικούς «Μάηδες» πάντα χαμογελαστός, ευγενικός και με διάθεση νέου παιδιού γεμάτο σκανταλιά.
Ήθελα να γράψω για μερικές ιδιαίτερες στιγμές που είχα περάσει μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Χρόνια μαγικά που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ο πιτσιρικάς από το Μοσχάτο θα ανέβαινε την ράμπα του Ράλι Ακρόπολις, την ίδια ράμπα που προηγουμένως είχαν κυλήσει τα λάστιχα από το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο μαέστρος της πλαγιολίσθησης Hannu Mikkola.
Έτσι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει πολλά χρόνια πριν στο 1968, ενώ παράλληλα έπρεπε να ψάξω πολύ σε αρχεία. Ήταν απόγευμα Μάη και βρισκόμουν πάνω σε ένα Zundapp σκούτερ της Ναυτεμπορικής που δούλευα τότε σαν διανομέας και στο ύψος του Φλοίσβου στη δεξιά λωρίδα ταξίδευε ένα Datsun 2000 που θα έτρεχε στο 16ο ράλι Ακρόπολις. Το πλησίασα και στο τιμόνι ήταν ο αξέχαστος Hannu Mikkola, μόλις 26 ετών τότε, κατάξανθος, ευγενής και χαμογελαστός.
Μαγεμένος, τον χαιρέτισα ταξιδεύοντας παράλληλα, βλέπετε άλλες εποχές με ελάχιστη κίνηση στους δρόμους και τον ακολούθησα μέχρι τα Αστέρια της Γλυφάδας που τότε λειτουργούσε σαν ξενοδοχείο με bungalows και ήταν η έδρα όλων των επαγγελματιών οδηγών που έτρεχαν στο Ράλι Ακρόπολης.
Φυσικά εκείνος πέρασε την πύλη κι εγώ έμεινα απέξω γιατί ο φύλακας δεν καταλάβαινε τίποτα. Στάθηκα τυχερός όμως γιατί ύστερα από λίγο ήρθε και πάρκαρε το τεράστιο Datsun ακριβώς μέσα από το συρματόπλεγμα. Κοντοστάθηκε του ευχήθηκα καλή τύχη μου χαμογέλασε κι αυτή ήταν η πρώτη μνήμη μου από εκείνον.
Σε εκείνο το Ακρόπολις δεν ευτύχησε να τερματίσει, έμεινε από φρένα. Όπως δεν ευτύχησε ποτέ να κερδίσει κανένα Ακρόπολις με ότι αυτοκίνητο κι αν ξεκίνησε, αν και ξεκίνησε με πολλά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές μαζί με το γκρουπ των «θεών» της εποχής του σε τεχνικούς ελέγχους, εκκινήσεις και ανασυγκροτήσεις και πάντα κάτι συζητούσαμε. Πάντα χαμογελαστός.
Τον θυμάμαι πολύ αργά το βράδυ στη ειδική Λυκόχεια στο Ακρόπολις του 1983, εγώ έτρεχα με τον «Παπάτο» με Corolla KE 35. Πρώτα είδαμε με τους προβολείς μια τεράστια γραμμή από διαρροή λαδιών, λίγο μετά παρκαρισμένο έξω από το δρόμο το Quattro και αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω ο Mikkola με τον Arne Hertz τον συνοδηγό του, να περπατάνε μέσα στη νύχτα για να βγουν από την ειδική ώστε να βρουν τρόπο να φύγουν.
Το 1987 συναντηθήκαμε στο Ελσίνκι, όταν τρέξαμε με τον Jigger στο Hankirally και είχε έρθει να το παρακολουθήσει μαζί με το Simo Lampinen.
Μιλούσαμε για την κινητή τηλεφωνία που ήδη υπήρχε στη Φινλανδία και μας είχε πει χαρακτηριστικά:
«Εδώ είναι ζωτικής σημασίας η κινητή τηλεφωνία λόγω ακραίων θερμοκρασιών εν αντιθέσει με την Ελλάδα που όπου κι αν μείνεις το κόβεις με το πόδι και βρίσκεις κάποιο χωριό ή κάποιον άνθρωπο. Σε ένα ράλι Arctic που είχα τρέξει, συνέχισε, βγήκα από το δρόμο και κόλλησα στο χιόνι. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανείς να μας βοηθήσει για να συνεχίσουμε, η θερμοκρασία ήταν 25 βαθμούς κάτω από το μηδέν (!) και αρχίσαμε να καίμε τα λάστιχα του αυτοκινήτου για να ζεσταθούμε. Ευτυχώς το σέρβις μας βρήκε την ώρα που τελείωνε και το τελευταίο λάστιχο!!!».
Μια ακόμη αστεία ιστορία, μας την είχε πει ένα βράδυ στις δοκιμές του ράλι Ακρόπολις ο Markku Alen:
“Κάπου στην 10ετια του 1970 σε ένα χειμερινό αγώνα ράλι Σουηδίας ή στο Arctic Rally η Ford διέθετε ένα αγωνιστικό Γκρουπ 4 Escort στον Mikkola αλλά δεν είχε το budget για να τον υποστηρίξει. Τότε λοιπόν του πρότεινε ο Alen να πληρώσει εκείνος το κόστος συμμετοχής του και να γράψει στο πλάι του Escort «Alen is Fantastic» ώστε να μάθουν όλοι στα πέρατα της γης αλλά ακόμη και τα αφεντικά της Ford, το όνομα του.
Τελικά ο συνοδηγός του Atso Aho βρήκε τα χρήματα από μια Φιλανδική εταιρία τσιγάρων και η πρόταση του Alen δεν πραγματοποιήθηκε!!!
Ξαναβρεθήκαμε στα Κανάρια νησιά στον αγώνα των Πρωταθλητών που διοργάνωνε η Michele Mouton με το σύζυγο της Fredrik Johnsson. Σαφέστατα ανήκε στη ομάδα των Rallyman με εκείνη την μοναδική προσήνεια και ταπεινότητα.
Στο τριήμερο της παραμονής μου εκτός από το να κάθομαι στο δεξί κάθισμα στις κόντρες ανάμεσα στους οδηγούς που συμμετείχαν μάζευα και υλικό για την εκπομπή.
Του ζήτησα λοιπόν κάποια στιγμή να κρατήσει μια χειρόγραφη πινακίδα που είχα φτιάξει και έγραφε: «Περισσότερα γκάζια σε λίγο»…, και θα την χρησιμοποιούσα για να κάνουμε διάλειμμα στο επεισόδιο.
Αν και ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής Οδηγών Ράλι το 1983, είχε κερδίσει επτά φορές το ράλι των 1000 λιμνών!!! και πέντε το RAC!!!, χωρίς να ξέρει λέξη Ελληνικά υπήρχε η εμπιστοσύνη και η ταπεινότητα ώστε κράτησε την πινακίδα θυμίζοντας φωτογράφιση κακοποιού που μόλις συνελήφθη από την ασφάλεια!!!.
Ήταν κάπου μεταξύ 1993 και 1995 τότε που με τον Κώστα Καββαθά και τους συνεργάτες του παρουσιάζαμε στο Mega Channel την εκπομπή Τροχοί και Δρόμοι.
Δυστυχώς αν και ψάξαμε ατελείωτες ώρες τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου δεν μπορέσαμε να βρούμε το αρχείο που είχε αυτό το μοναδικό στιγμιότυπο.
Μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση δραστηριοποιήθηκε στο Μαϊάμι έχοντας ένα πολύ επιτυχημένο εστιατόριο, ενώ λάτρευε να πετά ο ίδιος ελικόπτερο.
Ξεκαρδιστική η ιστορία που μας περιέγραψε σε παρέα με Alen, Kankkunen, Blomqvist, Waldegard, Colin McRae κλπ.
Μας έλεγε λοιπόν πως το εστιατόριο του ήταν παραθαλάσσιο και πολύ δημοφιλές. Για να βρει κάποιος τραπέζι στο εστιατόριο του μπορεί να περίμενε και ένα μήνα.
Έφτασε λοιπόν ένα πρωί κατά τις 10:00 πήγε στον μετρ και του είπε να του κρατήσει το τάδε τραπέζι και στις 13:30 να κατέβει στην παραλία που θα έπαιζε ρακέτες να τον ειδοποιήσει για να ανέβει να φάει το steak του.
Παίζοντας λοιπόν ρακέτες η ώρα πέρασε και ο μετρ κατέβηκε και του είπε: “κύριε Mikkola το τραπέζι σας είναι έτοιμο”. Έκπληκτοι όλοι τον ρώτησαν: “μα πως καταφέρατε και βρήκατε τραπέζι τόσο άμεσα”; Εκείνος για να μην φανερώσει ότι το εστιατόριο είναι δικό του απάντησε αινιγματικά: Connections!!!
Για την ιστορία ξεκίνησε 123 ράλι, κέρδισε 18 αγώνες και τον Παγκόσμιο Τίτλο Οδηγών Ράλι του 1983 με Audi Quattro. Αυτός ήταν ο Hannu Mikkola, το είδωλο της νιότης μου μαζί με όλους εκείνους τους ογκόλιθους της εποχής του που εκπροσωπούσαν την κυριολεκτική έννοια της λέξης Rallyman .
Αναμφίβολα στην τεράστια καριέρα του που κράτησε 31 ολόκληρα χρόνια πέρασε πολλές στιγμές στον αέρα. Το βράδυ όμως της Παρασκευής 26 Φεβρουαρίου έφτασε με τέρμα γκάζι στο jump με αποτέλεσμα το άλμα του ήταν γιγάντιο και εκτοξεύτηκε στον ουρανό για το αιώνιο ταξίδι.
Φοβάμαι ότι η γενιά του από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι άρχισε να μπαίνει στην ώριμη ηλικία της αποχώρησης και αναμφίβολα μας περιμένει μεγάλη θλίψη.
Δεν μου βγαίνει να πω αντίο…
