Βγαλμένη από μια εποχή που τα supercars απείχαν ακόμη παρασάγγας από οτιδήποτε άλλο είχε τέσσερις τροχούς, η Lamborghini Diablo εξακολουθεί να προκαλεί παράλυση στους σιελογόνους αδένες των σημερινών 40ρηδων και όχι μόνο με τη μοναδική της σχεδίαση αλλά και όλες τις μνήμες που ξυπνά το άκουσμα του ονόματος της.
Διαβάστε επίσης: Νέα Lamborghini Huracan STO, με έμπνευση αγωνιστική
Και Lamborghini και Diablo, η δια χειρός Marcello Gandini, με τη συμβολή έπειτα και του σχεδιαστικού τμήματος της Chrysler που εξαγόρασε τη Lamborghini το 1987, η δημιουργία των Ιταλών ήταν μια “σφήνα” που σε χτυπούσε απευθείας στην καρδιά, ωμή και βίαιη και “απαλλαγμένη” από οποιοδήποτε ηλεκτρονικό βοήθημα -τα πρώτα μοντέλα δεν είχαν ούτε ABS, ούτε καν υποβοήθηση στο τιμόνι. Το αρχικό έντονα γωνιώδες σχέδιο του Gandini -δείτε τις σχετικές φωτογραφίες ως project 132- δεν έγινε αποδεκτό από τα νέα τότε αφεντικά των Ιταλών. Ωστόσο το αρχικό σχέδιο του Ιταλού έγινε τελικά πραγματικότητα ως το 16κύλινδρο Cizeta V16T.
Η σχεδίαση και η εξέλιξη της Diablo ξεκίνησαν το 1985. Στόχος του νέου project, που είχε την εσωτερική κωδική ονομασία “132”, ήταν να διαδεχθεί στην κορυφή της πυραμίδας των μοντέλων την εμβληματική Countach που είχε καταφέρει να κερδίσει επίσης τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Μάλιστα στην εξέλιξη της συμμετείχε και ο Sandro Munari παγκόσμιος πρωταθλητής ράλι του 1977, ο οποίος πήρε τον τίτλο στο τιμόνι της Lancia Stratos.
Διαβάστε επίσης: Lamborhini Aventador και νέο ορόσημο παραγωγής
Όταν παρουσιάστηκε, τον Δεκέμβριο του 1990, ήταν επίσημα το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής στον πλανήτη με την τελική της να φτάνει στα 325 χλμ./ώρα, 31 περισσότερα από την κορυφαία και τελευταία έκδοση της Countach. Ήταν η πρώτη Lamborghini παραγωγής που ξεπερνούσε τα 300 χλμ./ώρα.
Η κίνηση έφτανε μόνο στους πίσω τροχούς (η 4κίνηση έκδοση VT παρουσιάστηκε τρία χρόνια μετά), μέσω ενός διαβόητου για την δυσχρηστία του κιβωτίου πέντε σχέσεων όπου η πρώτη ήταν κάτω αριστερά. Πίσω από τα καθίσματα βρισκόταν σε εξελιγμένη μορφή ο θρυλικός σήμερα V12 της ιταλικής εταιρίας, αρχικά σχεδιασμένος από τον Giotto Bizzarrini. Στην πρώτη του έκδοση στην Diablo είχε χωρητικότητα 5,7 λίτρα και απέδιδε 492 ίππους και 580 Nm και συνόδευε αυτά τα νούμερα από την χαρακτηριστική κολασμένη μελωδία του.
Το όνομα Diablo, τόσο ταιριαστό για ένα supercar, τιμά την παράδοση των Ιταλών να βαφτίζουν τα αυτοκίνητα τους δανειζόμενοι ονόματα από διάσημους ταύρους και έτσι και έγινε και σε αυτή την περίπτωση.
Η Diablo δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου με την γκάμα να διανθίζεται και από άλλες εκδόσεις. Σιγά-σιγά στον εξοπλισμό της προστέθηκαν ηλεκτρονικά συστήματα ασφάλειας και άνεσης αλλά και ηλεκτρονικά ελεγχόμενη ανάρτηση. Το 1993 έκανε την εμφάνιση της η 4κίνητη έκδοση VT (από το Viscous Traction), η οποία έστελνε μέσω συμπλέκτη συνεκτικής σύζευξης έως και το 25% της ροπής στον εμπρός άξονα. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε η ανοιχτή έκδοση VT Roadster -διαθέσιμη αποκλειστικά ως 4κίνητη-, η πρώτη ανοιχτή Lamborghini ευρείας παραγωγής. Η οροφή της Roadster αφαιρούνταν με τα χέρια και ασφάλιζε πάνω από το μεγάλο 12κύλινδρο κινητήρα.
Σημαντικές αλλαγές ήρθαν στη σχεδίαση της το 1999, με την ιταλική εταιρία να έχει περάσει υπό τον έλεγχο της Audi. Πιο χαρακτηριστική ίσως αλλαγή ήταν η αφαίρεση των αναδιπλούμενων προβολέων και την αντικατάσταση τους με σταθερά φωτιστικά σώματα, τα οποία προέρχονται από το Nissan 300ZX (!).
Αναβαθμίσεις κατά καιρούς δεχόταν και ο 12κύλινδρος κινητήρας που αύξησε των χωρητικότητα του έως και τα έξι λίτρα με την ισχύ να φτάνει στην πισωκίνητη έκδοση SE30 έως και τους 603 ίππους.
Me 2.903 να κατασκευάζονται συνολικά, η Diablo έμεινε στην παραγωγή μέχρι και το 2001 όταν και έδωσε τη θέση της στην Murcielago, με την εικόνα της να παραμένει ωστόσο… διαβολικά γοητευτική μέχρι σήμερα.
