Η πρόσκληση να οδηγήσω την Alpine A110 σαφώς και μου δημιούργησε ευχάριστα συναισθήματα.
Δεν φανταζόμουν όμως την αποδοχή που έχει από τους Γάλλους όλων των ηλικιών και ανεξαρτήτως φύλλου το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Όπου κι αν περιπλανηθήκαμε, τόσο μέσα στο Παρίσι όσο και στην εξοχή, για τις ανάγκες του γυρίσματος και της φωτογράφησης, όλοι το κοιτούσαν με θαυμασμό και, στις περιπτώσεις που μας έβρισκαν παρκαρισμένους, ζητούσαν να φωτογραφίσουν την Alpine A110.
Πιστεύω ότι σε αρκετούς ίσως να μην είναι καν γνωστή η μάρκα και το βρίσκω απόλυτα λογικό, αφού απουσίαζε από την αγορά από το 1995: ούτε λίγο ούτε πολύ 24 ολόκληρα χρόνια. Βέβαια, και την εποχή που ήταν στην παραγωγή οι πρόγονοι της A110, ουδέποτε υπήρξαν αυτοκίνητα ευρείας παραγωγής και πωλήσεων. Για να καταλάβουμε όμως την ιδιαιτερότητά της αλλά και την ιστορία της Alpine θα πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω, στο 1950.
Λίγη ιστορία
Στη Διέππη της Γαλλίας γεννήθηκε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά ο Ζαν Ρεντελέ. Ένας παθιασμένος άνθρωπος με το αυτοκίνητο και τους αγώνες ράλι. Πουλούσε Renault αυτοκίνητα και παράλληλα διασκεύαζε αυτοκίνητα της συγκεκριμένης μάρκας προκειμένου να συμμετάσχει σε ράλι. Ταυτόχρονα άρχισε να δημιουργεί και δικές του ελαφριές κατασκευές χρησιμοποιώντας αλουμίνιο και φάιμπεργκλας. Δημιούργησε αρκετά μοντέλα όπως την A106, την A108 και τέλος την A110 Berlinette σε σχέδιο του μοναδικού Ιταλού Giovanni Michelotti. Όλα με μηχανικά μέρη Renault.
Οι δημιουργίες του άρεσαν και δημιούργησε ένα ιδιαίτερο πελατολόγιο. Η A110 Berlinette παρουσιάστηκε το 1962 και η παραγωγή της συνεχίστηκε μέχρι το 1977, απογειώνοντας τις πωλήσεις της περιορισμένης σε αριθμό παραγωγής του, αλλά ταυτόχρονα κατάφερε κάτι πραγματικά εξωπραγματικό. Κέρδισε άπειρους αγώνες και πρωταθλήματα από άκρη σε άκρη της Ευρώπης, αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα ήταν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι Κατασκευαστών το 1973. Απέναντι σε αντιπάλους-κολοσσούς της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας όπως η Porsche, η Lancia και η Ford. Μάλιστα, η τελευταία φορά που ανέβηκε η Alpine A110 στο πόντιουμ ανήκει στον δικό μας Τάσο Λιβιεράτο-Σιρόκο και αφορά το Ράλλυ Ακρόπολις του 1976. Τερμάτισε 2ος γενικής μαζί με τον Μίλτο Ανδριόπουλο. Το τελευταίο μοντέλο που παρουσίασε η Alpine ήταν η A310, ενώ το 1973 η Alpine σαν μάρκα εξαγοράστηκε από τη Renault και η παραγωγή τερματίστηκε το 1995.
Σήμερα
Η ιδέα της αναβίωσης της Alpine με τη νέα A110 σίγουρα ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια, για να δούμε το πραγματικό μοντέλο στο σαλόνι αυτοκινήτου της Γενεύης μόλις πριν δύο χρόνια, με ονομασία A110 Premiere Edition. Η απόφαση ήταν να κατασκευαστούν μόλις 1.955 κομμάτια, τα οποία είχαν ήδη προπωληθεί προτού καν αρχίσει η παραγωγή. Αποτέλεσμα; Αρκετοί από όσους είχαν τη τύχη να αποκτήσουν το αυτοκίνητο, μόλις δέκα ημέρες μετά την παραλαβή του το μεταπώλησαν με κέρδος 10.000 ευρώ! Σαφώς και ήταν ένα εγχείρημα αρκετά τολμηρό για τη Renault τη στιγμή που η παγκόσμια αγορά του αυτοκινήτου έχει στραφεί σχεδόν καθολικά στα SUV.
Το ευτύχημα για τους λίγους τυχερούς ήταν πως η Renault, με την τεράστια τεχνογνωσία που διαθέτει από τη δαφνοστεφανωμένη παρουσία της στη Formula 1, τήρησε στο ακέραιο την κατασκευαστική φιλοσοφία της προκατόχου A110. Για το αμάξωμα χρησιμοποίησε αλουμίνιο και σε κάποια σημεία ανθρακονήματα και πλαστικό. Στο εσωτερικό τα πάντα είναι λιτά χωρίς να απουσιάζει τίποτε απαραίτητο, και φυσικά ούτε λόγος για αποθηκευτικούς χώρους, ενώ μόλις και μετά βίας, στην οπτικά αιωρούμενη κονσόλα, υπάρχει μια μικρή θήκη για το τηλέφωνο!
Κάτω από το εμπρός καπό μπορούν να φιλοξενηθούν δυο βαλίτσες μεγέθους σαν αυτές που επιτρέπονται στην καμπίνα των αεροπλάνων και στο πίσω μέρος ένας ακόμη ιδιόμορφος χώρος, που οριακά χώρεσε το τριπόδι της κάμερας και τα υλικά καθαρισμού! Αυστηρά 2θέσια, πανάλαφρη με απόβαρο που σε ταξιδεύει στα μακρινά χρόνια του ’60 και του ’70 αφού μόλις και μετά βίας ξεπερνά τα 1.000 κιλά.
Παράλληλα, ένας 1.800ρης τουρμπάτος κινητήρας, τοποθετημένος στην πλάτη των επιβατών, απόδοσης 252 ίππων, φροντίζει για εντυπωσιακές επιδόσεις στη μικρή Berlinette. Συνδυάζεται με αυτόματο, διπλόδισκο κιβώτιο ταχυτήτων επτά σχέσεων, με την επιλογή της πρώτης ταχύτητας ή της όπισθεν να γίνεται ηλεκτρονικά με τα κουμπιά που είναι τοποθετημένα στην κονσόλα, ενώ οι αλλαγές γίνονται με τα αλουμινένια puddles πίσω από το τιμόνι.
Υπάρχουν τρία προφίλ οδήγησης που επιλέγονται από το κόκκινο κουμπί που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του τιμονιού και είναι νορμάλ, σπορ και πίστα και διαφοροποιούν τον ήχο της εξάτμισης, τις αλλαγές των σχέσεων, την απόκριση του γκαζιού, τον έλεγχο πρόσφυσης και την υποβοήθηση του τιμονιού. Φυσικά υπάρχει και Launch Control για γρήγορες εκκινήσεις.
Οι αναρτήσεις είναι διπλά ψαλίδια εμπρός και πίσω σε συνδυασμό με αντιστρεπτικές ράβδους. Οι τροχοί είναι 18 ιντσών και τα λάστιχα 205/40/18 εμπρός και 235/40/18 πίσω. Το σύνολο ακινητοποιείται εντυπωσιακά με αεριζόμενους δίσκους της Brembo εμπρός και πίσω, ίδιας διαμέτρου. Οι επιδόσεις είναι άκρως ενδιαφέρουσες, με τη διαδικασία επιτάχυνσης 0-100 χλμ. να επιτυγχάνεται σε μόλις 4,5 δευτερόλεπτα, ενώ η τελική σταματά ηλεκτρονικά στα 250 χιλιόμετρα.
Στον δρόμο
Η διαθεσιμότητα του αυτοκινήτου δεν προέβλεπε επίσκεψη σε πίστα κι έτσι απολαύσαμε την ποιότητα κατασκευής και την τεχνολογία στο πλαίσιο του νόμου, από και προς το Παρίσι και στους υπέροχους εξοχικούς δρόμους στην περιοχή του Rambouillet. Το αυτοκίνητο της δοκιμής μας ήταν η έκδοση Pure που μαζί με την έκδοση Legend συνεχίζουν την παραγωγή της νέας A110, μετά την ολοκλήρωση της Premiere Edition και φυσικά σε πολύ περιορισμένο αριθμό. Αναμένεται και έκδοση A110S με αυξημένη ιπποδύναμη που θα αγγίζει τους 300 ίππους και θα εξασφαλίζει καλύτερες επιδόσεις στην πανάλαφρη κατασκευή. Εντυπωσιακός ο τρόπος που στρίβει και κυρίως η αίσθηση του μικρού απόβαρου. Εκρηκτική η απόδοση του κινητήρα σε εκτοξεύει από στροφή σε στροφή και στο προφίλ «πίστα» το άναμμα των κόκκινων led στο ταμπλό, προειδοποίηση ότι πρέπει να αλλάξεις ταχύτητα, γίνεται αστραπιαία. Ο υπέροχος ήχος από τις ελεύθερες εξατμίσεις στα προφίλ οδήγησης «σπορ» και «πίστα», με το χαρακτηριστικό «φύσημα» της Westgate, σε αποζημιώνει και υπενθυμίζει την ομορφιά της οδήγησης.
Σημείο αναφοράς η απουσία αεροδυναμικών θορύβων με το κλειστό πάτωμα και την αεροδυναμική του αμαξώματος που έχει διατηρήσει πολλά σχεδιαστικά στοιχεία από την προκάτοχο της A110. Υπάρχουν αρκετοί κατασκευαστές που προσφέρουν ειδικά αυτοκίνητα με εντυπωσιακό σχεδιασμό και επιδόσεις. Προσωπική μου εκτίμηση; Η Alpine A110 έχει κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει και πιστεύω πως αυτό βρίσκεται στη μαγική συνταγή του Ζαν Ρεντελέ, πίσω στη 10ετία του 1960. Από την πλευρά της η Renault με μαεστρία δημιούργησε έναν αληθινό απόγονο με σύγχρονη τεχνολογία και υλικά, κρατώντας όμως αναλλοίωτο τον χαρακτήρα των μπλε βολίδων από τη Διέππη. Δυστυχώς η ελληνική αγορά δεν περιλαμβάνεται σε εκείνες που διατίθεται το αυτοκίνητο, αναμφίβολα όμως είναι ένα αληθινά μοναδικό συλλεκτικό κομμάτι, και είναι από τις λίγες φορές που θα ήθελα να ήμουν ένας από τους ελάχιστους τυχερούς ιδιοκτήτες. Φυσικά, στο παραδοσιακό μπλε χρώμα.
