Στη σκέψη του χειμώνα, οι συνθήκες του περιβάλλοντος είναι αυτές που αποτρέπουν τους οδηγούς από το να βγάλουν τη μοτοσυκλέτα από το γκαράζ κατά τους χειμερινούς μήνες.
Το κρύο, η βροχή και τα έντονα καιρικά φαινόμενα, ο πάγος, το χιόνι, φέρνουν σε πραγματική δυσκολία τους οδηγούς ενώ αυξάνουν σημαντικά την επικινδυνότητα. Αν βρέχει, οι δρόμοι γλιστρούν, η ορατότητα είναι μειωμένη, αλλά πάνω απ’ όλα ο εξοπλισμός που απαιτείται για να μείνει στεγνός δυσκολεύει το υπόλοιπο της ημέρας, όταν πια φτάσει στον προορισμό του. Η προστασία από τη βροχή και η οδήγηση κατά τη διάρκειά της έχει τους κανόνες της, αλλά δεν είναι αυτό το αντικείμενο του άρθρου.
Άλλωστε οι κίνδυνοι δεν ελλοχεύουν μόνο στο κομμάτι του δρόμου όπου ένα γλίστρημα της μοτοσυκλέτας δύσκολα δεν μετατρέπεται σε πτώση, αλλά και στο γενικότερο περιβάλλον. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν τα δικά τους προβλήματα, με εκείνο που αφορά περισσότερο τους μοτοσυκλετιστές να είναι η μειωμένη ορατότητα. Τόσο λόγω της βροχής στα τζάμια και τους καθρέπτες, όσο και το θόλωμά τους που περιορίζει σημαντικά την εποπτεία του περιβάλλοντος, άρα και τη δυνατότητα αντίληψης μιας μοτοσυκλέτας που κινείται γύρω τους.
Το θέμα της συζήτησης είναι οι άλλες μέρες του χειμώνα, εκείνες που δεν βρέχει, ο ήλιος λάμπει αλλά δεν ζεσταίνει και οι θερμοκρασίες παραμένουν εξαιρετικά χαμηλές. Τι γίνεται τότε; Πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιήσει κανείς την αγαπημένη του μοτοσυκλέτα και να αντιμετωπίσει τις ειδικές συνθήκες, λόγω κρύου; Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι η οδήγηση και ποια είναι τα δεδομένα του περιβάλλοντος;
Ξεκινώντας από το τελευταίο, αν έπρεπε να επιλέξει κανείς τις ημέρες όπου η άσφαλτος έχει τις καλύτερες προδιαγραφές για οδήγηση μοτοσυκλέτας θα ήταν αυτές του χειμώνα. Με χειρότερες εκείνες του φθινοπώρου. Οι ρύποι και η σκόνη που κατακάθονται στην άσφαλτο καθ’ όλη τη διάρκεια της ανομβρίας του καλοκαιριού στοιβάζονται στην επιφάνεια και μειώνεται σημαντικά η πρόσφυση. Με τις πρώτες βροχές αυτό μεταμορφώνεται σε ένα εξαιρετικά ολισθηρό φιλμ, που μετατρέπει το οδόστρωμα σε κάτι με πρόσφυση ανάλογη της σαπουνάδας, σε ορισμένες περιπτώσεις.
Όμως, ύστερα από τις πρώτες βροχές και όσο προχωρά ο χειμώνας οι δρόμοι «καθαρίζουν», τα σωματίδια και η σκόνη απομακρύνονται μαζί με τα όμβρια και ο δρόμος προσφέρει ασύγκριτα καλύτερη πρόσφυση. Άρα, για αρχή, τις στεγνές ημέρες του χειμώνα η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι όχι μόνο ασφαλέστερη αλλά μπορεί να γίνει και πιο απολαυστική.
Ο κινητήρας λειτουργεί σε ένα περιβάλλον επίσης πιο φιλικό για τον ίδιο, με τις χαμηλές θερμοκρασίες να αποτρέπουν την υπερθέρμανση που παρατηρείται συχνά το καλοκαίρι. Ο αέρας είναι πιο πυκνός, με περισσότερο οξυγόνο, κάνοντας την καύση πιο αποδοτική, αν και με τα συστήματα ψεκασμού το θέμα δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα, σε σύγκριση με την προηγούμενη τεχνολογία των καρμπυρατέρ. Η κατανάλωση μειώνεται, κι αν όχι λόγω καλύτερης καύσης, λόγω μικρότερης εξάτμισης της βενζίνης στο ρεζερβουάρ. Άρα και οι εναποθέσεις τόσο στο δοχείο βενζίνης όσο και στα σώματα ψεκασμού ή ζιγκλέρ είναι μειωμένα, διατηρώντας τη γενικότερη κατάσταση του κινητήρα σε καλύτερα επίπεδα.
Το ζέσταμα των ελαστικών θα μπορούσε να είναι ένα θέμα, όμως καθώς αυτό εξαρτάται από τον συντελεστή τριβής του δρόμου ξεπερνιέται, ειδικά αν η πίεση σε αυτά είναι κατά τι μειωμένη σε σχέση με το καλοκαίρι – έως 4 psi χαμηλότερη πίεση όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα, αλλά ενδείκνυται.
Το μεγάλο θέμα είναι ο οδηγός που έχει να αντιμετωπίσει τις χαμηλές θερμοκρασίες όχι μέσα σε μία προστατευμένη καμπίνα αυτοκινήτου, αλλά σε απ’ ευθείας επαφή με την ατμόσφαιρα. Όσο κινείται η αίσθηση της θερμοκρασίας είναι ακόμη χαμηλότερη και όσο περνά η ώρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, καθώς το κρύο προχωρά σε όλο και βαθύτερα στρώματα της επιδερμίδας. Αυτό είναι λοιπόν ένα θέμα για περισυλλογή και αναζήτηση λύσεων.
Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που αν τους ακολουθήσει κανείς, μπορεί να κάνει τη συμβίωση με το κρύο άνετη και απολαυστική. Ο πρώτος λέει ότι το κρύο θα καταφέρει να εισχωρήσει ακόμη και από την πιο μικρή δίοδο που θα συναντήσει στην ένδυση του αναβάτη. Από το μανίκι που δεν έχει επιμελώς κλειστεί από το γάντι, από το τελευταίο κουμπί στον λαιμό του μπουφάν, ακόμη και από την ανοικτή τσέπη του. Εδώ η λύση είναι προφανής και το ζητούμενο είναι να μην μένει καμία δίοδος στο κρύο. Το πιο ευάλωτο σημείο είναι στο λαιμό, μεταξύ των ορίων του μπουφάν και της έναρξης του κράνους. Η λύση είναι η γνωστή «μπαλακλάβα» ή ένα buff που θα καλύψει ιδανικά την περιοχή.
Με το κατάλληλο μπουφάν, που είναι προϋπόθεση εννοείται, έχει καλυφθεί το σημαντικότερο τμήμα του σώματος που είναι ο κορμός. Ωστόσο, οι αλλαγές στη θερμοκρασία του σώματος μπορεί να γίνονται αισθητές στο σώμα και το πρόσωπο, όμως διαμορφώνονται στις μεγάλες μυϊκές μάζες. Αυτές βρίσκονται στα πόδια, με σημαντικότερες σε αυτό το θέμα εκείνες στους μηρούς. Οι τετρακέφαλοι είναι που όσο κρυώνουν θα μεταφέρουν την πτώση της θερμοκρασίας στο υπόλοιπο σώμα, ακόμη κι αν αυτό δεν γίνεται τόσο αισθητό. Επομένως η προστασία τους από το κρύο είναι σημαντική παράμετρος και μπορεί να επιτευχθεί – αν δεν υπάρχει ειδικό παντελόνι μοτοσυκλέτας – φορώντας απλώς ένα αδιάβροχο πάνω από το παντελόνι.
Οι μπότες επίσης έχουν μεγάλο μερίδιο στην αίσθηση του κρύου, οπότε το σετ του εξοπλισμού πρέπει να τις περιλαμβάνει απαραίτητα.
Πέρα από αυτά, η τεχνολογία πλέον μπορεί να μετατρέψει την οδήγηση, που μέχρι στιγμής δείχνει απλώς ανεκτή, σε πραγματική απόλαυση. Στο εμπόριο μπορεί να βρει κανείς θερμαινόμενα γκριπ για το τιμόνι που αποτελούν το διαβατήριο για την απόλαυση. Η οδήγηση με θερμαινόμενα μπορεί να γίνει ακόμη και με καλοκαιρινά γάντια, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή και ταυτόχρονα μέγιστη αίσθηση.
Αντί αυτών, υπάρχουν πλέον και θερμαινόμενα γάντια που λειτουργούν ακόμη και αυτόνομα, με ενσωματωμένες μπαταρίες και αντιστάσεις. Είναι λίγο πιο βαριά, όχι όμως πιο ογκώδη.
Αντίστοιχα, υπάρχουν και θερμαινόμενα μπουφάν ή και γιλέκα, και πάλι με πλέγμα αντιστάσεων εσωτερικά, πάντα με τη δυνατότητα διαβάθμισης της προσφερόμενης θερμότητας.
Αν χέρια και κορμός είναι ζεστά, το αίμα διατηρείται σε κανονικά επίπεδα ζεσταίνοντας και το υπόλοιπο σώμα, ακόμη και αν κάποιο μέρος δεν είναι επαρκώς προστατευμένο. Κυρίως, όμως, ο οδηγός δεν χρειάζεται να διπλασιάσει τον όγκο του από το σύνδρομο «κρεμμύδι – φοράω τα πάντα για να μην κρυώνω». Με «θερμαινόμενο» εξοπλισμό ένα σετ ισοθερμικών αρκούν πέρα από τη συμβατική ένδυση, οπότε υπάρχει και ελευθερία κινήσεων, άνεση και ευελιξία.
Όταν κανείς οδηγήσει σε κρύο περιβάλλον παραμένοντας ζεστός ο ίδιος, η περιγραφή της εκδρομής στην παρέα ξεκινά συνήθως με τη φράση: «από τις ωραιότερες βόλτες που έχω κάνει!»…
