Το θέατρο έχει πολλές αλήθειες που αντίστοιχα η ζωή δεν έχει. Σκέφτηκα λοιπόν να αφήσω για λίγο τα αυτοκίνητα, αφού έτσι κι αλλιώς το «traction.gr» είναι πλήρες ειδήσεων και πληροφοριών, και να δούμε λίγο θέατρο. Πρόσφατα είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση «Άμλετ» στο θέατρο Άνεσις και ομολογώ ότι ήταν υπέροχη. Δεν θα μιλήσω σαν κριτικός θεάτρου, γιατί δεν είναι η δουλειά μου και δεν έχω την αντίστοιχη εξειδίκευση, ίσως και την παιδεία. Όμως πόσες φορές όλοι μας έχουμε διαβάσει μια κριτική που δεν είχε καμία σχέση με την καλλιτεχνική ή δραματουργική ποιότητα της παράστασης ή του έργου, όπως τουλάχιστον εμείς ως απλοί θεατές την αντιληφθήκαμε;
Πριν πάω λοιπόν στο θέατρο Άνεσις για να δω την παράσταση «Άμλετ», σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Γεωργιανού σκηνοθέτη Λεβάν Τσουλάντζε, οι κριτικές στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν από αρνητικές έως αποτρεπτικές για την παράσταση. Ιδιαίτερα για τη σκηνοθετική δουλειά του Τσουλάντζε, αλλά και για ορισμένους ηθοποιούς από τον πολυμελή θίασο. Οι βασικοί ρόλοι έχουν διανεμηθεί στον Τάσο Ιορδανίδη στον ρόλο του πρίγκιπα της Δανίας, τον Άρη Λεμπεσόπουλο στον ρόλο του βασιλιά Κλαύδιου, την Πέμη Ζούνη σαν βασίλισσα Γερτρούδη, την Ιωάννα Παππά στον ρόλο της τραγικής Οφηλίας και τον Θοδωρή Κατσαφάδο στον ρόλο του Πολώνιου.
Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική. Ο διαχρονικός Άμλετ δοσμένος με άλλη άποψη. Χωρίς να θέλω να αδικήσω τις ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών, θα εστιάσω στη συγκλονιστική ερμηνεία της Ιωάννας Παππά, η οποία μπήκε στον εσωτερικό κόσμο της Οφηλίας και την απέδωσε μοναδικά. Εύκολα μπορεί να τη χαρακτηρίσεις «άυλη» ή «αέρινη», αφού τόσο η κίνηση όσο και η φωνή της σου έδιναν την εντύπωση ότι απλά στη σκηνή υπάρχει σχηματικά η παρουσία της, χωρίς όγκο και βάρος. Εξαιρετική.
Αξίζει να δείτε την παράσταση.
