Η ζωή είναι ένα σύνολο εμπειριών, λίγες όμως από αυτές μας καθορίζουν. Οι εμπειρίες αυτές λοιπόν που αξίζουν, γίνονται μνήμες και γλυκές αναμνήσεις που χαιρόμαστε να διηγούμαστε και ανατρέχουμε σε αυτές με κάθε ευκαιρία για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Φυσική έκρηξη: Όταν το νερό έρθει σε επαφή με μια πολύ θερμή επιφάνεια όπως είναι η λάβα, τότε δημιουργείται φυσική έκρηξη. Ο Σπύρος ως ultra swimmer αντιπροσωπεύει το νερό και θέλει οι στόχοι του να βρίσκονται πάντα έξω από τη ζώνη ασφαλείας. Εγώ ως ηθοποιός αντιπροσωπεύω τη λάβα, θέλοντας πάντα να ζω μοναδικές εμπειρίες. Μια στιγμή λοιπόν αρκεί για να γίνει έκρηξη μέσα σου και να καταλάβεις ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις μια ακραία σκέψη. Στις 23 Φεβρουαρίου βρέθηκα με τον Σπύρο Χρυσικόπουλο στην εκκίνηση του Rovaniemi 150, ατομικό αγώνα δρόμου επιβίωσης και αντοχής, από τους δυσκολότερους αγώνες στον κόσμο.
Σχεδόν 2 μέρες περπατούσαμε, παρά τους αφόρητους πόνους που νιώθαμε κυρίως στα πόδια. Το σώμα, μας εγκατέλειψε νωρίς, σχεδόν στο 60ό χιλιόμετρο -και είχαμε μπροστά μας άλλα 90 χιλιόμετρα να καλύψουμε. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο εγκέφαλος έδινε εντολή στα πόδια να συνεχίσουν να προχωράνε. Κι έτσι κι έγινε… απλά συνεχίζαμε να περπατάμε. Είχαμε μουδιάσει, τα πέλματα και τα δάχτυλα των ποδιών είχαν γεμίσει φουσκάλες με υγρό και εμείς προχωρούσαμε… με 2 ξύλα. Γιατί έτσι τα νιώθαμε τα πόδια μας.
Τη δεύτερη μέρα του αγώνα ξεκίνησε δυνατή βροχή… μέσα σε όλα είχαμε και αυτό.. Θυμάμαι ότι σε μια ατελείωτη ευθεία με ανηφόρες και κατηφόρες, ένιωθα τα μάτια μου να τρέχουν «νερό» χωρίς να μπορώ να σταματήσω… Δε γύρισα πίσω μου να κοιτάξω τον Σπύρο για να μη με δει. Όταν μετά από λίγο κατάλαβα ότι οι δυνάμεις του έφθιναν, ακαριαία βρήκα το κουράγιο όχι μόνο να σταματήσω τα δάκρυα, αλλά να παρακινήσω το Σπύρο να συνεχίσει δυνατά!!! Αντίστοιχα και ο Σπύρος όταν με έβλεπε να καταρρέω… Δεν ξέρω πώς, αλλά μεταμορφωνόταν σε έναν υπέρ-ήρωα που με «τραβούσε» να ανέβω και να συνεχίσω να περπατάω.
Στις 36 ώρες περίπου είδαμε τα φώτα της πόλης, εκεί όπου ήταν και ο τερματισμός. Όσο κι αν περπατούσαμε, τα βλέπαμε στην ίδια θέση…. Τόσο μακριά… Από εκείνη τη στιγμή, χρειαστήκαμε ακόμα 3 ώρες περίπου για περάσουμε τη γραμμή τερματισμού!
Το Rovaniemi 150 μόλις είχε ολοκληρωθεί με μεγάλη επιτυχία, αφενός γιατί δεν είμαι αθλήτρια, αφετέρου γιατί ο Σπύρος είναι ultra swimmer. Το περιβάλλον ξένο και για τους 2. Κι όμως καταφέραμε το αδιανόητο… Να τιθασεύσουμε το μυαλό μας και να αποδείξουμε περίτρανα πως ακόμα κι αν το σώμα δεν σε ακολουθεί, τελικά το μυαλό είναι αυτό που σε πάει μπροστά! _Ινώ Στεφανή
Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος προσθέτει: «Όταν καλείσαι να διανύσεις 150 χλμ. περπατώντας στο χιόνι και στον πάγο σε πολικές θερμοκρασίες και έχεις τον χρόνο να σε κυνηγάει, πρέπει να απομονώσεις με τη δύναμη του μυαλού σου κάθε εμπόδιο: από τον πόνο που εμφανίζεται και παραμένει μέχρι να τερματίσεις, μέχρι την κούραση, την αϋπνία και τη φυσική εξάντληση… Η δύναμη της θέλησης όμως είναι αυτή που σε πεισμώνει να πας κόντρα σε όλες τις αντίξοες συνθήκες προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου».
Rovaniemi 150: Ένας από τους δυσκολότερους αγώνες αντοχής στον κόσμο, στον οποίο οι συμμετέχοντες καλούνται να καλύψουν με τα πόδια(!) στον Αρκτικό Κύκλο, σε θερμοκρασίες που αγγίζουν τους -30° C, μία απαιτητική διαδρομή με πολλά απρόβλεπτα στοιχεία, συνολικού μήκους 150 χλμ., χωρίς καμία βοήθεια από τους διοργανωτές.
