Υπάρχει στην Αθλητική Ψυχολογία μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που λέει ότι όσο πιο δυσπρόσιτος και υψηλός είναι ο στόχος που θέτει ένας αθλητής, τόσο περισσότερο δεκτικός γίνεται να αντέξει τα όσα προϋποθέτει η επίτευξή του.
Αυτό είναι το μέσο που χρησιμοποιούν για να συμμαχήσουν με τον εγκέφαλό τους όσοι επιχειρούν κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο. Τουλάχιστον οι συμβατικοί άνθρωποι. Κάπως έτσι γίνεται η προσέγγιση για τη συμμετοχή σε διοργανώσεις όπως είναι το Rovaniemi 300. Στις χιονισμένες εκτάσεις της Φινλανδίας, αντιμέτωποι με ακραίες για τον άνθρωπο συνθήκες, καλούνται να καλύψουν μια απόσταση 300 χιλιομέτρων πεζή. Απλώς διαρκής κίνηση μέχρι το τέλος. Της διαδρομής ή των δυνάμεων…
Πότε σταματάει η περιέργεια του ανθρώπου να δει πού φτάνουν τα όριά του; Και αν τα ξεπεράσει τρομάζει και κάνει πίσω ή συνεχίζει να θέτει νέα; Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν αν δεν… δοκιμάσεις. Οι υπέρ-αποστάσεις δεν είναι για όλους! Αν δεν έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου και δεν έχεις την εμπειρία να επιβάλλεσαι στο μυαλό σου, τότε θέτεις σε υψηλό κίνδυνο τη σωματική σου ακεραιότητα. Και πώς ξέρεις ότι είσαι έτοιμος να διανύσεις μια υπέραπόσταση ή πότε είσαι σίγουρος ότι θα τερματίσεις; Ποτέ δεν είσαι πραγματικά έτοιμος, ούτε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα τερματίσεις. Αυτή εξάλλου είναι η μαγεία και το ζητούμενο. Κάθε φορά να ξεπερνάς τον εαυτό σου, τα όριά σου και, όταν τελικά καταφέρνεις το ακατόρθωτο, να νιώθεις έστω και για λίγο υπέρ-άνθρωπος. Οι φορές που θα τερματίσεις πρόωρα την προσπάθεια είναι πολλές, όμως ποτέ δεν πρέπει να νιώθεις ότι εγκατέλειψες. Πήρες απλά μια ώριμη απόφαση που θα σου στερήσει τη χαρά του τερματισμού αλλά θα σου δώσει την απαιτούμενη δύναμη να κοιτάξεις μπροστά και να πεισμώσεις. Ώστε να προσπαθήσεις ξανά και όταν το καταφέρεις, η χαρά να πάρει άλλη διάσταση.
Πέρυσι, μέσα από την επιτυχή προσπάθεια της Ινούς Στεφανή και του κολυμβητή υπέρ-αποστάσεων Σπύρου Χρυσικόπουλου, μάθαμε την ύπαρξη του αγώνα αντοχής «Rovaniemi 150». Έναν αγώνα δρόμου 150 χλμ. στον Αρκτικό Κύκλο. Φέτος είπαν να ανεβάσουν κι άλλο τον πήχη και να καλύψουν με τα πόδια την απόσταση των 300 χλμ. αυτή τη φορά, στο Ροβανιέμι της Φινλανδίας. στον αγώνα επιβίωσης (πλέον) «Rovaniemi 300».
Η ιδέα του αγώνα ξεκίνησε από έναν “τρελό” Καταλανό, που πήγε να κάνει προσαρμογή και προπόνηση στο παγωμένο τερέν του Ροβανιέμι για έναν αγώνα που θα συμμετείχε στην Αλάσκα. Έτσι εμπνεύστηκε το Rοvaniemi150 και το 2012, αφού μαζεύτηκαν κι άλλοι τρελοί που δήλωσαν συμμετοχή, πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας. Το 2015 σκέφτηκε άλλες δύο αποστάσεις: αυτή των 66 χλμ. γι αυτούς που βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο εσωτερικής αναζήτησης και αυτή των 300 χλμ. για τους… τελείως παλαβούς. Για την ολοκλήρωση των 300 χλμ. οι αθλητές έχουν στη διάθεσή τους 120 ώρες. Στην κρίση τους είναι τόσο η διαχείριση του χρόνου όσο και η ποσότητα των προμηθειών που θα έχουν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Τον εξοπλισμό και το φαγητό τους τον κουβαλούν μαζί τους σε ένα έλκηθρο που σέρνουν πίσω τους και φέτος ήταν ακόμα πιο βαρύ, ζυγίζοντας πάνω από 20 κιλά.
Επίσης, στην απόσταση των 300 χλμ. δεν είχαν να υπογράψουν σε υποχρεωτικά check points. Έπρεπε να έχουν μαζί τους προγραμματισμένες συσκευές εντοπισμού (tracking devices), που έστελναν σήμα μέσω δορυφόρου για να καταγράφεται απλώς η διαδρομή που διένυαν. Η διοργάνωση είχε συγκεκριμένα σημεία από τα οποία, μόλις οι αθλητές περνούσαν από εκεί, έπρεπε να πατήσουν το κουμπί που επιβεβαίωνε το πέρασμά τους και έτσι μπορούσαν να συνεχίσουν. Και ο διοργανωτής να γνωρίζει ότι «υπάρχουν» ακόμη… Βοήθεια από τη διοργάνωση; Καμιά! Και όταν τελειώσουν τα αποθέματα νερού; Τότε θα πρέπει να λιώσουν πάγο για να πιουν νερό! Και πού θα σταματούν για ξεκούραση; Στις αχανείς, χιονισμένες – παγωμένες εκτάσεις της Λαπωνίας. Και αν συναντήσουν άγριο ζώο, π.χ. λύκο; Οι οδηγίες από τον διοργανωτή σαφείς: αγνοήστε το και θα σας αγνοήσει! Η εκκίνηση δόθηκε στις 9.00 το πρωί του Σαββάτου 15 Φεβρουαρίου, με τους δύο αθλητές να νιώθουν πανέτοιμοι για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που θα ζούσαν. Η θερμοκρασία στους -16°C, «ζέστη» συγκριτικά με το -28°C που είχε πέρυσι, αλλά ο αέρας έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη, καθώς ήταν πολύ δυνατός. Τα πρώτα 60 χλμ. ολοκληρώθηκαν το πρώτο βράδυ, ενδεικτικό των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ρυθμός ήταν σταθερός αλλά, όσο περνούσαν οι ώρες, γινόταν όλο και πιο βαρύς.
Μέσα σε όλες τις δυσκολίες, η Ινώ και ο Σπύρος είχαν να αντιμετωπίσουν το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε στις συσκευές παρακολούθησης. Το σήμα δεν πήγαινε πάντα στη διοργάνωση με αποτέλεσμα να μην γίνονται συνεχώς ορατοί στον χάρτη όπως έπρεπε. Το τηλέφωνο χτυπούσε συχνά, με τον διοργανωτή να ρωτάει που βρίσκονται και να ζητάει επανεκκίνηση των συσκευών. Το πρόβλημα δεν μπόρεσε να λυθεί και επειδή κάποιες φορές φαινόντουσαν, ενώ άλλες όχι, τελικά ενημέρωναν συνεχώς για την πορεία τους μέσω απλού μηνύματος. Το επόμενο μεσημέρι βρίσκει τους αθλητές στο 80ό χλμ. και μια ολιγόλεπτη στάση για φαγητό ήταν σχεδόν υποχρεωτική. Τα 15 λεπτά ήταν αρκετά για να επιδεινωθεί ραγδαία ο καιρός και να ξεκινήσει μια καταστροφική χιονοθύελλα.
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Όλα τα μονοπάτια καλύφτηκαν με παχύ χιόνι και ο εντοπισμός τους ήταν αδύνατος. Κάθε φορά που έβγαιναν εκτός μονοπατιού το χιόνι έφτανε μέχρι τον γοφό. Εν τέλει, με τη βοήθεια GPS, η Ινώ και ο Σπύρος κατάφεραν, έπειτα από αρκετή ώρα, να βγουν σε σωστό σημείο και να συνεχίσουν τον αγώνα. Η χιονοθύελλα όμως είχε άλλα σχέδια. Δυνάμωσε τόσο που η πρώτη σκέψη για εγκατάλειψη έκανε την εμφάνισή της. Άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα σημάδια αφυδάτωσης καθώς το νερό είχε τελειώσει. Για να λιώσουν χιόνι έπρεπε να ανάψουν φωτιά, κάτι που με αυτή τη χιονοθύελλα ήταν αδύνατο. Όταν έφτασαν στο 100ό χλμ. ήρθαν αντιμέτωποι με το μεγαλύτερο δίλημμα. Συνεχίζεις ή σταματάς; Έπειτα από λίγη ώρα πάρθηκε η ώριμη απόφαση να σταματήσουν προτού να ρισκάρουν περαιτέρω τη σωματική τους ακεραιότητα. Η παραδοχή της ανολοκλήρωτης προσπάθειας είναι πάντα σκληρή. Και η θλίψη εμφανής… Όμως, όταν φτάνεις σε ακραίο σημείο τον εαυτό σου, πρέπει να έχεις τη ωριμότητα να καταλαβαίνεις πότε πρέπει να σταματήσεις. Πότε πρέπει να βάλεις στη άκρη τον υπερβάλλοντα ζήλο που σε έχει κατακλύσει και να δεις πέρα από αυτόν τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν αν συνέχιζες. Τελικά η Ινώ και ο Σπύρος πήραν τη σωστή απόφαση. Ολοκλήρωσαν τη προσπάθειά τους στα 100 χλμ χωρίς να το μετανιώσουν ούτε στιγμή! «Ήταν μια ώριμη απόφαση που αποδεδείχθηκε ότι ήταν σωστή», είπε ο Σπύρος. «Είναι προτιμότερο να τολμάς και να μην έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, παρά να μην τολμάς καθόλου» πρόσθεσε. «Είχαμε εξαντλήσει κάθε όριο και περιθώριο αντοχής», συμπλήρωσε η Ινώ, «ήταν απλώς αδύνατο. Όμως τα όνειρα δεν έρχονται να σε βρουν! Πρέπει να τα κυνηγάς συνέχεια». Αυτό επιβεβαιώθηκε από τα αποτελέσματα. Πάνω από το 70% των συμμετεχόντων εγκατέλειψαν λόγω της χιονοθύελλας και μόνο τρεις αθλητές κατάφεραν να τερματίσουν, καθώς τις ώρες που διήρκησε η χιονοθύελλα βρήκαν καταφύγιο και προστατεύτηκαν. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν, αλλά αυτό ακριβώς είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Παίζεις με τις πιθανότητες… και αυτό είναι το παιχνίδι! Ποτέ δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις, όσο καλά προετοιμασμένος κι αν είσαι. Όταν τερματίζεις την προσπάθειά σου πριν την ολοκλήρωσή της, δεν είναι αποτυχία! Είναι μια έντονη στιγμή που μετατρέπεται σε δύναμη και πείσμα, ώστε να θέσεις άμεσα τον επόμενο μεγάλο στόχο. Και όταν έρθει η επιτυχία, τότε έχει άλλη αξία, γιατί ξέρεις πόσο πολύ κόπιασες προκειμένου να τα καταφέρεις! Κάπου εκεί ανακαλύπτεις τη δύναμή σου!
Φέτος στο Rovaniemi 150 υπήρχε άλλη μια ανατρεπτική συμμετοχή, αυτή της Ειρήνης Στασινοπούλου στην απόσταση των 66 χλμ.! Μιλάμε για μια γυναίκα με δύο ενήλικα παιδιά που καθημερινά εκτελεί «χρέη» συζύγου και μητέρας. Ο χρόνος ολοκλήρωσης των 66 χλμ. είναι 18 ώρες και η Ειρήνη τερμάτισε στις 14 ώρες και 35 λεπτά! Αφορμή για όλα στάθηκε η περσινή συμμετοχή του γιου της, Σπύρου Χρυσικόπουλου στο Rovaniemi 150 και στόχος της είναι να αποδεικνύει καθημερινά στον εαυτό της αλλά και σε όσους πιστεύουν ότι ποτέ δεν είναι αργά για τέτοιες ασχολίες πως «τα εμπόδια τα βλέπεις μόνο όταν παίρνεις τα μάτια σου από τον στόχο» (Hanna More).
