Το να τερματίζει κάποιος δεύτερος στο Ράλι Μόντε Κάρλο με ένα αυτοκινητάκι 70 ίππων, με τα σημερινά δεδομένα, φαντάζει σαν κάτι εντελώς αδιανόητο και απολύτως ηρωικό.
Για το 1952, όμως, ένα τέτοιου μεγέθους και σημασίας ανδραγάθημα ήταν στα όρια του εφικτού. Αρκεί να είχε κάποιος μαζί του την τύχη ώστε να αποφύγει τα κάθε είδους απρόοπτα που θα τον εξανάγκαζαν σε εγκατάλειψη. Και, κυρίως, αρκεί να είχε στο τιμόνι κάποιον πραγματικά χαρισματικό οδηγό. Όπως τον – sir σήμερα – Stirling Moss.
Το 1952, λοιπόν, ο Moss κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση του φημισμένου αγώνα οδηγώντας ένα Sunbeam–Talbot 90. Είναι παροιμιώδης η εμμονή του μεγάλου αυτού Βρετανού πιλότου να αγωνίζεται αποκλειστικά και μόνο με αυτοκίνητα που είχαν κατασκευαστεί στην πατρίδα του.
Κι εκείνη την εποχή αυτό το – κάπως αρχαϊκό στην όψη – όχημα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή και ενδιαφέροντα βρετανικά μοντέλα. Το Sunbeam–Talbot 90 παραγόταν από την αυτοκινητοβιομηχανία των αδελφών Rootes και ήταν διαθέσιμο ως τετράθυρο σεντάν ή δίθυρο κουπέ.
Εφοδιαζόταν με έναν τετρακύλινδρο κινητήρα 2.267 κ.εκ. σε συνδυασμό με ένα κιβώτιο ταχυτήτων τεσσάρων σχέσεων. Κατασκευαζόταν σε διάφορες εκδόσεις στη Βρετανία την περίοδο 1948-1954, ενώ από το 1954 έως το 1957 βαφτίστηκε Sunbeam Mk III – χωρίς το «Talbot», ένα επώνυμο που ήταν μέρος της κληρονομιάς μιας παλαιότερης βιομηχανίας, την οποία είχαν εξαγοράσει προπολεμικά οι Rootes.
Σε μετρήσεις επιδόσεων από τα περιοδικά του ’52, το Sunbeam–Talbot 90 σημείωνε λίαν αξιόλογες τιμές: τελική ταχύτητα 137,1 χλμ./ώρα, 0-100 σε 20,2 δευτερόλεπτα. Και όποιος τολμήσει να τις θεωρήσει αστείες, ας το δηλώσει στον sir Stirling Moss.
