Όταν τα ταμεία της εταιρείας του δεν ξεχείλιζαν από τα μετρητά εκείνων που έτρεχαν να αγοράσουν τα πανάκριβα σούπερ-σπορ μοντέλα, ο Feruccio Lamborghini παράγγειλε στον σχεδιαστικό οίκο Bertone να του παρουσιάσει ένα «φθηνό σούπερκαρ».
Ωστόσο, χρειάστηκαν δύο χρόνια έως ότου παρουσιαστεί στο παγκόσμιο κοινό η Lamborghini Urraco, ένα υπερ-αυτοκίνητο της διπλανής πόρτας. Το οποίο, παρόλα αυτά, έπασχε εκ γενετής από διπολική διαταραχή: Ήταν μεν πιο προσιτό από τα θηρία με τους κινητήρες V12 (Miura, Countach κ.ά.), αντί όμως να εξοικονομεί πόρους για την εταιρεία με ένα, ενδεχομένως, χαμηλότερο κόστος παραγωγής, η Urraco ήταν εφοδιασμένη με τεχνολογικές λύσεις μπροστά από την εποχή της. Κι αυτό περιέπλεκε τόσο την κατασκευή όσο και τη συντήρησή της.
Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό και τους ευσεβείς πόθους του signore Lamborghini, η Urraco θα παραγόταν με ρυθμό άνω των 2.000 αυτοκινήτων τον χρόνο. Στην πράξη κατασκευάστηκαν ελάχιστα κατά το διάστημα που το μοντέλο παρέμεινε σε παραγωγή, ήτοι κατά την εξαετία 1973-1979. Ο μετρητής των έτοιμων Urraco που έφευγαν από το εργοστάσιο στη Σαντ’ Αγκάτα Μπολονιέζε για την ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά σταμάτησε στον αριθμό 791.
Η Urraco, με την επαναστατική για την εποχή ανεξάρτητη ανάρτηση, τους αναδιπλούμενους προβολείς και τη σφηνοειδή μάσκα που αντιγράφηκε κατά κόρον ακόμη και από τη Ferrari, έκρυβε στην ουρά της ένα μοτέρ V8 χωρητικότητας 2.5 λίτρων, ενώ υπήρξαν και εκδόσεις με 2λιτρο και 3λιτρο. Η απόδοση ποίκιλλε αναλόγως, ανάμεσα στους αναιμικούς 182 έως τους 250 ίππους. Δυστυχώς όμως για τη φιλόδοξη αλλά περίπλοκη Urraco, ουδέποτε έγινε μπεστ-σέλερ. Κι έτσι, αυτό το φουτουριστικό σούπερ-σπορ κουπέ με το σαλόνι τύπου 2+2 πήρε τη θέση του δίπλα στους υπόλοιπους ατυχείς πειραματισμούς της Lamborghini.
