Η Abarth γεννήθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας το 1948, μετά την πτώχευση της Cisitalia, όταν ο Ιταλό-Αυστριακός αρχιμηχανικός και αγωνιστικός διευθυντής της εταιρείας, Carlo Abarth! Ο ιδρυτής της αναζητούσε ένα δυναμικό έμβλημα που θα απέπνεε τον αγωνιστικό χαρακτήρα του νέου του εγχειρήματος. Το έμβλημα που τελικά επέλεξε και που προήλθε από το ζώδιό του, ήταν ο σκορπιός, το σημάδι του οποίου έμελλε να χαραχθεί σε χιλιάδες αυτοκίνητα, ενώ το τσίμπημά του έχει μυήσει εδώ και δεκαετίες, εκατομμύρια Abarthisti, στις φλέβες των οποίων κυλά το ίδιο πάθος για ταχύτητα με εκείνο που οδήγησε τον Carlo Abarth στη γέννηση ενός ζωντανού μύθου της αυτοκίνησης.
Το πρώτο αυτοκίνητο που κατασκεύασε η Abarth, μετά τα εναπομείναντα από τη ρευστοποίηση της Cisitalia μοντέλα και πριν τη μεταφορά των εγκαταστάσεών της στο Τορίνο, όπου σηματοδότησε την έναρξη της περίφημης συνεργασίας της με τη Fiat, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήταν η Abarth 205 Vignale, που έκανε το ντεμπούτο της στο σαλόνι αυτοκινήτου του Τορίνο, το 1951. Η κομψή berlinetta, που όπως προδίδει και το όνομά της σχεδιάστηκε από τον ιταλικό οίκο αυτοκινήτων Vignale και συγκεκριμένα από τον σχεδιαστή Giovanni Michelotti. Κατασκευάστηκε στα 1950-1951 σε μόλις τρία αντίτυπα γεγονός που την καθιστά ένα από τα σπανιότερα αυτοκίνητα στον κόσμο.
Το αυτοκίνητο, όπως ήταν φυσικό, έκρυβε κάτω από το καπό του έναν τετρακύλινδρο εν σειρά, οκταβάλβιδο κινητήρα Cisitalia 204 χωριτικότητας 1.188 κ.εκ. που απέδιδε 75 ίππους και 108 Nm ροπής. Εξοπλιζόταν με δύο καρμπυρατέρ Weber 32 DRSP και μέσω ενός χειροκίνητου σασμάν τεσσάρων σχέσεων μετέδιδε την κίνηση στους πίσω τροχούς. Η τελική του ταχύτητα άγγιζε τα 170 χλμ./ώρα, ενώ για να επιβραδύνει χρησιμοποιούσε ταμπούρα. Το σώμα του αυτοκινήτου ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο, ενώ διέθετε ατσάλινο πλαίσιο.
Η πρώτη 205 που κατασκευάστηκε, κατακόκκινη στο χρώμα και με αριθμό πλαισίου 101, έτρεξε για πρώτη φορά στη Monza, το 1950, τερματίζοντας πρώτη στην κατηγορία της, στη διοργάνωση Coppa Intereuropa. Μία μόλις εβδομάδα αργότερα τερματίζει έκτη συνολικά και δεύτερη στην κατηγορία της, στον αγώνα αντοχής Targa Florio, μια μαγευτική διαδρομή στους δρόμους που διασχίζουν τα βουνά της Σικελίας, κοντά στο Παλέρμο. Στη συνέχεια, το αυτοκίνητο κατέληξε σε έναν Αμερικανό συλλέκτη, ωστόσο το 1981 μια πυρκαγιά που ξέσπασε στην αποθήκη της αγροικίας του οδήγησε σε κατάρρευση την οροφή που στέγαζε τόσο την Abarth όσο και ένα Overland του 1911. Και ενώ όλα έμοιαζαν να έχουν χαθεί, το 1984 ξεκίνησε μία μνημειώδης και εκ βάθρων αποκατάσταση από τα ερείπια του αυτοκινήτου, με αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα, καθώς παρά τις μεγάλες καταστροφές που είχε υποστεί τόσο από τη φωτιά, όσο και από την κατάρρευση της οροφής, κανένα κομμάτι δεν χρειάστηκε αντικατάσταση, διατηρώντας την όμορφη Ιταλίδα αυθεντική και αναλλοίωτη. Το 1989 εμφανίστηκε ξανά στον κόσμο, φρεσκογυαλισμένη και υπέρλαμπρη, στην ετήσια φιλανθρωπική διοργάνωση Pebble Beach Concours d’Elegance, που έλαβε χώρα στην Καλιφόρνια και τίποτα δεν πρόδιδε την τραγωδία που είχε βιώσει. Ακολούθησαν πολλές δημόσιες εμφανίσεις της, μέχρι το 2009, που το αυτοκίνητο άλλαξε χέρια στα πλαίσια της διοργάνωσης Concorso d’Eleganza Villa d’Este, με το νέο Ευρωπαίο ιδιοκτήτη της να την επαναφέρει στα εδάφη της γηραιάς ηπείρου.
Η δεύτερη Abarth 205 παρέμεινε άβαφη μετά την κατασκευή της έχοντας τη φυσική απόχρωση του αλουμινίου και αριθμό πλαισίου 102. Τερμάτισε 31η στον απαιτητικό αγώνα αντοχής ανοιχτού δρόμου Mille Miglia, με τον Carlo Scargliarini στο τιμόνι της, με μέση ταχύτητα τα 100 χλμ./ώρα. Τη δεκαετία του ’60 αγοράστηκε από τον Ελβετό οδηγό αγώνων Helmut Fischer, ο οποίος προχώρησε σε αρκετές μετατροπές του αυτοκινήτου. Αρχικά την έβαψε σκουροπράσινη, αντικατέστησε τον κινητήρα με έναν 1300 κ.εκ. που φορούσε η Alfa Romeo Giulietta, άλλαξε το εσωτερικό της και τα καθίσματα, ενώ αντικατέστησε και το εμπρός κομμάτι, προεκτείνοντας το ράμφος για λόγους αεροδυναμικής. Μετά το θάνατο του, το 2003, το αυτοκίνητο βγήκε σε δημοπρασία από τον οίκο Christie’s Retromobile και το 2004 πουλήθηκε σε νέο ιδιοκτήτη, ο οποίος θέλησε να το αποκαταστήσει φέρνοντάς το στην αρχική του μορφή. Την αποκατάσταση ανέλαβε η εταιρεία Faralli & Mazzanti Automobili, η οποία κατάφερε να το επαναφέρει σχεδόν στην αρχική του μορφή, ενώ άλλαξε και το χρώμα της σε ασημί, ώστε να πλησιάζει στην όψη το άβαφο αλουμίνιο. Το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά δημοσίως το 2009 στο Goodwood Festival of Speed.
Η τρίτη και τελευταία Abarth 205, με αριθμό πλαισίου 103, κατασκευάστηκε το 1951 για τον ίδιο τον Carlo Abarth. Το εσωτερικό της ήταν κάπως πολυτελέστερο από αυτό των προηγούμενων δύο, ενώ ήταν δίχρωμη, με κόκκινο σώμα και μαύρη οροφή. Εν τέλει κατέληξε στα χέρια Αμερικανού συλλέκτη, ο οποίος τη διατήρησε για περισσότερα από 30 χρόνια στην αρχική της μορφή, αλλά όχι σε άριστη κατάσταση. Το 2011, το αυτοκίνητο άλλαξε χέρια με το νέο ιδιοκτήτη να προβαίνει σε πλήρη συντήρηση και αναπαλαίωσή του. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση έγινε το 2011 στη διοργάνωση Amelia Island Concours d’Elegance, ενώ την ίδια χρονιά έλαβε μέρος στον αγώνα Mille Miglia Storica με τον αριθμό 128, αναβιώνοντας το μύθο του αυτοκινήτου και το όνειρο του Carlo Abarth.
Το 1951 η Abarth μεταφέρει την έδρα της στο Τορίνο και ξεκινά η μακροχρόνια συνεργασία της με τη Fiat, ενώ παράλληλα το αγωνιστικό της κομμάτι πρωταγωνιστεί στις διοργανώσεις με την Abarth να ανταγωνίζεται στα ίσα τις Ferrari, Lancia και Porsche, με ένα από τα δυνατά τις σημεία να είναι οι αναβάσεις. Είκοσι χρόνια αργότερα, τον Ιούλη του 1971 ο Carlo Abarth πουλάει την εταιρεία του στον Agnieli και έτσι η Abarth τίθεται επισήμως υπό τη σκέπη της Fiat. Πλέον και οι δύο ανήκουν στο νεοσύστατο όμιλο Stellantis.
