Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Chevrolet El Camino (“Ο δρόμος”), ακόμη και για τα δεδομένα του γιγαντισμού εκείνης της εποχής, φάνταζε σαν κάτι εντελώς εξωφρενικό. Έμοιαζε με Κένταυρο – μισό λιμουζινοειδές κουπέ και μισό φορτηγάκι ή pick up. Σήμερα δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος τον επαγγελματία που θα αγόραζε αυτό το κτηνωδών διαστάσεων El Camino για να το χρησιμοποιεί καθημερινά, μεταφέροντας π.χ. κρύσταλλα και καθρέπτες ή ζαρζαβατικά, κρόμμυα και γεώμηλα.
Η εντύπωση που έκανε αυτό το θωρηκτό της Chevrolet με το ισπανόφωνο όνομα ήταν τόσο καθηλωτική, ώστε στελέχη της General Motors (στην οποία ανήκει η Chevrolet), ακόμη και οι ίδιοι οι σχεδιαστές του, έσπευσαν να παραγγείλουν ένα El Camino για ιδιωτική χρήση. Η αγάπη των Αμερικανών για τα φορτηγάκια είναι γνωστή και υπερβαίνει κατά πολύ τον χρηστικό τους χαρακτήρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, το ίδιο το El Camino ήταν μια υπέρβαση. Βασιζόταν εν μέρει στο μοντέλο Bel Air, το μεταξόνιό του ήταν 3 μέτρα και το συνολικό του μήκος πλησίαζε τα 5,5 μ.
Οι ΗΠΑ στο τέλος της δεκαετίας του ’50 ήταν μια χώρα που απολάμβανε την απεραντοσύνη, την άπλα, τη σχεδιαστική τόλμη και την απουσία περιορισμών στην κατανάλωση – είτε αυτό αφορούσε τη λαμαρίνα είτε τα καύσιμα.
Το El Camino ήταν διαθέσιμο με μικρό και μεγάλο μοτέρ, με χειροκίνητη και αυτόματη μετάδοση, ενώ ιδανικός συνδυασμός θεωρούνταν το τετρατάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο με τον κινητήρα V8 των 5,7 λίτρων, με τα τρία καρμπιρατέρ, ο οποίος απέδιδε 315 ίππους. Ήταν αρκετοί ώστε το El Camino να βάλει φωτιά στον δρόμο;
Ανεξαρτήτως επιδόσεων, η κοινότητα των hot–rodder, δηλαδή όσων βελτιώνουν και «πειράζουν» τα αμερικανικά αυτοκίνητα, αποφάνθηκε ομόφωνα ανακράζοντας: «El Camino? Siii!».
