Λίγες μέρες πριν από τη λήξη των συμμετοχών για τον δεύτερο αγώνα της προκήρυξης με τις χωμάτινες φόρμουλες δέχτηκα την πρόσκληση να οδηγήσω την τετρακίνητη έκδοση που διαθέτει η Ford Car Center των Γιώργου και Νώντα Καρανικόλα.
Με τον Γιώργο μας συνδέει φιλία από το 1977 και το RS Center της Κοντέλλης τη χρυσή 10ετία του ’70. Γνώριμο το περιβάλλον και στα κενά των τεσσάρων δοκιμαστικών γύρων, την παραμονή του αγώνα, βρήκαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε αγώνες, γεγονότα και φίλους.
Πολύ φιλότιμος και άξιος συνεχιστής της προσπάθειας του Γιώργου, ο γιος του Νώντας, αλλά και καλό χέρι. Έφτασε στο σημείο να μου δανείσει ακόμη και το πλεξιγκλάς παρμπρίζ από τη δική του χωμάτινη φόρμουλα, αν και έπαιζε για τη γενική, στην προσπάθεια να προσαρμοστώ και να οδηγήσω. Μάταιος ο κόπος. Δεύτερος με δυο συμμετέχοντες στην κατηγορία! Μου θυμίζω το ανέκδοτο με τον Μπόμπο!
Ας είναι, δεν τα βρήκα ούτε μια στιγμή με το μονοθέσιο και σίγουρα δεν έχω ξεχάσει πώς οδηγούν στο χώμα. Η ζέστη, τα λόγια του παπά, που έλεγε και η αξέχαστη Δέσπω Διαμαντίδου στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Πέρασα υπέροχα και πετώ και μια απειλή στον αέρα: Θα επανέλθω δριμύτερος.
