Αναμφίβολα όμως, ως μόνιμος αλυτάρχης και ως εκείνος που είχε πατήσει το κουμπί για την εκκίνηση κάθε Grand Prix από τη Μελβούρνη του 1996 έως πριν από τη Μελβούρνη του 2019, ήταν ο άνθρωπος που ήξερε πολλά. Χωρίς τον Charlie Whiting η F1 κατ’ ανάγκην αλλάζει στο οργανωτικό της παρασκήνιο, μιας και χάθηκε εντελώς ξαφνικά ένας άνθρωπος – ορχήστρα. Πρακτικά δύσκολο να αντικατασταθεί λόγω ικανοτήτων και εμπειρίας, ουσιαστικά όμως αναντικατάστατος λόγω χαρακτήρα: ο Whiting ήταν ταυτόχρονα αλυτάρχης, επιτόπιος και άμεσος αγωνιστικός δικαστής, διαιτητής σε κάθε διχογνωμία μεταξύ ομάδων ή κοκορομαχία ανάμεσα σε οδηγούς, φύλακας της έννομης τάξης, τεχνικός γκουρού, ανώτατος υπεύθυνος για την ασφάλεια των σιρκουί – και πολλά άλλα. Έως τον αιφνίδιο θάνατό του από πνευμονική εμβολή στα 66 του χρόνια, ο Charlie Whiting εργαζόταν σκληρά και σε ρυθμούς κυριολεκτικά Formula 1.
Την προσωπική του ιστορία λίγο – πολύ μπορεί κανείς να τη βρει εύκολα, καθώς υπήρξε πλήθος νεκρολογιών και αφιερωμάτων σε αυτό τον κύριο με τα κατάλευκα μαλλιά που συνήθως σύστηναν στο κοινό οι εκάστοτε εκφωνητές των Grand Prix σαν «αλυτάρχη». Τα τηλεοπτικά πλάνα συνήθως τον έδειχναν με το χέρι πάνω από το ταμπλό των διακοπτών στον πυργίσκο της εκκίνησης, λίγο πριν δώσει την εντολή για την έναρξη της δράσης. Παρεμπιπτόντως δύο επισημάνσεις: α) το επώνυμό του προφέρεται «Γουάιτινγκ» και όχι «Γουίτινγκ», β) η ακριβής στιγμή που σβήνουν τα κόκκινα φώτα και οι οδηγοί μπορούν να πατήσουν γκάζι, ήταν της αποκλειστικής επιλογής του Whiting και όχι κάποιου αλγόριθμου κρυμμένου σε υπολογιστή. Επίσης, ήταν τόσο καλός στο να διακρίνει τις απόπειρες των ομάδων να παρακάμψουν τους κανονισμούς, ακριβώς επειδή κάποτε το έκανε κι εκείνος ως μηχανικός – και με μεγάλη επιτυχία: την περίοδο της αχαλίνωτης τρέλας (τέλος 70s – αρχές 80s) μπορούσε κάποια ομάδα να κάνει δοκιμαστικά με ένα πανάλαφρο μονοθέσιο και, λίγο πριν το ζύγισμα, να αντικαταστήσει εξαρτήματα, π.χ. το κάθισμα του οδηγού ή μια αεροτομή, με άλλα, φτιαγμένα από μολύβι. Ο Whiting ήταν ο μετρ τέτοιων μικρο – απατεωνιών.
Όταν πια ήταν αλυτάρχης, ο υπερβολικός φόρτος ευθυνών δεν του επέτρεπε να διαθέτει χρόνο σε περιφερόμενους ή σε δημοσιογράφους που δεν ήταν μόνιμοι συνταξιδιώτες του ανά τον κόσμο. Ωστόσο, ήταν πάντα ευγενικός και προσηνής – εξού και όσοι έγραψαν στη μνήμη του είχαν μόνο τα καλύτερα να καταθέσουν για τον Charlie. Ως άνθρωπος του προηγούμενου καθεστώτος, της μονοκρατορίας του Bernie Ecclestone, ο Whiting ήταν ο τελευταίος ενός πολύ μικρού κύκλου ανθρώπων της εμπιστοσύνης του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ανδρός της F1. Διότι παρά τη γιγάντωση του σπορ και των εκατοντάδων εργαζομένων που απασχολεί, η Formula 1, στον βαθύτερο πυρήνα της, παρέμενε μια μικρή οικογένεια – ακριβώς με τύπους σαν τον Charlie Whiting.
