Μια Κυριακή μεσημέρι του Απριλίου, στο κέντρο της Αθήνας, με έναν λαμπρό ήλιο και μια ημέρα που φλέρταρε με ένταση την άνοιξη, βρεθήκαμε μπροστά σε αυτή την εικόνα: μια ουρά ανθρώπων, που πότε μεγάλωνε και πότε λιγόστευε, περίμενε υπομονετικά να μπει στο κτήριο που διοργανωνόταν η έκθεση «Vintage Toys – Έκθεση –Bazaar παιχνιδιών μιας άλλης εποχής».
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω πολύ κόσμο σε μια τέτοια έκθεση. Νόμιζα ότι το παρελθόν σμικρύνει τις αξίες και τη νοσταλγία. Αλλά έπεσα έξω. Πολύ έξω. Τόσο, που χάρηκα.
Χάρηκα γιατί είδα πολλές οικογένειες να έχουν μαζί τα παιδιά τους για να τους δείξουν τα παιχνίδια με τα οποία μεγάλωσαν. Από Atari και Commodore μέχρι Subbuteo, συλλεκτικές τσίγκινες μινιατούρες, ποδοσφαιράκια, κούκλες, ξεβαμμένα αυτοκινητάκια από τη δεκαετία του ’50, αλλά και Lego και άλλα ξύλινα συναρμολογούμενα, Playmobil, άλμπουμ Panini, ρετρό κονσόλες, Arcade καμπίνες, φλίπερ, κατασκευές κόμικς, επιτραπέζια, λούτρινα, τσίγκινα, αυτοκόλλητα, pedal cars, ποδήλατα κ.ά. που εξειδικευμένα καταστήματα είχαν στους πάγκους τους.
Τα παραπάνω λόγια στο ξεκίνημα του άρθρου ανήκουν σε έναν γονιό, που πάσχιζε να δείξει στον γιο του ένα κομμάτι από τη δική του εποχή. Έμεινα λίγο πιο πίσω και παρακολουθούσα τα μάτια του πατέρα να αστράφτουν και τα χέρια του να χαϊδεύουν επιδέξια ένα κουρδισμένο τσίγκινο αεροπλανάκι… Μπήκα στη θέση του. Δεν δυσκολεύτηκα άλλωστε.
Άρχισα να ψάχνω αυτό που με πήγε στα τέλη του Δημοτικού σχολείου. Την εποχή που ήμουν εξπέρ στο «τάκα-τάκα»! Ναι! Αυτές τις δύο μπάλες που συνδεδεμένες με ένα κορδόνι και έναν κρίκο τα παίζαμε απολαμβάνοντας τον εκκωφαντικό ήχο που έκαναν οι αναπηδούσες κοκάλινες μπάλες. Και το βρήκα το «τάκα-τάκα»! Όπως βρήκα και τρακτέρ και αγωνιστική Μustang του ’72 της Matchbox.
Βγαίνοντας ύστερα από μιάμιση ώρα παραμονής στην έκθεση, γύρισα και κοίταξα πίσω. Αχ, αυτή η απάτη του χρόνου. Κοιτάς μπροστά και βλέπεις τα 40 χρόνια σαν αιώνα. Κοιτάς πίσω και νομίζεις ότι είναι χθες. Τόσο οικεία όλα του παρελθόντος…
