Η εντυπωσιακή παράμετρος που αντιλαμβάνεται ο κάθε επισκέπτης, κυρίως ο «πρωτάρης», στην Ουαλία είναι η «ζέστη» του κόσμου, η εμμονή στις παραδόσεις, η αισθητική country που συντηρείται με τυπική ευλάβεια, αλλά και η γενικότερη ηρεμία των ανθρώπων!
Πότε γίνονται εκδηλωτικοί; Να μια καλή ερώτηση, που απευθύναμε στο παρασκήνιο της Ειδικής Διαδρομής Dyfi σε ουαλικό ζευγάρι μεσηλίκων… Η απάντησή τους θα σας εκπλήξει, όπως άλλωστε συνέβη και με εμάς. «Πόσες ημέρες είστε εδώ;», μας ρώτησαν, αφού μιλήσαμε για την Ελλάδα, την κρίση και το Brexit. Τρεις ήταν η απάντηση για να συνεχίσουν: «Θα διαπιστώσατε ότι ίσως είμαστε η μόνη βρετανική κοινότητα που είμαστε πιο κοντά στη μεσογειακή νοοτροπία, που σημαίνει ότι είμαστε εκδηλωτικοί όταν χρειάζεται, άρα σε συναυλίες, στα γήπεδα, στις Ειδικές Διαδρομές των ράλι, αλλά και στους δρόμους, που δύσκολα δεν θα σας κόρναραν επειδή ίσως δεν βρίσκατε τις διασταυρώσεις εύκολα ή ήσασταν αναποφάσιστος».
Φωτογραφίες: Θωμάς Ευθυμίου
Και η αλήθεια είναι αυτή. Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι, ανεξάρτητα από τα κορναρίσματα, οι Ουαλοί είναι πάρα πολύ καλοί οδηγοί! Οδηγούν σβέλτα, τολμηρά, αλλά ποτέ επιθετικά. Το να οδηγήσεις στην Ουαλία δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. «Ανάποδη» κυκλοφορία για εμάς, μια και δεν οδηγείς και συχνά δεξιοτίμονο αυτοκίνητο, οι δρόμοι στο επαρχιακό οδικό δίκτυο είναι «τρελές στενούρες», ενώ έχουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ότι ακολουθούν το ανάγλυφο της φύσης, γεγονός που σημαίνει ότι οδηγείς σε ανεβοκατεβάσματα σαν σε ένα ήπιο και ευρύ rollercoaster…
Σε κάθε περίπτωση, είναι ευγενείς, παραχωρούν προτεραιότητα όταν χρειάζεται, αλλά τους εκνευρίζεις αν χαλάς τον ρυθμό τους.
Οι πόλεις τους είναι καθαρές, με παλιά ωστόσο κτήρια, μια και η «λαίλαπα των αντιπαροχών» δεν έφτασε μάλλον στο «νησί». Και καλά έκανε, αφού περιδιαβαίνοντας σε αυτές, νομίζεις ότι θα βγουν από τις πόρτες ιππότες και σιδερόφρακτοι πολεμιστές. Ναι, ακούγεται σαν υπερβολή, πλην όμως το σημειώνουμε για να μεταφέρουμε την αίσθηση. Στην επαρχία τους τα χωριά είναι στοιχισμένα στους δρόμους, ενώ οι πλατείες δεν είναι και δεδομένη συνθήκη. Προφανώς λόγω πολιτιστικών επιλογών ή λόγω καιρού.
Το κόστος ζωής στην Ουαλία, με γνώμονα το ότι η λίρα στερλίνα καλά κρατεί, δεν είναι φθηνό. Ωστόσο, στα super market προμηθεύεσαι αγαθά σε φυσιολογικές τιμές, πλην των προϊόντων που προέρχονται από τον Νότο, που φυσιολογικά είναι από ακριβά έως πανάκριβα, ήτοι μεσογειακά φρούτα κ.λπ.
Στα εστιατόρια κυριαρχεί το κρέας – έχουν απίστευτης γεύσης αρνίσιο και χοιρινό – αλλά και η τοπική μαγειρική, που περιλαμβάνει ψαρικά από τον Ατλαντικό, όπως και μαλάκια. Μην αναρωτιέστε για τα πρόβατα και τα προϊόντα τους, ούτε για τη νοστιμιά τους. Αν συνυπολογίσετε ότι με 11 εκατομμύρια πρόβατα η Ουαλία έχει περίπου το 15% του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης, έχετε μία καλή ερμηνεία…
Τέλος, για να… δώσουμε μια ταυτότητα στους Ουαλούς θα δανειστούμε μία ρήση του Βρετανού ποιητή, συγγραφέα και σεναριογράφου Laurie Lee: «Οι Ουαλοί δεν μοιάζουν με κανέναν άλλον στη Βρετανία και ξέρουν πόσο διαφορετικοί είναι. Είναι οι Κέλτες, η σκληρή μικροκαμωμένη, σκουρόχρωμη ράτσα, που υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού και δεν αναμείχθηκαν με τα φύλα των κατακτητών που ήρθαν αργότερα απ’ την Ανατολή, αλλά σιγά-σιγά ωθήθηκαν προς τα δυτικά βουνά».
