Η «ανάγκη» του ανθρώπου να πετάξει χρονολογείται ήδη από τη μυθολογία και τον Ίκαρο. Ο σύγχρονος άνθρωπος τα έχει καταφέρει αρκετά καλά και με διάφορους τρόπους.
Μια βουτιά στη θάλασσα είναι ένα πρώτο βήμα πτήσης. Για λίγα δευτερόλεπτα, το σώμα είναι ελεύθερο από οποιαδήποτε επαφή με σταθερή ύλη, πετάει. Για κάτι περισσότερο σε διάρκεια και απόλαυση, επιστρατεύτηκαν τα αλεξίπτωτα. Αρχικά ένας θόλος που απλώς επιβραδύνει την πτώση και κάνει βιώσιμη την προσγείωση.
Στην πορεία του χρόνου τα αλεξίπτωτα άλλαξαν σχήμα, δανείστηκαν γνώσεις και πρακτικές της αεροναυπηγικής και οι πτήσεις απέκτησαν μεγαλύτερη διάρκεια και κυρίως κατευθυντικότητα. Σύντομα αξιοποιήθηκαν συσκευές που δείχνουν τα ανοδικά ρεύματα και πλέον οι πτήσεις με τα αλεξίπτωτα (πλαγιάς) μπορούσαν να προσφέρουν απεριόριστη διάρκεια.
Η πραγματική έκρηξη αδρεναλίνης όμως εντοπίζεται στην ελεύθερη πτώση. Η βουτιά στο κενό από τα 15.000 πόδια, προσφέρει μια πτήση που ξεπερνά τα 60 δευτερόλεπτα – πριν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αυτή ήταν η διάρκεια που έπρεπε να μεγαλώσει. Για τη λύση ο «πατριάρχης» της ελεύθερης πτώσης Patrick de Cayardon εξόπλισε τη στολή με πτερύγια που μεγάλωναν την επιφάνεια κατά την πτήση, δίνοντας κι άλλο χρόνο στην ελεύθερη πτώση. Γεννήθηκε έτσι το wingsuiting. Στην πορεία όμως έχασε τη ζωή του το 1998, ύστερα από μια εμπλοκή που δεν είχε υπολογίσει, κατά το άνοιγμα του πιλότου για την ανάπτυξη του αλεξιπτώτου…
Η αρχή είχε ωστόσο γίνει και οι στολές με φτερά συνέχισαν την πορεία προς τον «όλο και περισσότερο χρόνο στον αέρα». Ενάντια στη βαρύτητα, με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 100 χ.α.ώ. – έναντι των 180 μιας απλής ελεύθερης πτώσης, αλλά με πολύ καλύτερο λόγο ολίσθησης.
Η πτώση με χαρακτηριστικά πτήσης αποτέλεσε τη νέα κορυφαία extreme δραστηριότητα για τους θιασώτες της «αδρεναλίνης», κυρίως με το πέρασμα στη νέα χιλιετία. Τα σχετικά video φέρνουν τρόμο στους αμύητους κι ακόμη περισσότερο στους μυημένους, καθώς μπορούν να αισθανθούν ακόμη περισσότερο τις οριακές συνθήκες.
Πτήσεις μερικά μόλις μέτρα από τις πλαγιές βουνών και κοφτερά βράχια, επιλεγμένες ώστε να «κατηφορίζουν» διαρκώς καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα ανοδικής πτήσης για να ξεπεραστεί κάποιο σχετικό ανάγλυφο του εδάφους.
Παρότι ο λόγος ολίσθησης έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά σε σχέση με την ελεύθερη πτώση, αυτό που λείπει είναι η δυνατότητα, στιγμιαία έστω, να μπορεί να υπάρχει και ανοδική πτήση. Για τη λύση στο πρόβλημα έχουν επιστρατευθεί κατά καιρούς διάφορα μηχανικά μέσα: κινητήρες, τουρμπίνες και αεριωθούμενες συσκευές. Με το ανάλογο βάρος μα χωρίς την επιθυμητή χρηστικότητα.
Η πιο πρόσφατη λύση χρησιμοποιεί την ηλεκτροκίνηση που, σε συνδυασμό με την εξέλιξη στην αεροδυναμική των στολών που χρησιμοποιούνται, προσφέρουν έναν ιδανικό συνδυασμό ευχρηστίας και αποτελεσματικότητας.
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Αυστριακός, ο Peter Salzmann, θέλησε να ενσωματώσει στη στολή του δύο προωθητές ώστε να υπάρχει και η δυνατότητα της ώσης κατά την πτήση του. Όπως λέει όμως κι ο ίδιος στη σχετική περιγραφή, ήξερε τί ήθελε να κάνει αλλά δεν γνώριζε τον τρόπο. Η κατασκευή γινόταν όλο και πιο περίπλοκη, οπότε κατέληξε να ζητήσει βοήθεια. Από κάποιον που γνώριζε τόσο από αεροδυναμική, όσο και από ηλεκτροκίνηση.
Η ιδέα του αποδείχθηκε φαεινή καθώς το τμήμα έρευνας και εξέλιξης της BMW όπου απευθύνθηκε έδειξε – πέρα από προθυμία – και ενθουσιασμό για το όλο εγχείρημα. Ο στόχος ήταν να τοποθετηθεί ένα ζεύγος προωθητών με έλικες, στο κάτω μέρος της στολής, καθώς επίσης και να σχεδιαστεί μια στολή που να μπορεί να συνεργαστεί μαζί τους υποστηρίζοντας τα νέα δεδομένα πτήσης.
Η αρχική σκέψη ήταν να χρησιμοποιήσει κάποιο είδος σακιδίου πλάτης, με αυλούς για των ώθηση τοποθετημένους στην πλάτη. Όμως το πρόβλημα ήταν ότι η μεγαλύτερη και πιο χρήσιμη ροή αέρα είναι στο στήθος του ιπτάμενου, άρα η τοποθέτηση θα έπρεπε να γίνει εμπρός του.
Έτσι το σύστημα τοποθετήθηκε στο στήθος του. Δύο φτερωτές με διάμετρο 13 cm, περιστρέφονται στις 25.000 σ.α.λ. παράγοντας την επιθυμητή ώθηση. Βέβαια, ακόμη κι έτσι, το σύνολο είναι σχετικά ογκώδες, πέρα από την αισθητική που παραπέμπει σε υποθαλάσσιο scooter…
Η στολή (wingsuit) σχεδιάστηκε εκ νέου έτσι ώστε να υποδέχεται εισόδους αέρα για το σύστημα πρόωσης. Υπάρχει ένας διακόπτης on/off, ένα γκάζι το οποίο ο χρήστης χειρίζεται με δύο δάχτυλα και ένα είδος συστήματος διεύθυνσης, καθώς και ένας γενικός διακοπής για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Με όλα αυτά, η πτήση έχει γίνει αρκετά απαιτητική σε σχέση με εκείνη ενός «συμβατικού» wingsuit. Πλέον απαιτείται αρκετή μυϊκή δύναμη στα άκρα του «πιλότου» ώστε να υπερνικήσει την αντίσταση του αέρα κατά την πτήση. Επιπλέον, έπρεπε να αλλάξει ο σχεδιασμός της στολής, καθώς πλέον οι οριζόντιες ταχύτητες θα ήταν αρκετά υψηλότερες και οι δυνάμεις μεγαλύτερες.
Η ισχύς των κινητήρων είναι 15 kW (20 PS) και η αυτονομία σε αυτό το στάδιο εξέλιξης είναι περίπου πέντε λεπτά. Ωστόσο οι επιδόσεις ξεπέρασαν τις προσδοκίες και έφεραν χαμόγελα. Ένα συμβατικό wingsuit προσφέρει λόγο ολίσθησης 3:1, δηλαδή κάθε τρία μέτρα οριζόντιας κίνησης χάνει ένα μέτρο ύψους, αναπτύσσοντας οριζόντια ταχύτητα λίγο πάνω από τα 100 χ.α.ώ. Με την αεριωθούμενη στολή του ο Salzmann, εκκινώντας την προώθηση, ξεπέρασε τα 300 χλμ./ώρα, ενώ σημείωσε και εντυπωσιακές ανοδικές πτήσεις.
Έπειτα από δοκιμές σε αεροσήραγγα, τόσο στις εγκαταστάσεις της BMW όσο και σε μια εξειδικευμένη αεροδυναμική σήραγγα στη Στοκχόλμη, έγιναν περίπου 30 δοκιμαστικές πτήσεις. Στη συνέχεια έπρεπε να γίνει και δημόσια επίδειξη. Το αρχικό σχέδιο ήταν να πραγματοποιηθεί στο Μπουσάν της Κορέας όπου υπάρχει μια συστοιχία τριών ουρανοξυστών, στην οποία ο τρίτος ήταν πολύ υψηλότερος από τους δύο πρώτους.
Όμως η πανδημία της Covid-19 έκανε το σχέδιο αυτό να ναυαγήσει. Έτσι, ο Salzmann αναζήτησε στη φύση τα χαρακτηριστικά του στίβου δοκιμής για την παρουσίαση. Οι κορυφές Drei Brüder (τρία αδέλφια) στην οροσειρά Hohe Tauern των αυστριακών Άλπεων κρίθηκαν ιδανικές. Ο Salzmann και ένα ζευγάρι συνοδών κινηματογραφιστών με κανονικές φτερούγες ανέβηκαν στα 10.000 πόδια (3.050 m) με ένα ελικόπτερο, εστίασαν το κατάλληλο σημείο και πήδηξαν.
Οι συνοδοί κινήθηκαν δίπλα του όσο διαρκούσε η συμβατική wingsuit πτήση-πτώση μέχρι να πλησιάσουν τις τρίδυμες κορυφές. Εκεί, ο Αυστριακός επαγγελματίας stuntman έθεσε σε λειτουργία τους κινητήρες και πέταξε πάνω από τις κορυφές, γράφοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία των πτήσεων του ανθρώπου.
Σχέδιο για την παραγωγή της στολής με τους προωθητήρες δεν υπάρχει προς το παρόν, όμως κάποια στιγμή στο μέλλον θα υπάρξει κι αυτό. Ώστε το διαρκές όνειρο του ανθρώπου να πετάξει να αποκτήσει μία ακόμη διέξοδο…
