Ήταν αρχές 10ετίας του ’60 όταν ο Henri Ford II αποφάσισε να βελτιώσει την εικόνα της εταιρείας του με σκοπό την αύξηση των πωλήσεων. Ο μόνος τρόπος για να επιτύχει τον σκοπό του στην ευρωπαϊκή αγορά ήταν να κερδίσει τον 24ωρο αγώνα του Le Mans, εκεί όπου πρωταγωνιστής ήταν η Ferrari. Μπορεί να ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στον κόσμο, αλλά από αγώνες η εμπειρία ήταν μηδενική. Η στιγμή ήταν κατάλληλη, γιατί εκείνη την εποχή ο Enzo Ferrari αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και οι συνθήκες για προσέγγιση ήταν ιδανικές.
Τον Μάιο του 1963 ο Henri Ford II ήρθε με μια στρατιά λογιστών και νομικών στο Maranello προκειμένου να ελέγξουν τα περιουσιακά στοιχεία της, ώστε να αποκτήσουν τη Ferrari. O Enzo είχε θέσει μόνο έναν όρο: Με το που θα ζητούσε ένα χρηματικό ποσό για τις αγωνιστικές του ανάγκες, αυτό θα ήταν διαθέσιμο ακαριαίως. Αυτός ο έλεγχος κόστισε κάποια εκατομμύρια δολάρια στη Ford. Όταν έφτασε η ημέρα υπογραφής της συμφωνίας και ενώ όλα έδειχναν ότι ήταν θέμα ρουτίνας, ο Enzo εμφανίστηκε συνοδευόμενος μόνο από έναν τοπικό δικηγόρο (!) και τη γραμματειακή του υποστήριξη. Στην ανάγνωση της συμφωνίας ο όρος για άμεση διαθεσιμότητα των χρημάτων για κάλυψη αγωνιστικών αναγκών είχε αντικατασταθεί με το ότι θα έπρεπε να κάνει αίτηση και να περιμένει έγκριση, όπως και η χρήση των κινητήρων του.
Η ιστορία λέει πως ο Enzo εξοργίστηκε τόσο που, αφού «έλουσε» τον Henri Ford II και τους συνεργάτες του με ό,τι ιταλική βρισιά… δεν υπάρχει σε λεξικό (!!!), αποχώρησε με πρόσχημα διάλειμμα για φαγητό και δεν επέστρεψε ποτέ. Αυτό ήταν. Η προσβολή ήταν μεγάλη και ο Henri Ford II έβαλε στόχο ζωής όχι απλώς να νικήσει τον Enzo μέσα στον «ναό» του Le Mans, αλλά να τον ταπεινώσει.
Το μίσος αλλάζει το χάρτη
Η αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή που γεννήθηκε το αβυσσαλέο μίσος, θα έλεγα, από τον Henri Ford II προς το πρόσωπο του Enzo Ferrari η κατασκευή των αγωνιστικών αυτοκινήτων γινόταν εμπειρικά, βασισμένη στη γνώση κάποιων ανθρώπων. Αυτό άλλαξε ριζικά όταν η Ford, κάνοντας συνεργασία με τη βρετανική Lola, δοκίμασε δύο φορές, το 1964 και το 1965, στο Le Mans και απέτυχε παταγωδώς. Η αποτυχία αυτή ανάγκασε τη Ford να διαθέσει τεράστιους οικονομικούς πόρους στην αγωνιστική εξέλιξη και καινοτομία, καθιστώντας αυτή την εποχή μια από τις πιο τεχνικά καινοτόμες περιόδους στην ιστορία των αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Η νίκη στο Le Mans είχε γίνει έμμονη ιδέα στον Henri Ford II, ο οποίος ξόδευε μυθικά ποσά για την επίτευξη του στόχου, αλλά με τα αποτελέσματα να μην έρχονται, οι οικονομικοί του σύμβουλοι τον συμβούλεψαν να ξεχάσει την κόντρα και να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Εκείνος όχι μόνο δεν τους άκουσε, αλλά τύπωσε επαγγελματικές κάρτες που μοίρασε στα μέλη της αγωνιστικής ομάδας που έγραφαν: You’d Better Win!!!
Επιτέλους νίκη θρίαμβος
Έπρεπε να φτάσει το 1966 για να γευτεί επιτέλους ο Henri Ford II τη γλύκα της θριαμβευτικής νίκης ύστερα από το ξόδεμα ενός πακτωλού χρημάτων, ατελείωτων ωρών εργασίας και εκατομμύρια χιλιόμετρα δοκιμών. Έφτασε λοιπόν τον Ιούνιο του 1966 στο Le Mans με οκτώ αυτοκίνητα, 20 τόνους εφεδρικά λάστιχα και μια ομάδα οδηγών παγκόσμιας κλάσης, συμπεριλαμβανομένου του Ken Milles. Όμως πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας, αντιμετώπιζε ένα τεράστιο πρόβλημα. Ο Enzo έφερε στην εκκίνηση ένα νέο αυτοκίνητο, την Ferrari P3, αντικαθιστώντας την 250LM. Τι σήμαινε αυτό: Η P3 ήταν χαμηλότερη, ελαφρύτερη, ταχύτερη και με μικρότερες καταναλώσεις καυσίμου απέναντι στις θηριώδεις GT40. Συνεπώς λιγότερες επισκέψεις στα πιτ για ανεφοδιασμό, άρα περισσότεροι γύροι στον 24ωρο αγώνα, επομένως νίκη.
Παράλληλα η Ferrari είχε πίσω από το τιμόνι μιας από τις τρεις P3 τον ταχύτερο οδηγό στον πλανήτη, τον John Surtees. Με τον γνωστό του όμως χαρακτήρα, ο Enzo τα έσπασε με τον John Surtees λίγο πριν από τον αγώνα, αντικαθιστώντας τον με άλλον οδηγό και χάνοντας ταυτόχρονα το μεγάλο προβάδισμα. Αυτό ήταν μοιραίο λάθος.
Λίγο πριν από τις 16.00 εκείνο το Σάββατο 18 Ιουνίου του 1966 στην αφετηρία του αγώνα ο Henri Ford II κρατούσε ο ίδιος τη γαλλική σημαία που θα έδινε την εκκίνηση του αγώνα! Έμεινε άυπνος ολόκληρο το 24ωρο να παρακολουθεί την εξέλιξη του αγώνα, που πολλές φορές άγγιξε τα όρια της καταστροφής για εκείνον. Χάρη όμως στο λάθος του Enzo να απολύσει τον John Surtees, αλλά κυρίως στο πάθος του Ken Miles να πάρει επάνω του το θέμα νίκη, αφού είχε ξοδέψει ατελείωτες ώρες στην εξέλιξη της GT 40, ο Αμερικανός οδηγός ακολούθησε έναν ξέφρενο ρυθμό που δεν μπόρεσε να ακολουθήσει κανείς αντίπαλός του.
Στις 16.00 την Κυριακή 19 Ιουνίου 1966 τη γραμμή τερματισμού πέρασαν δίπλα δίπλα τρεις Ford GT 40 σαρώνοντας στον 24ωρο αγώνα του Le Mans, κερδίζοντας τις τρεις πρώτες θέσεις και ρίχνοντας άσχημα στο καναβάτσο τον Enzo Ferrari. Ο σκοπός επετεύχθη και η νίκη κατακτήθηκε από τα Ford GT 40 και το ’67 και το ’68 και το ’69. Ούτε η Ford ούτε η Ferrari κέρδισαν από τότε ξανά τον αγώνα, αλλά και ο Ken Miles σκοτώθηκε λίγους μήνες αργότερα οδηγώντας την GT 40 σε δοκιμές εξέλιξης. Όμως το «μίσος» των Ford απέναντι στον Ferrari δεν έσβησε ποτέ. Πενήντα ολόκληρα χρόνια αργότερα η Ford επιστρέφει στο Le Mans, δημιουργεί την καινούργια GT, συμμετέχει στην ίδια κατηγορία που τρέχει η Ferrari, όχι στην κατηγορία που διεκδικεί τη νίκη στη γενική κατάταξη, και την κερδίζει πάλι.
Βλέπετε, το όνομα Ferrari έχει κάτι το μαγικό και δεν μπόρεσε ποτέ κανείς άλλος να δημιουργήσει κάτι παρόμοιο. Μπορεί να έχασε στο Le Mans, δεν έχασε όμως το παραμικρό από την εκτυφλωτική ακτινοβολία του ονόματός της.
