Σίγουρα η Πελοπόννησος είναι ένας τόπος γεμάτος ομορφιές, που συνδυάζει βουνό αλλά και θάλασσα. Τίποτα όμως δεν συνδυάζει καλύτερα αυτά τα δύο στοιχεία όπως η Λακωνική Μάνη. Πετρόχτιστα χωριά με εντυπωσιακά πυργόσπιτα, αγέρωχες καστροπολιτείες του παρελθόντος που στέκουν υπερήφανες ακόμη και σήμερα, ένα από τα ωραιότερα σπήλαια της χώρας μας και όχι μόνο, και πανέμορφες παραλίες με άμμο, βότσαλο ή βραχώδεις πλαγιές, που φλερτάρουν αέναα με τη θάλασσα, δίνουν ραντεβού εκεί! Στη Λακωνική Μάνη. Ένας προορισμός που δεν είναι… εύκολος, καθώς θέλει οδήγηση αλλά και μπόλικο περπάτημα και ψάξιμο για να ανακαλύψεις τις ομορφιές του. Πάμε λοιπόν να την ανακαλύψουμε.
Αρεόπολη
Δεν θα μπορούσαμε παρά να ξεκινήσουμε την περιήγησή μας από την Αρεόπολη. Ένα μέρος στο οποίο έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν και συγκεκριμένα αφιερώσαμε αρκετές σελίδες στο προηγούμενο τεύχος μας. Η Αρεόπολη και τα σοκάκια της θυμίζουν βόλτα σε κυκλαδίτικο νησί, μόνο που εκεί η διαρκής παρουσία της πέτρας σού υπενθυμίζει πως εδώ είναι Πελοπόννησος… Ο μόνιμος σημαιοστολισμός εθνικής εορτής υπενθυμίζει σε όλους πως από εδώ ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση, όταν οι οπλαρχηγοί ύψωσαν την ελληνική σημαία, η οποία ανεμίζει ακόμη υπερήφανα εμπρός από τον ναό των Ταξιαρχών. Μην αφήσετε να σας ξεγελάσει η κεντρική πλατεία της Αρεόπολης, η Πλατεία Αθανάτων. Μπορεί να μην έχει κάποια ιδιαίτερη ομορφιά, πέραν του Ηρώου Αθανάτων, αν περπατήσετε όμως λίγα μέτρα το θέαμα και η μοναδική ατμόσφαιρά της θα σας αποζημιώσουν.
Λιμένι
Αφήνοντας πίσω μας την Αρεόπολη και έχοντας στα αριστερά μας τη θάλασσα, κατηφορίσαμε για το Λιμένι. Ένας προορισμός ο οποίος με το αυτοκίνητο δεν απέχει περισσότερο από οκτώ λεπτά. Το θέαμα είναι πολύ όμορφο, ειδικά αν κάνετε τη διαδρομή κατά τις απογευματινές ώρες με τη δύση του ήλιου. Φτάνοντας στο Λιμένι, μέσα στον μικρό όρμο, το γαλαζοπράσινο χρώμα της θάλασσας σου κλέβει την καρδιά, ενώ τα παλιά πέτρινα σπίτια αγναντεύουν αγέρωχα την υπέροχη θέα.
Άλλοτε οικισμός και λιμάνι της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, σήμερα το Λιμένι αποτελεί έναν από τους πιο γραφικούς οικισμούς της Ελλάδας. Στην είσοδο του χωριού μπορείτε να αφήσετε το αυτοκίνητό σας και από εκεί να περπατήσετε στον κεντρικό δρόμο και, αν είναι καλοκαίρι, να καταλήξετε να κολυμπάτε με μοναδική θέα το χωριό, που θαρρείς κρέμεται από πάνω σου, όταν το αντικρίζεις από τη θάλασσα. Το Λιμένι, αν και έχει γνωρίσει ραγδαία τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, εντυπωσιάζει με τη γραφικότητά του και τη διατήρηση των μανιάτικων χαρακτηριστικών στην αρχιτεκτονική του.
Οίτυλο
Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο, αφήνοντας πίσω μας το Λιμένι, αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς το Οίτυλο. Πρόκειται ένα «ομηρικό χωριό» με μεγάλη ιστορία και, σύμφωνα με τα ομηρικά έπη, είναι μία από τις πιο αρχαίες πόλεις. Κατά τα μυκηναϊκά χρόνια ανήκε, πάντοτε σύμφωνα με τον Όμηρο, στο Βασίλειο του Μενελάου και έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο προσφέροντας πλοία. Το Οίτυλο είναι χτισμένο σε ύψωμα, αμφιθεατρικά με θέα προς τον όρμο. Στο Οίτυλο μπορείτε να περπατήσετε στα πλακόστρωτα καλντερίμια και τη γραφική πλατεία με τα παραδοσιακά καφενεία, πραγματοποιώντας ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο…
Στον δρόμο για το ακρωτήριο Ταίναρο
Αφήνοντας πίσω μας Αρεόπολη, Λιμένι και Οίτυλο, κατηφορίζουμε και ακολουθούμε τον δρόμο νότια αυτή τη φορά, προς το ακρωτήριο Ταίναρο. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, συναντάμε ιδιαίτερες τοποθεσίες με μοναδική ομορφιά. Πρώτη στάση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον Γερολιμένα. Αρκετά νοτιότερα από Λιμένι και Αρεόπολη και προφυλαγμένος από το ακρωτήρι Κάβο Γκρόσο, ο γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός με την τυπική μανιάτικη αρχιτεκτονική σε κερδίζει με την άγρια ομορφιά του. Ο «Ιερός Λιμήν» στο παρελθόν αποτέλεσε σπουδαίο λιμάνι της ευρύτερης περιοχής, ενώ πλέον, εκτός από την παραλία με το βότσαλο και τα τιρκουάζ νερά, έχει καταλύματα, καφετέριες και εστιατόρια για να σας φιλοξενήσουν.
Συνεχίζοντας στον δρόμο προς το ακρωτήριο Ταίναρο, εμπρός σας θα ξεπροβάλει η μοναδική Βάθεια. Μια καστροπολιτεία θαρρείς βγαλμένη από παραμύθι. Η οχυρωματική αρχιτεκτονική της είναι άξια θαυμασμού. Μάλιστα, μερικές δεκαετίες πριν, πολλά κτίσματα διασώθηκαν και αναστηλώθηκαν. Η βόλτα στα σοκάκια επιβάλλεται και φυσικά οι φωτογραφίες σας μόνο εξαιρετικές μπορεί να είναι, με τέτοιο σκηνικό και με background το γαλάζιο του πελάγους και του ουρανού να γίνονται ένα… Το μέρος έχει άγρια ομορφιά όλες τις εποχές του χρόνου. Αν όμως το επισκεφθείτε καλοκαιρινούς μήνες, τότε σίγουρα μπορείτε να επισκεφθείτε και τις παραλίες στο Πόρτο Κάγιο και στο Μαρμάρμι (εκατέρωθεν του μεσαίου «ποδιού» της Πελοποννήσου, ανατολικά και δυτικά αντίστοιχα). Στον δρόμο σας προς τις παραλίες που προαναφέραμε θα βρείτε και τον Πύργο Γρηγοράκη, γνωστό και ως «Φύλακα του Ταινάρου».
Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Βαλκανικής χερσονήσου. Εδώ που, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, ήταν το… πέρασμα στον Κάτω Κόσμο. Η διαδρομή ξεκινάει με τα πόδια από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων. Περπατώντας ανατολικά θα συναντήσετε μια θαλασσινή σπηλιά από όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία μας, πέρασε ο Ηρακλής για να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, ενώ δυτικά θα συναντήσετε ίχνη από τον αρχαίο και ρωμαϊκό οικισμό, όπως το ψηφιδωτό του 1ου μ.Χ. αιώνα. Ύστερα από περπάτημα περίπου 40 λεπτών σε σχετικά βατό μονοπάτι θα φτάσετε στον Φάρο του Ακροταίναρου! Το θρυλικό σημείο συνάντησης Ιονίου και Αιγαίου Πελάγους για να απολαύσετε την αιώνια ομορφιά του!
*Σπήλαιο Διρού
Στην περιοχή υπάρχουν δύο σπήλαια, της Βλυχάδας και της Αλεπότρυπας. Η ύπαρξη του σπηλαίου Βλυχάδας ήταν γνωστή στους ντόπιους περίπου από το 1900, αλλά το 1949 οι ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας, Γιάννης και Άννα Πετροχείλου, άρχισαν να το εξερευνούν συστηματικά και να ανακαλύπτουν τη σαγηνευτική ομορφιά του. Έως το 1960 είχαν εξερευνηθεί και χαρτογραφηθεί 1.600 μέτρα.
Από το 1987 η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας – Σπηλαιολογίας του ΥΠΠΟ άρχισε τη λεπτομερή μελέτη του σπηλαίου και σε συνεργασία με διεθνή ομάδα σπηλαιοδυτών συνέχισε την εξερεύνηση και χαρτογράφησή του. Μέχρι σήμερα έχουν χαρτογραφηθεί 14.700 μέτρα διαδρομών. Το μεγαλύτερο τμήμα του σπηλαίου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια των υδάτων. Το σπήλαιο άρχισε να σχηματίζεται πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες που σήμερα βρίσκονται κάτω από το νερό σχηματίστηκαν όταν η επιφάνεια της θάλασσας βρισκόταν πολύ χαμηλότερα από το σημερινό της επίπεδο. Έχουν βρεθεί σταλακτίτες σε βάθος 71 μέτρων.
Το μέγιστο βάθος του σπηλαίου έχει εντοπιστεί εκτός της τουριστικής διαδρομής και φτάνει τα 80 μέτρα. Το νερό που εισχωρεί στις ρωγμές του ασβεστολιθικού πετρώματος και το διαλύει, δημιουργεί τον διάκοσμο του σπηλαίου. Μέσα στο σπήλαιο έχουν βρεθεί απολιθωμένα οστά πάνθηρα, ύαινας, λιονταριού, ελαφιού, κουναβιού και το μεγαλύτερο κοίτασμα οστών ιπποπόταμων στην Ευρώπη.
Κοντά στη φυσική του είσοδο έχουν βρεθεί κεραμικά που υποδηλώνουν την ανθρώπινη παρουσία. Το νερό μέσα στο σπήλαιο είναι υφάλμυρο και έχει μεγάλη σκληρότητα. Η θερμοκρασία του είναι περίπου 14°C, ενώ αυτή του αέρα κυμαίνεται από 16 έως 19°C. Η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μέτρα, από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία και η περιήγησή τους διαρκεί περίπου 25 λεπτά.
*Πληροφορίες από το diros-caves.gr
