Πριν λίγο καιρό μοιραστήκαμε μαζί σας την εμπειρία μας από το ταξίδι Αθήνα – Κωνσταντινούπολη με ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Κλείνοντας το κείμενο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ, είχαμε δεσμευθεί ότι θα μοιραστούμε μαζί σας και την άκρως αγχωτική εμπειρία μας στην πρώτη φόρτιση εντός Τουρκίας, μερικά χιλιόμετρα μετά τα σύνορα με την Ελλάδα. Ώρα να μάθετε τον “Γολγοθά” μας για μία φόρτιση, αλλά και το δίδαγμα από όλο αυτό.
Αρχικά, αξίζει να υπενθυμίσω ότι πριν το ταξίδι είχε γίνει ο προβλεπόμενος προγραμματισμός. Μάλιστα, στην τελευταία φόρτιση στην Ελλάδα φρόντισα να κερδίσω ενέργεια που οριακά θα με έφτανε στην Κωνσταντινούπολη. Μία στάση, όμως, στον ταχυφορτιστή εντός Τουρκίας θα έπρεπε να γίνει, κυρίως για εμπειρικούς λόγους, να δω πως λειτουργεί το “σύστημα” φόρτισης στην γειτονική χώρα, αλλά και να κερδίσω μερικές κιλοβατώρες που θα έκαναν το ταξίδι προς την Κωνσταντινούπολη πολύ άνετο. Πάμε να δούμε τι συνέβη.
Με το που έφτασα στο Kesan, έτσι λέγεται η περιοχή που θα φόρτιζα, έσπευσα στο “Mini Market” του ΣΕΑ ώστε να προμηθευτώ τουρκική κάρτα SIM και να αποκτήσω σύνδεση στο διαδίκτυο προκειμένου να μπορώ να ενεργοποιήσω τον ταχυφορτιστή των 120 kW. Όσοι έχουν επισκεφθεί την Τουρκία θα γνωρίζουν ότι λόγω Roaming δεν λειτουργούν τα “ελληνικά” δεδομένα (με την ελληνική χρέωση δηλαδή), όπως συμβαίνει σε χώρες της Ευρώπης. Η κάρτα Turkcell συνδέθηκε στο κινητό, έλα όμως που χρειάζονταν περίπου 20 λεπτά για να ενεργοποιηθούν τα δεδομένα. Αναμονή, λοιπόν!
Εν τέλει τα δεδομένα ήρθαν και επέστρεψα στον “ψηφιακό κόσμο”. Ο φορτιστής ήταν κατειλημμένος από ένα Tesla, το οποίο λίγα λεπτά μετά έφυγε. Πλέον ήμουν έτοιμος να φορτίσω, “σκανάροντας” το QR Code που βρίσκεται στην οθόνη. Δυστυχώς το φως του ήλιου ήταν πολύ έντονο, η ποιότητα της οθόνης του φορτιστή όχι και τόσο καλή με αποτέλεσμα το κινητό να μην μπορεί να εστιάσει στο QR Code (απαραίτητο βήμα για να ξεκινήσει η φόρτιση). Ευτυχώς ο “πολυμήχανος” συνταξιδιώτης μου χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να κάνει σκιά στην οθόνη του φορτιστή (μέχρι και μπλούζα από τις αποσκευές βγάλαμε για να κάνουμε λίγη σκιά), το κινητό “ανίχνευσε” τον κωδικό και ξαφνικά ακούσαμε τον ήχο του φορτιστή. Λύτρωση!
Ο “Γολγοθάς” δεν τελείωσε εκεί, αφού με την ολοκλήρωση της φόρτισης, η εφαρμογή δεν “τράβηξε” τα χρήματα και εμφάνισε το μήνυμα “αλλάξτε τρόπο πληρωμής ώστε να συνεχίσετε να φορτίζετε στο δίκτυό μας”. Υπόψιν, η εναλλακτική εφαρμογή για δίκτυο φορτιστών δεν είχε αγγλικό μενού, αλλά όλα ήταν στα τουρκικά (απίστευτο!). Ευτυχώς, μερικές ώρες μετά, η εφαρμογή “τράβηξε” το ποσό και απέκτησα ξανά πρόσβαση στο δίκτυό της.
Συμπέρασμα
Η συμβίωση με ένα ηλεκτρικό όχημα είναι πανεύκολη στην καθημερινότητα και εύκολη στα ταξίδια εντός συνόρων, αρκεί να γίνει ένας στοιχειώδης προγραμματισμός. Το ταξίδι στην Τουρκία, ωστόσο, μου απέδειξε ότι για τέτοιες “αποστολές” πρέπει να γίνει σοβαρή προετοιμασία και να υπάρχει πάντα Plan-B. Εννοείται πως δεν θα ήθελα να γενικεύσω την κατάσταση, ενώ σίγουρα σε ευρωπαϊκές χώρες το δίκτυο είναι πληρέστερο τόσο από της Τουρκίας όσο και από αυτό της Ελλάδας.
