Πώς θα πρέπει να ένιωθαν οι παραθεριστές γύρω στα 1920 όταν, φτάνοντας στο Λόβλαντ του Κολοράντο, τους παραλάμβανε ένα όχημα που είχε το παρατσούκλι «φέρετρο»; Δύσκολο να το φανταστεί κανείς, όπως δύσκολο είναι γενικότερα να φανταστούμε σήμερα μια εποχή που στους δρόμους κυκλοφορούσαν περισσότερα ατμοκίνητα παρά αυτοκίνητα με μοτέρ εσωτερικής καύσης.
Κατ’ αρχάς το μακάβριο παρωνύμιο «κάσα» δεν αφορούσε ολόκληρο το Stanley Mountain Wagon Model Z του 1917, αλλά μόνο τον λέβητα, ο οποίος βρισκόταν στο εμπρός μέρος του. Βεβαίως ο λέβητας, κοινώς το μπόιλερ, ήταν ένα ζωτικό εξάρτημα του συγκεκριμένου οχήματος, απολύτως απαραίτητο για τη δημιουργία του ατμού που κατόπιν κατευθυνόταν στον δικύλινδρο κινητήρα.
Με τη θηριώδη ισχύ των 10 ίππων (αργότερα έφτασε τους 20), το Stanley Mountain Wagon Model Z του 1917 είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει έως και εννέα επιβάτες μαζί με τις αποσκευές τους. Οι ταξιδιώτες βολεύονταν στο ευρύχωρο Stanley που τους περίμενε υπομονετικά έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Λόβλαντ για να τους μεταφέρει σε ένα ξενοδοχείο με υπέροχη θέα, περίπου 50 χλμ. μακριά και ψηλά στο βουνό, στο μαγευτικό Έστες Παρκ. Επρόκειτο για μια διαδρομή που τα αυτοκίνητα ακόμη αδυνατούσαν να ολοκληρώσουν, καθώς το υψόμετρο διατάρασσε ανεπανόρθωτα την τροφοδοσία καυσίμου.
Η εταιρεία Stanley παρήγαγε μόνο ατμοκίνητα και, στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του εργοστασίου, δηλαδή λίγο πριν από το γύρισμα του 20ού αιώνα, προσπαθούσε να καλύπτει τη ζήτηση της αμερικανικής αγοράς. Τότε οι οδηγοί προτιμούσαν τα ατμοκίνητα από τα εσωτερικής καύσης, τα οποία διένυαν τη βρεφική τους ηλικία, με ένα σωρό ενοχλητικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, πολύ γρήγορα τα αυτοκίνητα απαλλάχθηκαν, π.χ., από την εκκίνηση με μανιβέλα που ταλαιπωρούσε τους κατόχους τους και βελτιώθηκαν σε κάθε τομέα. Οπότε τα «steamer» της Stanley καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ένδοξο αλλά και οριστικό.
