Πιο ήσυχη, πιο βουβή από ποτέ η Καταλονία του σήμερα. Αμήχανη να διαχειριστεί τον μετα-εκκολαπτόμενο διχασμό της, ο οποίος έχει φθάσει σε σημείο να απασχολεί ακόμα και την καθημερινότητα των κατοίκων της, η Καταλονία μοιάζει ένα καζάνι σε καταστολή βρασμού…
«Πώς είναι τα πράγματα σήμερα;», ρώτησα τον επί χρόνια φίλο Χαβιέ, έναν Καταλανό, που δεν ανήκει στους αυτονομιστές. «Μια χαρά» μου απαντάει. «Έχουμε μία κυβέρνηση στις Βρυξέλλες κι εμείς εδώ προσπαθούμε να συνηθίσουμε το ρήγμα που δημιούργησαν τα αυτονομιστικά γεγονότα του 2017».
Δεν χρειάστηκε να γίνουμε πιο επίμονοι στις ερωτήσεις μας. Τα είπε όλα μόνος του. Για τις οικογένειες που διαλύθηκαν γιατί πολιτικά είχαν άλλη άποψη, για τη δημιουργία δύο κοινωνικών ομάδων, τους αυτονομιστές και μη, για το πολιτισμικό σοκ που ζουν οι κάτοικοι όταν πολλοί από αυτούς σταμάτησαν να λένε ακόμα και καλημέρα, αλλά και το γεγονός ότι η οικονομία, ιδιαίτερα στην επαρχία, έχει αρχίσει να γίνεται παραταξιακή. Κάτι σαν τα γαλάζια και πράσινα καφενεία της Ελλάδας του ’80…
Είναι προφανές ότι άλλη Καταλονία γνώρισα πριν από είκοσι πέντε χρόνια που πρωτοπήγα και άλλη είναι σήμερα. Πιο ευημερής, αφάνταστα πιο όμορφη, αλλά και θλιβερά διχασμένη.
Σήμερα τα κίτρινα της απελευθέρωσης σε αυλές, μπαλκόνια, ακόμα και στους δρόμους οριοθετούν τη νέα Καταλονία. Πού θα βγει αυτό; Κανείς δεν γνωρίζει…
Τι μου έμεινε από αυτό το ταξίδι στην περιοχή; Μία εικόνα. Μία ανάμνηση: Η ώρα ήταν λίγο πριν πέσει ο ήλιος και, όπως ανεβαίνω τα σκαλιά για τον καθεδρικό ναό της Ταρραγόνα, ξαναφοράω το φούτερ μου. Έχει αρχίσει να δροσίζει. Τα ψηφιδωτά σοκάκια που περπάτησα για να φτάσω εδώ απέπνεαν μια θέρμη ερχόμενη από τους ιδιοκτήτες καταστημάτων που, ενώ μετά βίας μιλάνε Αγγλικά, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σε εξυπηρετήσουν. Η παραλία της πόλης όμως έχει μια άλλη χροιά. Κάτω από το Κάστρο δεσπόζει μια περατζάδα στολισμένη με φοίνικες και παγκάκια που κοιτάει τη Μεσόγειο. Δεν θυμάμαι κανέναν ήχο. Θυμάμαι μόνο ανθρώπους να ατενίζουν όπως εγώ, θυμάμαι την καθαρότητα αυτής της πόλης και την άκοπη επιβλητικότητά της.
Περπατώντας να φτάσω «στο μπαλκόνι της Μεσογείου», άκουγα μουσικές από ταβερνάκια, κλασσική μουσική από πλανόδιους οργανοπαίχτες και «έφυγα»…
Όταν είδα τη Μεσόγειο, στην ευθεία μου, τη νοητή ευθεία, στο βάθος αισθανόμουν την Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα πίστευαν ότι θα συναντήσουν όταν ξεκίνησαν από εκεί οι αρχαίοι μας πρόγονοι για τις δυτικές αποικίες…
Λίγες στιγμές απομόνωσης, λίγες στιγμές σκέψης, μία στιγμή για να κρατήσεις στη μνήμη σου. Να πάτε στην Καταλονία. Πρέπει.
Στην Καταλονία με το Seat Ateca 2.0 TDI 7DSG
Η «εξερεύνηση» της Καταλονίας, έγινε με το Ισπανικό SUV που μας συντρόφευσε για σχεδόν μία εβδομάδα, χαρίζοντάς μας τα πλεονεκτήματά του, που αναφέρονται στους χώρους, την εργονομία του, την ποιότητα κύλισης και το φωτεινό περιβάλλον στο εσωτερικό του. Μπορεί να χχαρακτηρίζεται από τη Seat ως «αστικό SUV», πλην όμως εμείς που καλύψαμε το 90% των διαδρομών μας σε υπεραστικό περιβάλλον, σε χωριά αλλά και στην ύπαιθρο, διαπιστώσαμε ότι τα καταφέρνει παραπάνω από καλά και έξω από τον αστικό ιστό. Προφανώς, η τοποθέτηση της μάρκας σχετίζεται με το γεγονός ότι το Ateca αποτελεί τον τρίτο πυλώνα της μάρκας μετά το Ibiza και το Leon.
Στο εσωτερικό, οι χώροι είναι ικανοποιητικοί για πέντε ενήλικες, ενώ το Ateca προσφέρει την καλύτερη χρήση χώρου στην κατηγορία του, με μέγιστο διαθέσιμο εσωτερικό μήκος και χώρο αποσκευών 510 λίτρα στη δικίνητη έκδοση ή 485 λίτρα στην έκδοση 4Drive. Το διπλό πάτωμα φόρτωσης βάζει τα πράγματα σε τάξη, ενώ τα αναδιπλούμενα πίσω καθίσματα προσφέρουν επιπλέον χώρο αποσκευών.
Η καλορυθμισμένη ανάρτηση μας προσέφερε ένα άνετο ταξίδι στους αυτοκινητοδρόμους και ευχάριστη εμπειρία σε ανώμαλα εδάφη – γιατί μπήκαμε και σε τέτοια – ενώ «αντιδρά» πολύ γρήγορα σε όλες τις οδηγικές συνθήκες για να προσδώσει πλεονεκτήματα στην ενεργητική ασφάλεια και στον χειρισμό σε κάθε διαδρομή.
Αφήσαμε για το τέλος το καλύτερο: την κατανάλωση! Με ένα ντεπόζιτο καυσίμου διανύσαμε σε μικτές συνθήκες διαδρομών 930 χιλιόμετρα ενώ, όταν ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας, είχαμε διαθέσιμα καύσιμα ικανά να μας κινήσουν για 120 χιλιόμετρα ακόμη… Προφανώς και η συζήτηση για τα diesel γενικότερα μόλις τώρα έχει ξεκινήσει διεθνώς και ακούγονται πολλά και ευτράπελα, αλλά οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα. Και στην περίπτωσή μας, κατά τα δεδομένα του υπολογιστή ταξιδίου στο καντράν, το δίλιτρο Ateca με ένα ντεπόζιτο και κανονική οδήγηση (όχι τύπου 60 χ.α.ω. κ.λπ.) φλέρταρε με τα 1.000 χιλιόμετρα. Αυτό.
