Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη γέννηση της Ferrari 212 Barchetta, πίσω στα 1951. Ένα αυτοκίνητο με σπορ χαρακτήρα, αγωνιστικό DNA και αρκετές αμερικάνικες πινελιές μιας που στόχευε στη συγκεκριμένη αγορά και προοριζόταν αυστηρά για καλοκαιρινή χρήση. Και μάλιστα με την κυριολεκτική έννοια του όρου, καθώς ήταν ο ορισμός του roadster και ποτέ δε θέλησε να συναντηθεί με τη βροχή, αφού τίποτα δεν τη σκέπαζε, ούτε οροφή, ούτε υφασμάτινη κουκούλα. Ούτε καν υαλοκαθαριστήρες δεν είχε στο παρμπρίζ της.
Η Ferrari 212 Barchetta είναι μία από εκείνες τις Ferrari που σου θυμίζουν το θρύλο της φίρμας στα πρώτα της βήματα, τότε που νεαρή ακόμα εταιρεία κατασκεύαζε ολιγάριθμα, χειροποίητα αυτοκίνητα με τα οποία ήθελε να εντυπωσιάσει το κοινό και να χτίσει το μύθο της. Είναι η εποχή που ο Enzo Ferrari δίνει σάρκα και οστά στα εφηβικά του όνειρα και κατασκευάζει αυτοκίνητα φτιαγμένα από τα υλικά της φαντασίας και των ονείρων του. Αυτό ακριβώς έκανε και στη 212 Barchetta, την οποία έβαψε με αμερικάνικες πινελιές θέλοντας να προσελκύσει το ενδιαφέρον μιας χώρας και μιας αγοράς, στην οποία τόσο ο Enzo όσο και όλη η ιταλική βιομηχανία, είχαν πάντοτε το ένα μάτι στραμμένο κατά εκεί.
Το αυτοκίνητο αυτό σχεδιάστηκε από την μιλανέζικη Carrozzeria Touring Superleggera και κατασκευάστηκε σε μόλις 27 μονάδες, κατά την περίοδο 1951-1952. Πέραν των άλλων, κρύβει και μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η Ferrari και η Ford ήταν όντως πάντοτε “κόντρα σε όλα”, όπως το έθετε ο ελληνοποιημένος τίτλος, της αξιόλογης ταινίας του 2019 (Ford v Ferrari), στην οποία βλέπουμε τις δύο εταιρείες αντιμέτωπες στον απαιτητικό εικοσιτετράωρο αγώνα του Le Mans το 1966. Ο λόγος είναι πως ένα εκ των 27 παραχθέντων αυτοκινήτων αποτέλεσε προσωπικό δώρο του Enzo Ferrari προς τον Henry Ford τον δεύτερο, που κρατούσε το τιμόνι της Ford την περίοδο εκείνη.
Όλοι, λίγο ως πολύ, γνωρίζουμε για το περιβόητο “μίσος” ή καλύτερα την ανελέητη κόντρα των δύο εταιρειών που ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και κορυφώνεται τη δεκαετία του ’60, με τις επικές μάχες για την επικράτηση στο Le Mans. Ωστόσο, λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, με τους δύο μεγάλους άνδρες να βρίσκονται σε στενές επαφές και προχωρημένες συζητήσεις για τη συγχώνευση των δύο εταιρειών. Μάλιστα η Ford έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο προς την κατεύθυνση αυτή, παρά το γεγονός πως η Ferrari ήταν ακόμη μία μικρή, νεοσύστατη εταιρεία, καθώς η δραστηριότητά της ξεκίνησε το 1946. Στο πέρασμα του χρόνου μπορεί οι εταιρείες να βρέθηκαν αντιμέτωπες, ωστόσο ποτέ δεν έπαψαν να τρέφουν σεβασμό η μία για την άλλη.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτών των επαφών, ο Enzo Ferrari δώρισε μία 212 Barchetta του 1952 στον Henry Ford II, θέλοντας αφενός να τον μυήσει στον κόσμο των V12 αγωνιστικών κινητήρων -που και ο ίδιος λάτρευε από τότε που γνώρισε τους Packard V12- αφετέρου να ανοίξει έναν εξαγωγικό δίαυλο προς την αμερικανική αγορά. Επέλεξε λοιπόν το μοναδικό αυτοκίνητο που σχεδίασε (ως τότε) ακριβώς για το σκοπό αυτό, προσθέτοντάς του λεπτομέρειες στις οποίες αρεσκόταν το αμερικανικό κοινό. Κλασικό παράδειγμα τα λάστιχα με τα λευκά προφίλ, το λευκό γαζί τριγύρω από το cockpit και οι απολήξεις των εξατμίσεων που ξεπρόβαλαν από τα πίσω φτερά, οι οποίες μάλιστα ενέπνευσαν στη συνέχεια το σχεδιασμό του Ford Thunderbird, το 1954. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως η 212 ήταν η πρώτη αριστεροτίμονη Ferrari, ακριβώς επειδή προοριζόταν για τις αμερικανικές λεωφόρους.
Μιλώντας για τους V12 κινητήρες, κάτω από το καπό της εμπροσθομήχανης 212 συναντάμε έναν δωδεκακύλινδρο, σε διάταξη V, αγωνιστικό κινητήρα με την ονομασία Colombo, χωρητικότητας 2,7 λίτρων που συνεργαζόταν με τρία καρμπυρατέρ Weber και απέδιδε 165 ίππους και περίπου 180 κιλά ροπής στις 8000 σ.αλ. Η κίνηση μεταδίδονταν στους πίσω τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου πέντε σχέσεων. Επίσης το μηχανικό σύνολο διέθετε δύο μηχανικές αντλίες καυσίμου, δύο συστήματα ανάφλεξης και ένα παχύ ψυγείο, χωρίς ανεμιστήρα στην άκρη του, γεγονός που προδίδει τον αγωνιστικό του χαρακτήρα και πως το αυτοκίνητο δεν κατασκευάστηκε για να βρίσκεται σταματημένο στο κόκκινο φανάρι και να δουλεύει στο ρελαντί. Και βέβαια πως να μην αναφερθεί κανείς σε αυτό τον υπέροχο ήχο, την άρια που παράγει ο πολύστροφος V12 κινητήρας μόλις βάλεις το γκάζι της 212 στο πάτωμα.
Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο φέρει αριθμό κυκλοφορίας 2054 SA και σήμερα βρίσκεται στο Petersen Automotive Museum στο Los Angeles, το οποίο το πρόσθεσε στη συλλογή του το 2005 αγοράζοντάς το από την Ford. Στο οδόμετρο του γράφει κάτι παραπάνω από 12.000 μίλια και είναι σε άριστη κατάσταση, εντελώς άθικτο και γνήσιο, ακριβώς όπως βγήκε από το Maranello, από το χρώμα και το εσωτερικό του, μέχρι την καλωδίωση και τα clips που συγκρατούν τα καλώδια στο αμάξωμα. Ακόμη και τα λάστιχα είναι του 1954 και έχουν διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα, καθώς τα περισσότερα από τα 12.000 μίλια το αυτοκίνητο τα είχε κάνει με το πρώτο από τα δύο σετ ελαστικών που έστειλε ο Enzo Ferrari μαζί με το αυτοκίνητο στο Henry Ford II.
Και για να κλείσουμε όπως αρχίσουμε, τονίζοντας τον αγωνιστικό χαρακτήρα του αυτοκινήτου, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθούμε στην αγωνιστική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε το 1952 σημειώνοντας πολλές επιτυχίες και νίκες στις μεγαλύτερες διοργανώσεις της εποχής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εξής: Mille Miglia, Coppa della Toscana, 24 Hours of Le Mans, Targa Florio, 10 Hours of Messina, Gran Premio di Pergusa, Coppa Inter-Europa, Carrera Panamericana, Tour de France automobile, Giro di Sicilia και πολλές άλλες.
