Την διετία 1983-1984 έτρεξα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλι, ως συνοδηγός του Ανδρέα Παπατριανταφύλλου ο οποίος δυστυχώς δεν είναι πλέον ανάμεσα μας. Την πρώτη χρονιά με Toyota Corolla KE35 Coupe, κερδίζοντας μάλιστα και το Ράλι Ακρόπολις, μετά την εγκατάλειψη του Γιώργου Μοσχού στην ειδική Θεόκτιστο. Τη δεύτερη χρονιά, με την 16βαλβιδη ΑΕ 86 και κάποιους ασφάλτινους αγώνες με την Celica του Leif Asterhag που είχε έρθει για τον Ιαβέρη τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Ανδρέας ήταν ένας μποέμ τύπος που του άρεσε η νυχτερινή ζωή και σύχναζε στην δοξασμένη Φωκίωνος Νέγρη ή Φώκα Νέγρα όπως ήταν στην μεταξύ τους αργκό. Στην παρέα βρίσκονταν οι Βαγγέλης Γκάλλο, Μανώλης Χαλιβελάκης, Πέτρος Μαρτίνης κ.α.
Ο Ανδρέας μια εποχή κυκλοφορούσε με Toyota Crown, την ναυαρχίδα του Ιάπωνα κατασκευαστή εκείνη την εποχή, σαν μέλος της οικογένειας Κασιδοπούλου. Κάποιο βράδυ αργά, πολύ μετά τα μεσάνυχτα, πήρε για οδηγό έναν θαμώνα του μαγαζιού που ξενυχτούσε μαζί τους και ο οποίος είχε μια ιδιαίτερη άρθρωση και χροιά φωνής, προκειμένου να τον πάει υπνοβόλτα!
Λίγη ώρα μετά το ξεκίνημα, του λέει ο οδηγός: “Κυρ Αντρέα, φτάνουμε διόδια Ελευσίνας”.
“Δεν πειράζει, οδήγα” του απαντά ο Ανδρέας και ξαναβυθίζεται στον ύπνο ροχαλίζοντας δυνατά.
“Μάστορα”, τον ξυπνά αργότερα πάλι ο οδηγός.
“Τι είναι πάλι;” τον ρωτά ο Ανδρέας.
“Φτάνουμε Ισθμό”.
“Και λοιπόν;” τον ξαναρωτά ο Ανδρέας.
“Δουλεύω ρε μάστορα το πρωί.”
“Οδήγα”, του ξαναλέει ο Ανδρέας και ξαναβυθίζεται στο θορυβώδη ύπνο του.
Ώρα αργότερα πετάγεται ο Ανδρέας από τον ύπνο του και ρωτά τον οδηγό.
“Να σου πω, έχουμε πατήσει καμία πέτρα ή κάποιο καρφί;”
“Όχι ρε μάστορα” του απαντά ο ξενύχτης οδηγός. “Απλά τραγουδάω!”
“Βρε δεν ακούω τραγούδι, χτύπημα ακούω σαν πέτρα ή καρφί στο λάστιχο.”
“Όχι μάστορα τραγουδάω, το ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα για να μην με πάρει ο ύπνος.”
“Ρε χρυσέ μου,” επιμένει ο Ανδρέας: “δεν ακούω μουσική, θόρυβο ακούω.”
Και η αποστομωτική απάντηση του οδηγού: “Να μην κάνω ρε μάστορα την εισαγωγή με τα πεταλάκια;”
