Οι 24 Ώρες του Mans, αποτελούν κάθε χρόνο τη σημαντικότερη στιγμή των αγώνων αντοχής παγκοσμίως. Ο θρυλικός αγώνας, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά το μακρινό 1923, προσελκύει κάθε χρόνο τα βλέμματα, όχι μόνο των φανατικών του είδους.
Φωτογραφίες: www.lemans.org, Toyota Gazoo Racing
Η φετινή εκδοχή του είχε εξαρχής μεγάλο φαβορί. O λόγος για τα δύο υβριδικά Toyota TS050, που λόγω εργοστασιακής εμπλοκής και κορυφαίων οδηγών, είχαν το πάνω χέρι. Αυτό γινόταν αντιληπτό σε κάθε στάδιο των 24 Ωρών του Mans, όμως ο τελικός νικητής κρίθηκε 20 γύρους πριν πέσει η καρό σημαία.
Η εκκίνηση
Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ανέβηκαν οι Fernando Alonso, Kazuki Nakajima και Sebastien Buemi, οι οποίοι μοιράστηκαν το αυτοκίνητο με το Νο.8. Πάντως, η νίκη τους μόνο εύκολα δεν ήρθε. Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, επικεφαλής βρίσκονταν οι Mike Conway, Kamui Kobayashi και Jose Maria Lopez, που μοιράζονταν το αυτοκίνητο με το Νο.7. Ενώ απέμενε λίγο περισσότερο από μία ώρα προτού ολοκληρωθεί ο αγώνας, ο Lopez μπήκε στα pits. Λόγω ενός λάθος σε αισθητήρα, οι άνθρωποι της Toyota άλλαξαν το εμπρός δεξιά ελαστικό που υποπτεύθηκαν πως είχε κλατάρισμα, όμως τελικά αλλαγή χρειαζόταν το πίσω αριστερά ελαστικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Αργεντινός να ξαναμπεί στα pits και το αυτοκίνητο #7 να πέσει προσωρινά στη δεύτερη θέση.
Η στιγμή του προσπεράσματος
Στο μεταξύ, το αυτοκίνητο #8 έκανε το τελευταίο του pit stop με οδηγό τον Kazuki Nakajima. Αν και το #7 βρέθηκε προσωρινά στην πρωτοπορία δεν κατάφερε να διατηρηθεί εκεί, καθώς 20 λεπτά πριν το τέλος έπρεπε να κάνει ακόμη ένα pit stop. Με αυτόν τον τρόπο, το #8 (Buemi, Nakajima, Alonso) πέρασε πρώτο τη γραμμή του τερματισμού, ενώ το #7 (Conway, Kobayashi, Lopez) τερμάτισε στη δεύτερη θέση, μόλις 16 δευτερόλεπτα πιο πίσω. Έτσι, η τριάδα των νικητών κατέκτησε και το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής (WEC), με τον Buemi να το κατακτά για δεύτερη φορά μετά το 2014.
Onboard με τον Fernando Alonso
Το λάθος από πλευράς Toyota προκάλεσε απορίες, ωστόσο οι άνθρωποι της ομάδας υπεραμύνθηκαν της επιλογής να μην αλλάξουν όλα τα ελαστικά. Σύμφωνα με τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας Pascal Vasselon, ο λόγος ήταν πως θα έπρεπε να τοποθετήσουν 4 ήδη χρησιμοποιημένα ελαστικά, αυξάνοντας τις πιθανότητες κλαταρίσματος. Εντέλει άλλαξαν μόνο το ένα, που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν το σωστό, καθώς η ένδειξη του αισθητήρα ήταν λανθασμένη.
Στο βάθρο ανέβηκαν ακόμη οι Stoffel Vandoorne, Mikhail Aleshin και Vitaly Petrov, οι οποίοι μοιράστηκαν το BR Engineering BR1 #11 της SMP Racing. Το συγκεκριμένο πλήρωμα, τερμάτισε 6 γύρους πίσω από τους νικητές, όντας πάντως το πρώτο μη υβριδικό στην τελική κατάταξη. Η προαναφερθείσα τριάδα διαμόρφωσε και το βάθρο της επιμέρους κλάσης LMP1.
H ώρα της στέψης
Στην LPM2, νικητές αναδείχθηκαν οι Nicolas Lapierre, Andre Negrao, Pierre Thiriet με Alpine Α470, οι οποίοι τερμάτισαν στην 6η θέση γενικής, 17 γύρους πίσω από τους νικητές. Στο βάθρο της LMP2 ανέβηκαν ακόμη οι Ho-Pin Tung, Stephane Richelmi, Gabriel Aubry και Francois Perrodo, Matthieu Vaxiviere και Loic Duval, με αμφότερους τους συνδυασμούς να μοιράζονται Oreca 07.
Στο βάθρο
Δράμα και αλλαγές στην κατάταξη μετά τη λήξη του αγώνα, είχαμε στην LMGTE AM. Στην πίστα, πρώτοι ολοκλήρωσαν οι Ben Keating, Jeroen Bleekemolen και Felipe Fraga, που μοιράστηκαν ένα Ford GT της ομάδας του Keating, με το Νο.85. Λίγο μετά τον τερματισμό, δέχθηκαν ποινή που τους έριξε στη 2η θέση της κλάσης, καθώς “δε συμπλήρωσαν τον ελάχιστο χρόνο ανεφοδιασμού”. H συνέχεια ήταν χειρότερη, καθώς τέθηκαν εκτός αγώνα όταν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου βρέθηκε να έχει χωρητικότητα 96,1 λίτρων, έναντι 96 λίτρων που προέβλεπαν οι κανονισμοί. Έτσι, η νίκη πέρασε στους Jorg Bergmeister, Patrick Lindsey και Egidio Perfetti, με Porsche 911 RSR.
Επιμύθιο
Τέλος, στην LMGTE PRO, τη νίκη κατέκτησαν οι Alessandro Pier Guidi, James Calado, Daniel Serra, που μοιράστηκαν μια Ferrari 488 GTE EVO, τερματίζοντας ταυτόχρονα στην 20ή θέση της γενικής κατάταξης.
