Παρακολουθούσα πρόσφατα μια εκπομπή διαλόγου στην κρατική τηλεόραση, στην οποία ένας πρώην καπετάνιος του Εμπορικού Ναυτικού αφηγούνταν τις εμπειρίες του και την περί της θαλάσσης πραγματεία…
Και σε κάποια στιγμή, όταν ρωτήθηκε για τη διάρκεια των ταξιδιών, ειδικά όταν αυτά περιλαμβάνουν σχεδόν έναν μήνα στη θάλασσα και για το πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν είναι μόνος του μεταξύ ουρανού και θάλασσας, απάντησε: «Έρχεσαι πιο κοντά με τον Θεό».
Αυτό το καθαρό τοπίο, αυτός ο μινιμαλισμός εικόνων και μη ήχων, αυτές οι συνθήκες, αυτές είναι που σε φέρνουν μπροστά στον Μεγαλοδύναμο. Μπροστά στην οντότητα που επικαλείσαι για να «επικοινωνήσεις», αλλά και γιατί αισθάνεσαι τη μικρότητα μπροστά στο αχανές…
Βλέποντας αυτή την υπέροχη φωτογραφία από τον μαραθώνιο Dakar 2019, που εξελίχθηκε φέτος στο Περού, ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του ναυτικού…
Μήπως και οι αγωνιζόμενοι, ειδικά οι μοτοσυκλετιστές, που βρίσκονται μόνοι τους στο αχανές τοπίο της ερήμου, δεν επικοινωνούν με τον Θεό;
Πάνε χρόνια που ρώτησα έναν αναβάτη, ο οποίος συμμετείχε στο παλιό κραταιό Paris–Dakar, για το πώς αισθάνθηκε όταν βρέθηκε στη Σαχάρα και δεν είχε κανένα άλλο όχημα εμπρός του ή πίσω του. Για να μου απαντήσει: «Έβαλα τα κλάματα»… Και τη δήλωση αυτή την έχουν κάνει πολλοί που δοκίμασαν ή δοκιμάζουν ακόμα την εμπειρία της συμμετοχής σε έναν τόσο επίπονο αγώνα…
Συχνά, για να κάνουμε αποδοτική την αυτογνωσία, χρειάζεται να μείνουμε μόνοι μας. Και σαν άλλοι αγωνιζόμενοι σε έναν άλλο μαραθώνιο αγώνα, αυτόν της ζωής, να προσεγγίζουμε τον κόσμο μας με σεβασμό, αξιοπρέπεια και δύναμη.
Ας προσομοιώσουμε τα χιλιάδες χιλιόμετρα ενός Dakar με τις χιλιάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
Και ας αξιολογήσουμε, γιατί, πώς και με τη βοήθεια ποιου ή ποιων επιβιώνουμε και προχωράμε αλλά και βγαίνουμε νικητές!…
