Ο Hamilton κυριάρχησε με τρόπο σαρωτικό στην Ισπανία, ξυπνώντας μνήμες από τα προηγούμενα χρόνια. Θα επαναληφθεί και εφέτος το σενάριο με τους δυο-τρεις επίδοξους σφετεριστές του τίτλου, αλλά το ένα και μοναδικό φαβορί; Ο Lewis Hamilton, πάντως, χαμογελά ξανά
Το Grand Prix της Ισπανίας θα μπορούσε να είναι η επιτομή του πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει έναν αγώνα του φετινού πρωταθλήματος Formula 1. Η μία άποψη θα πρότεινε ότι «εάν εξαιρεθούν μερικά απρόοπτα, η κούρσα ήταν ο ορισμός του προβλέψιμου και ανιαρού μηχανοκίνητου θεάματος». Η ακριβώς αντίθετη θα ισχυριζόταν ότι «εάν εξαιρεθεί το γεγονός ότι κέρδισε ο Lewis Hamilton, που ξεκίνησε και τερμάτισε πρώτος, ο αγώνας είχε αρκετά απρόοπτα και σασπένς, τόσο στη μέση της κατάταξης, όπου γίνονταν αρκετές αψιμαχίες, όσο και για τις δύο θέσεις του βάθρου πλην της κορυφαίας».
Τι από τα δύο ισχύει; Ασφαλώς και τα δύο. Και επιπλέον ότι η Mercedes φάνηκε να βρίσκει τον βηματισμό – ή μάλλον τον ασταμάτητο καλπασμό της – και δη με τον σούπερ σταρ της γερμανικής αρμάδας, τον ήδη τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή Lewis Hamilton. Εάν υποτεθεί ότι πήρε εμπρός η μηχανή νικών της Merc, ότι το χαρακτηριστικό τευτονικό πείσμα επέλυσε τα προβλήματα νεότητας της φετινής F1 W09, τότε οι οιωνοί για τη συνέχεια του πρωταθλήματος δεν είναι καλοί. Δηλαδή, είναι εξαιρετικοί για τη Mercedes, αποκλειστικά και μόνο για αυτήν και για κανέναν άλλον.
Ο Sebastian Vettel με την εναπομείνασα Ferrari έκανε τα πάντα για να μείνει σε απόσταση βολής από τον κυρίαρχο Hamilton και απέτυχε. Οι Κόκκινοι αναγκάστηκαν να δοκιμάσουν μια εναλλακτική στρατηγική με επιπλέον στάση στα pits, απέτυχε όμως και αυτή εξίσου. Οι γκρίνιες του Vettel για το εικονικό αυτοκίνητο ασφαλείας, τα διάφορα εξωφρενικά σενάρια συνωμοσίας, ότι δήθεν η Pirelli αποφάσισε να ευνοήσει ξαφνικά τη Mercedes τροποποιώντας με έναν σατανικό τρόπο τα ελαστικά για την Ισπανία κ.λπ., δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να απογυμνώσουν τον ανταγωνισμό των Γερμανών. Η μεγαλύτερη εκδίκηση των οποίων ήταν οι δηλώσεις του αγωνιστικού διευθυντή της Mercedes, του Toto Wolff. Αξίζει να τις διαβάσει κάποιος με προσοχή, όχι μόνο για να θαυμάσει το πώς ο Herr Toto σφάζει με το βαμβάκι τη Ferrari, διαλύοντας την ψυχολογία τους, αλλά και διότι μέσα από την ανάλυσή του φαίνεται με κρυστάλλινη ευκρίνεια πόσο τρομακτικά περίπλοκη είναι η σημερινή Formula 1, ακόμη και όταν καθαυτοί οι αγώνες είναι τόσο στερημένοι από εκπλήξεις όσο το Grand Prix της Ισπανίας.
Ιδού λοιπόν τι είπε, με ύφος που θα ταίριαζε σε σοφό δρυίδη, ο Toto Wolff: «Είναι πάντα μια
πολύ δύσκολη απόφαση το να επιλέξεις εάν θα αλλάξεις τη στρατηγική σου εν μέσω του αγώνα, όπως έκανε η Ferrari στην Ισπανία. Το αντιμετωπίσαμε αυτό και προηγουμένως. Στην Κίνα το παιχνίδι παιζόταν ανάμεσα στο να θυσιάσεις τη θέση σου στην πίστα με αντάλλαγμα των φρέσκων ελαστικών που θα έβαζες σε μία επιπλέον στάση στα pits. Συζητήσαμε ένα παρόμοιο σενάριο και στην Ισπανία. Και καταλήξαμε ότι, βάσει της εμπειρίας που είχαμε, καθώς δυσκολευόμασταν να περάσουμε τον Max Verstappen, για εμάς στη Mercedes ήταν ξεκάθαρο ότι το να διατηρήσουμε τη θέση μας στην πίστα ήταν πολύ πιο σημαντικό από το να κάνουμε επιπλέον, εκτός αρχικού σχεδιασμού, pit stop. Η Ferrari έκανε το αντίθετο – εξάλλου όλοι το είδατε ότι αυτό λειτούργησε για τον Ricciardo και τον Verstappen στη Σανγκάι. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο σκέφτονταν στη Scuderia. Είναι πάντα πολύ δύσκολο το να επιλέξεις. Εγώ τους καταλαβαίνω απολύτως». Κι αυτή η κατανόηση είναι που ηχεί σαν μέγιστη προσβολή στο Μαρανέλο.
