Η Ligier του 1996 ήταν ένα εξαιρετικά καλότυχο μονοθέσιο. Παρά τη μετριότητά της κατάφερε να πάρει τη νίκη στο Μονακό, σε έναν αγώνα που έως τον τερματισμό έφτασαν μόλις τρία μονοθέσια
Φτάνοντας στο Μονακό για το Grand Prix του 1996 ή αλλιώς τον έκτο από τους 16 αγώνες του τότε πρωταθλήματος, ο Olivier Panis είχε μόλις έναν βαθμό και καμία απολύτως ελπίδα να αναδειχθεί νικητής. Ο Γάλλος πιλότος οδηγούσε για λογαριασμό της Ligier. Το μονοθέσιο JS43 με τον κινητήρα της Mugen Honda ήταν μεν λίαν αξιοπρεπές, σε καμία περίπτωση όμως δεν είχε τα προσόντα να επικρατήσει.
Το κατεστημένο εκείνης της περιόδου στη Formula 1 συνέθεταν οι ομάδες της Williams, Ferrari και McLaren, θεωρητικώς μαζί με τη Benetton, η οποία όμως δεν γνώριζε ακόμη ότι μαζί με τον Michael Schumacher θα έχανε σταδιακά και τον λόγο ύπαρξής της στο σπορ.
Την JS43 είχε σχεδιάσει ο εξαίρετος Frank Dernie, με τη βοήθεια του Andre de Cortanze. Από αυτή την αγγλο-γαλλική σύμπραξη είχε προκύψει ένα σασί με πολύ καλή ισορροπία και με την απαραίτητη ακαμψία ώστε να αντεπεξέρχεται στους αυξημένους κραδασμούς του ιαπωνικού κινητήρα. Ανέκαθεν αναποφάσιστη για το τι ακριβώς ήθελε να κάνει στη Formula 1, η Honda είχε αποσυρθεί από το σπορ στο τέλος του 1992. Με έναν τρόπο όμως ήθελε να παραμείνει, εξού και οι κινητήρες που παρείχε στη Ligier αναβαπτίστηκαν σε Mugen Honda. Όπως όριζαν οι προδιαγραφές ήταν 3λιτροι V10, με περιεχόμενη γωνία 72 μοιρών και απόδοση άνω των 700 ίππων.
Οδηγώντας αυτή τη Ligier, η οποία θα ήταν και η τελευταία πριν η ομάδα μετονομαστεί σε Prost, ο Olivier Panis κατάφερε να επιζήσει από τις ολισθηρές συνθήκες του οδοστρώματος και να μην προστεθεί στη μακρά λίστα όσων εγκατέλειψαν. Οι οποίοι, για την ακρίβεια, ήταν όλοι οι πιλότοι εκτός των τριών πρώτων.
Ο απροσδόκητος θρίαμβος του συμπαθούς Panis ήταν η πρώτη και η τελευταία του προσωπική νίκη, η πρώτη για τη Ligier ύστερα από 15 χρόνια. Κυρίως όμως ήταν η νίκη ενός Γάλλου πιλότου με γαλλικό αυτοκίνητο, στο γαλλόφωνο Μονακό. Κάτι που είχε να συμβεί 66 χρόνια.